กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 248

ในขณะที่เยี่ยเฟิงเดินไปถึงหน้าประตูพระอุโบสถ การสนทนาของซิ่งเอ๋อร์กับอัครมเหสีฉู่ทำให้ร่างเขาตกใจขึ้นกะทันหัน ดวงตาหดตัวลงพร้อมฝีเท้าอันเสมือนหนักหลายพันชั่งและไม่สามารถก้าวออกไปได้อีกต่อไป

“ฮูหยิน นายน้อยหายตัวไปหลายปีเช่นนี้แม้ว่าตอนนี้เขาจะยืนอยู่ตรงหน้าท่านก็เกรงว่าจะไม่สามารถจำได้ เรื่องนี้จะแก้ไขเช่นไร?”

“ตอนนั้นแม้ว่าข้าจะสลบเนื่องจากคลอดลำยากแต่ว่าก่อนสลบข้าเห็นรูปดอกเหมยดอกหนึ่งที่ด้านหลังไหล่ซ้ายของเขาซึ่งเป็นดอกเหมยตูมเตรียมบานดอกหนึ่ง ตอนนั้นข้ายังคิดว่าเด็กผู้ชายเหตุใดถึงได้มีปานรูปดอกเหมยดอกหนึ่งที่ไหล่”

เหมย......ปานรูปดอกเหมย?

ลมหายใจของเยี่ยเฟิงแรงขึ้น

เขาเกือบจะใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีเพื่อให้ตนเองยืนอยู่หลังประตูใหญ่ได้

ร่างกายอันเย็นยะเยือกเกาะติดอยู่กับประตูราวกับว่าเขาไม่สามารถยืนให้มั่นโดยที่ไม่ได้แนบชิดกับประตูใหญ่

ด้านหลังไหล่ซ้ายของเขา......

ก็มีปานรูปดอกเหมยดอกหนึ่งซึ่งเป็นดอกตูมเตรียมบานอยู่.....

ท่านยายบอกว่าตั้งแต่เขาเกิดมาก็......มีอยู่แล้ว......

“เพียงแค่ปานรูปดอกเหมยดอกหนึ่งก็สามารถจำนายน้อยได้หรือ? แล้วหากว่ามีคนปลอมแปลงหล่ะ?”

“เป็นไปไม่ได้ ดอกเหมยดอกนั้นแตกต่างจากดอกเหมยอื่นๆ กลีบดอกนั้นน้อยกว่าดอกเหมยดอกอื่นหนึ่งกลีบ นอกจากข้ากับหมอตำแยแล้วไม่มีผู้ใดรู้เรื่องนี้”

“เช่นนั้นก็ให้ฝ่า......ให้นายท่านค้นหาคนที่มีปานรูปดอกเหมยไปทั่วทั้งใต้หล้าก็ได้แล้ว”

“ไม่ได้ หากว่าถูกคนที่ใจไม่ซื่อรู้เรื่องเข้าเกรงว่าจะเกิดผลร้ายต่อหลินเอ๋อร์”

“ฮูหยิน หากว่าไม่ตามหาเช่นนี้......แล้ว......แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าใครคือนายน้อย ปานอยู่ที่ด้านหลังไหล่พวกเราก็ไม่สามารถดึงเสื้อผ้าของผู้อื่นลงมาได้"

“นอกจากปานแล้วข้ายังสานปมรูปผีเสื้อด้วยตนเองไว้ในตัวเขา ปมรูปผีเสื้อนั้นเป็นคู่ซึ่งมันไม่ได้มีราคาแต่มันเป็นสิ่งของแทนรักของข้ากับนายท่าน ข้าคิดว่าปมรูปผีเสื้ออีกอันจะมอบให้ภรรยาในภายหน้าของเขา”