กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 266

นัยน์ตาอันแดงก่ำของเยี่ยจิ่งหานจ้องมองไปที่นางอย่างเยือกเย็น นัยน์ตาคู่นั้นลึกล้ำมากจนมองไม่เห็นก้นบึ้ง แต่ในขณะนี้กลับถูกปกคลุมไปด้วยความโกรธที่กำลังจะลุกไหม้

ไม่ต้องสงสัยเลย เพียงแค่เล็กน้อย ไฟกองนั้นก็จะกลายเป็นไฟเผาผลาญทุ่งจนไม่สามารถควบคุมได้

"เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังพูดอะไร？" คำพูดที่แผ่วเบาแฝงไปด้วยคำเตือน

กู้ชูหน่วนยิ้มและเปลี่ยนท่าทีในทันที นางกอดต้นขาของเยี่ยจิ่งหานอย่างรวดเร็ว และความงดงามของหญิงสาวตัวเล็ก ๆ ก็ผลิบานบนใบหน้าของนาง

"ข้ารู้ ไม่ได้พบท่านนานแล้ว ข้าคิดถึงท่าน"

ประโยคง่าย ๆ ที่ดูเหมือนเป็นการเยาะเย้ย ทำให้ไฟแห่งความโกรธของเยี่ยจิ่งหานมอดลง

"ท่านอ๋อง ท่านอย่าโกรธเลย ขมวดคิ้วมาก ๆ จะทำให้แก่เร็ว"

"ปล่อยมือ" เยี่ยจิ่งหาน

"ไม่ปล่อย ๆ" ในขณะที่พูด กู้ชูหน่วนก็กอดแน่นขึ้นอีก แล้วเอาหน้าแนบลงไป

"......"

"ปกติแล้วเจ้าทำกับชายอื่นเช่นนี้หรือไม่？"

"ไม่เพคะ ข้าทำแค่กับท่าน"

"เหอะ......อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ เจ้าทำเรื่องดีงามอะไรไว้บ้าง" เยี่ยจิ่งหานไม่ได้สะบัดนางออกไป แม้ว่าเขาจะยังโกรธอยู่ แต่สีหน้าของเขาก็ไม่ได้อึมครึมและน่ากลัวเหมือนเมื่อครู่

"ข้าทำเรื่องดีงามไว้มากมาย เช่นข้าช่วยผู้ปรนนิบัติหลายคนออกมาจากหุบเขาพิศวิญญาณ อีกทั้งข้ายังช่วยเยี่ยเฟิงและอาม่อด้วย นี่นับว่าเป็นการสั่งสมคุณูปการแทนท่านหรือไม่"

เยี่ยจิ่งหานจ้องเขม็งไปที่นาง ราวกับว่ากำลังพยายามคาดเดาอะไรบางอย่างจากสีหน้าของนาง

"เจ้ารู้หรือไม่ว่าผู้ที่เจ้าเรียกว่าอาม่อเป็นใคร？"

"รู้สิ น้องชายของข้า......นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ใช้ความสามารถของตัวเองช่วยผู้อื่น ท่านอ๋อง ท่านรู้สถานะของเขาใช่หรือไม่？หากท่านรู้ก็บอกข้ามาเถอะ"

"ไม่รู้"

กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะในใจ

ไม่รู้？

โกหกใครกัน