กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 235

หากในเมืองแห่งนี้ไม่มีผักสด เนื้อสุกร หรืออาวุธร่วงหล่นลงมาเป็นบางครั้งบางคราว กู้ชูหน่วนก็จะคิดว่าเป็นเมืองร้างไปเสียแล้ว

เมื่อนางหลับตาพริ้วพลันสัมผัสได้ถึงเสียงลมหายใจ ทว่าเป็นลมหายใจกระชั้น ตัวสั่นเทิ้ม คล้ายกับหวั่นหวาดอะไรบางอย่าง

"ข้านึกว่าผู้ใด ที่แท้ก็นังหนูนี่เอง"

ในระยะที่ไม่ไกลออกไป สวีซานเหนียงเดินนวยนาดด้วยฝีเท้าแช่มช้า แววตานางเปี่ยมไปด้วยความชิงช้าอันแรงกล้า สายตาที่มองกู้ชูหน่วนดั่งมองคนตายอย่างไรอย่างนั้น

ด้านข้างสวีซานเหนียงยังมีบุรุษร่างสูง ผอมซูบราวกับวานรแห้งเหี่ยว นามว่า สวีเจิ้น

สวีเจิ้นจ้องหุ่นได้รูปของนางด้วยแววตาบ้ากาม พลางเลียนิ้วอย่างชั่วร้าย

เมื่อเห็นแววตาบ้ากามของสวีเจิ้น กลิ่นอายสังหารพลันแวบผ่านจอมมาร เร็วจนยากจะมองทัน

"วิญญาณทั้งเจ็ดแห่งหุบเขามืด" กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างขี้คร้าน

สวีซานเหนียงสะบัดหัตถ์โลหิต คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม ปริมาณสีผึ้งอันหนาเตอะลอกออกจากใบหน้าตามจังหวะก้าวเดิน

"สวรรค์มีประตู เจ้าไม่ไป นรกไร้ประตู เจ้าดันบุกเข้ามา ข้ากำลังกลุ้มอยู่พอดี กลัวว่าจะหาตัวเจ้าไม่เจอ คาดไม่ถึงว่าเจ้าจะเสนอหน้ามาเอง"

"ซานเหนียง สตรีผู้นี้คือ?"

"คือนังปากคอเราะราย นางกับบุรุษวัยหนุ่มอีกสองคนร่วมมือกับสังหารคนแคระเจี่ยน"

"อะไรนะ......นางเป็นคนสังหารคนแคระเจี่ยน"

สวีเจิ้นหน้าถอดสี มองกู้ชูหน่วนด้วยแววตาที่โหดร้ายหลายส่วน

"สตรีผู้นี้ลูกเล่นเยอะ ถนัดเข็มอาบยาพิษและอาวุธลับ เจ้าระวังอย่าได้หลงกลนางเชียว"

"มีแต่คนหลงกลข้า ยังไม่มีคนเล่นอุบายใส่ข้ามาก่อน นางก็แค่สตรีตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ซานเหนียงพูดเกินไปหรือเปล่า?"

พวกเขามั่นใจว่ากู้ชูหน่วนไร้วรยุทธ

ทว่าพวกเขาไม่มั่นใจว่าบุรุษชุดแดงที่เคียงข้างกู้ชูหน่วนจะมีวรยุทธหรือไม่

พวกเขาลอบสำรวจ ทว่าก็ไม่อาจสัมผัสกำลังภายในที่มีอยู่ในสรรพางค์กายของเขาแม้แต่เศษเสี้ยว