กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 237

"เจ้าเด็กโสโครก มาดูกันว่าข้าฆ่าเจ้าอย่างไร" เมื่อยกหัตถ์โลหิตขึ้น ไอสังหารของสวีซานเหนียงก็ปรากฏขึ้นมา และกำลังเข้าไปใกล้กู้ชูหน่วน

ประมุขวิญญาณมืดจับมือของนางและกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น "ไปกันเถอะ"

"พี่ใหญ่ ลูกตาของสวีเจิ้นถูกควักออกไป"

"ข้าบอกว่าให้เจ้าไป"

"วันนี้ข้าจะเอาชีวิตของเจ้าเด็กโสโครกคนนั้น" สวีซานเหนียงสะบัดมือของเขาออก และโกรธมากจนโค่นล้มทุกอย่างที่ขวางหน้า

ประมุขวิญญาณมืดโกรธจัดและตบหน้านางอย่างแรง "หากเจ้ากล้าที่จะเอาชีวิตนาง ข้าจะเอาชีวิตของเจ้าเสียก่อน"

สวีเจิ้นตาบอด หรือว่านางต้องตาบอดด้วย？

แม้จะไม่เห็นว่าจอมมารปกป้องเด็กผู้หญิงคนนั้น

แต่หากเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรไป พวกเขาก็อย่าคิดที่จะมีชีวิตอยู่

ผู้ที่สามารถควักลูกตาของสวีเจิ้นออกมาได้โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น ในโลกนี้มีเพียงไม่กี่คน？

และเห็นได้ชัดว่าเป็นจอมมารที่ทำ

สวีซานเหนียงตัวสั่น และตะโกนด้วยความไม่อยากจะเชื่อ "พี่ใหญ่......"

"ไป"

ประมุขวิญญาณมืดเกรงว่าหากล่าช้าจะทำให้พวกเขาทั้งสามคนยิ่งเป็นอันตรายมากขึ้น ดังนั้นเขาจึงจับแขนของพวกเขาคนละข้างและพาตัวพวกเขาจากไป โดยไม่สนใจว่าสวีซานเหนียงและสวีเจิ้นจะโกรธมากแค่ไหน

พวกเขามาเร็วและไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน

ในเมืองเล็ก ๆ เหลือเพียงแค่กู้ชูหน่วนและจอมมาร

กู้ชูหน่วนจับจอมมารที่ตัวอ่อนปวกเปียกขึ้นมา

เจ้าปีศาจนี่ฉวยโอกาสถูกเนื้อต้องตัวนาง และเมื่อครู่ก็ลูบไล้เอวของนาง

"เจ้าไม่ได้เป็นโรคอ่อนแรง เจ้ายืนให้ดี ๆ"

"พี่สาว......พวกเขาน่ากลัวมาก ข้าขาอ่อน"

ถุย

เจ้าปีศาจขี้อ้อน

ตั้งแต่ต้นจนจบในสายตาของเขาไม่มีความกลัวเลยแม้แต่น้อย

ยังจะเสแสร้งอยู่อีก

"ข้าขอถามเจ้าหน่อย เจ้าทำให้เจ้าลิงผอมสูงนั่นตาบอดใช่หรือไม่？"

จอมมารเงยหน้าขึ้นด้วยสายตาที่สับสนงงงวย ใบหน้าของเขาไร้เดียงสา และพูดเหมือนกระต่ายขาวตัวน้อยที่หวาดกลัว "ไม่ใช่ว่าท่านทำให้เขาตาบอดหรือ？"