กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 266

นัยน์ตาอันแดงก่ำของเยี่ยจิ่งหานจ้องมองไปที่นางอย่างเยือกเย็น นัยน์ตาคู่นั้นลึกล้ำมากจนมองไม่เห็นก้นบึ้ง แต่ในขณะนี้กลับถูกปกคลุมไปด้วยความโกรธที่กำลังจะลุกไหม้

ไม่ต้องสงสัยเลย เพียงแค่เล็กน้อย ไฟกองนั้นก็จะกลายเป็นไฟเผาผลาญทุ่งจนไม่สามารถควบคุมได้

"เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังพูดอะไร？" คำพูดที่แผ่วเบาแฝงไปด้วยคำเตือน

กู้ชูหน่วนยิ้มและเปลี่ยนท่าทีในทันที นางกอดต้นขาของเยี่ยจิ่งหานอย่างรวดเร็ว และความงดงามของหญิงสาวตัวเล็ก ๆ ก็ผลิบานบนใบหน้าของนาง

"ข้ารู้ ไม่ได้พบท่านนานแล้ว ข้าคิดถึงท่าน"

ประโยคง่าย ๆ ที่ดูเหมือนเป็นการเยาะเย้ย ทำให้ไฟแห่งความโกรธของเยี่ยจิ่งหานมอดลง

"ท่านอ๋อง ท่านอย่าโกรธเลย ขมวดคิ้วมาก ๆ จะทำให้แก่เร็ว"

"ปล่อยมือ" เยี่ยจิ่งหาน

"ไม่ปล่อย ๆ" ในขณะที่พูด กู้ชูหน่วนก็กอดแน่นขึ้นอีก แล้วเอาหน้าแนบลงไป

"......"

"ปกติแล้วเจ้าทำกับชายอื่นเช่นนี้หรือไม่？"

"ไม่เพคะ ข้าทำแค่กับท่าน"

"เหอะ......อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ เจ้าทำเรื่องดีงามอะไรไว้บ้าง" เยี่ยจิ่งหานไม่ได้สะบัดนางออกไป แม้ว่าเขาจะยังโกรธอยู่ แต่สีหน้าของเขาก็ไม่ได้อึมครึมและน่ากลัวเหมือนเมื่อครู่

"ข้าทำเรื่องดีงามไว้มากมาย เช่นข้าช่วยผู้ปรนนิบัติหลายคนออกมาจากหุบเขาพิศวิญญาณ อีกทั้งข้ายังช่วยเยี่ยเฟิงและอาม่อด้วย นี่นับว่าเป็นการสั่งสมคุณูปการแทนท่านหรือไม่"

เยี่ยจิ่งหานจ้องเขม็งไปที่นาง ราวกับว่ากำลังพยายามคาดเดาอะไรบางอย่างจากสีหน้าของนาง

"เจ้ารู้หรือไม่ว่าผู้ที่เจ้าเรียกว่าอาม่อเป็นใคร？"

"รู้สิ น้องชายของข้า......นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ใช้ความสามารถของตัวเองช่วยผู้อื่น ท่านอ๋อง ท่านรู้สถานะของเขาใช่หรือไม่？หากท่านรู้ก็บอกข้ามาเถอะ"

"ไม่รู้"

กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะในใจ

ไม่รู้？

โกหกใครกัน

นี่มันชาอะไร ทั้งเย็นทั้งฝาดทั้งขม ดื่มไม่ลงเลยจริง ๆ เขาสงสัยว่าความจริงแล้วกู้ชูหน่วนใส่ชาลงไป โดยไม่ได้รอให้น้ำเดือด

"ท่านอ๋อง ท่านดื่มชาแล้ว เมื่อไหร่ท่านจะส่งคนไปปกป้องท่านยายเยี่ยและชาวบ้านที่หมู่บ้านเสี่ยวเหอ？"

มือข้างที่ถือชาของเยี่ยจิ่งหานสั่น

เขารู้อยู่แล้วว่าชาถ้วยนี้ 'ไม่อร่อย'’

เขาวางชาในมือลงอย่างเบื่อหน่ายและกล่าวเบา ๆ ว่า "ชีวิตของผู้คนในหมู่บ้านเสี่ยวเหอเกี่ยวอะไรกับข้าด้วย"

"แน่นอนว่าย่อมเกี่ยว ท่านเป็นท่านอ๋องและเป็นเทพแห่งสงครามของรัฐเยี่ย พวกเขาล้วนแต่เป็นราษฎรของท่าน"

"ข้าไม่ใช่จักรพรรดิของรัฐเยี่ย"

"ท่านอ๋องเป็นที่เลื่องลือว่าอยู่ยงคงกระพัน เป็นเทพแห่งสงครามผู้ไร้พ่าย ท่านปกป้องรักษาดินแดนของรัฐเยี่ยมานานหลายปี ไม่ใช่เพื่อปกป้องครอบครัวและรัฐหรือ？ผู้คนในหมู่บ้านเสี่ยวเหอเป็นราษฎรของรัฐเยี่ย แน่นอนว่าย่อมเป็นผู้ที่ท่านปกป้อง"

“อีกอย่างท่านอ๋องก็ทรงเป็นคนจิตใจดีมีคุณธรรม ห่วงใยเหล่าราษฎร ท่านจะต้องไม่ปล่อยให้พวกเขาประสบเภทภัยอย่างแน่นอนใช่หรือไม่？"

เยี่ยจิ่งหานไม่สบอารมณ์และกล่าวว่า "เหตุใดเจ้าถึงเป็นกังวลเรื่องของเยี่ยเฟิงมากเช่นนี้？หรือว่าเจ้าจะชอบเยี่ยเฟิงจริง ๆ ？"