กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 268

มีศพเกลื่อนกลาดอยู่เต็มพื้นไปหมด เลือดไหลรินออกมาจากร่างกาย และมาบรรจบกันเป็นแอ่งน้ำที่เท้าของพวกเขา

หมู่บ้านถูกไฟไหม้ และเมื่อมองไปรอบ ๆ ก็ไม่พบบ้านที่สมบูรณ์เลยสักหลัง อีกาสองสามตัวบินมาและส่งเสียงร้องกากา

นัยน์ตาของกู้ชูหน่วนดูเจ็บปวดใจ

ในบรรดาศพเหล่านั้นมีเถ้าแก่ร้านบะหมี่ ผู้ใหญ่บ้าน และผู้คนมากมายที่นางรู้จัก บนร่างของแต่ละคนถูกฟันด้วยดาบหลายสิบครั้ง และเลือดไหลนองจนตาย แม้แต่ทารกน้อยและคนชราก็ไม่ละเว้น

นี่เป็นการสังหารหมู่อย่างโหดเหี้ยมอำมหิต

กู้ชูหน่วนกำหมัดแน่น

ใบหน้าของเยี่ยเฟิงซีดเซียวจนไม่มีสีเลือด เขาแทบจะไม่ไปดูศพเหล่านั้น ทุกคนที่นี่ปฏิบัติต่อเขาเหมือนญาติสนิท

เขาเดินโซซัดโซเซกลับไปที่บ้านของตนเอง และพึมพำด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา

"ท่านยาย......ท่านยาย......"

กู้ชูหน่วนมือสั่นและร้องตะโกน "เซี่ยวอวี่เซวียน เซี่ยวอวี่เซวียน เจ้าอยู่ที่ไหน......หากเจ้ายังไม่ตายก็ส่งเสียงให้ข้าหน่อย"

ในขณะที่มองหาเซี่ยวอวี่เซวียนท่ามกลางซากศพ กู้ชูหน่วนก็ตะโกนเสียงดัง ในเวลานี้นางไม่ได้เย่อหยิ่งเหมือนก่อนหน้านี้ และรู้สึกหวาดกลัว

นางกลัวว่าเซี่ยวอวี่เซวียนจะถูกฆ่าเช่นเดียวกันกับพวกเขา

นางมองหาไปรอบ ๆ อย่างสุ่มสี่สุ่มห้า และไม่สามารถปกปิดความกังวลในแววตาของนางได้

เยี่ยจิ่งหานรู้สึกอึดอัดใจ

นางกับเซี่ยวอวี่เซวียนเป็นแค่เพื่อนพ้องกันจริง ๆ หรือ？

ตอนที่เกิดเรื่องขึ้นกับเขา นางไม่เคยตื่นตระหนกเช่นนี้มาก่อน？

ไม่รู้ทำไมจู่ ๆ เขาก็อิจฉาเซี่ยวอวี่เซวียน

อย่างน้อยเขาก็มีพื้นที่ในใจของกู้ชูหน่วน

สีหน้าของเยี่ยจิ่งหานดูอึมครึม

แต่ออกไปไม่ไกลนัก เซี่ยวอวี่เซวียนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและอ่อนล้าก็ถูกลูกน้องของเยี่ยจิ่งหานดูพยุงมา หัวใจของเขาไม่เคยอบอุ่นเช่นนี้มาก่อน