กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 277

จนกระทั่งถึงตอนนี้ เยี่ยจิ่งหานเพิ่งจะค้นพบว่า

เริ่มตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้รู้จักนาง เขาก็ถูกกู้ชูหน่วนกัดกินเข้าไปข้างในแล้ว

"เจี้ยงเสวี่ย จัดกองกำลังคนและรีบส่งไปที่หุบเขาพิศวิญญาณ ข้าต้องการศีรษะของผู้นำกองธงกล้วยไม้และยายของเยี่ยเฟิง"

"พ่ะย่ะค่ะ"

เยี่ยจิ่งหานมองไปที่กู้ชูหน่วนและแสร้งทำเป็นไม่สนใจ "ข้าไม่ต้องการให้เด็กที่เกิดมาต้องมาเผชิญกับชีวิตของผู้อื่นเช่นนี้ ข้าไม่ได้ระดมกองกำลังไปที่หุบเขาพิศวิญญาณเพื่อเจ้า"

"ใช่ๆๆ ท่านสะสมบุญบารมีเพื่อลูก ข้ารู้สึกขอบคุณแทนลูกด้วย"

กู้ชูหน่วนถอนหายใจด้วยความโล่งอก

โชคดีที่ทักษะการรักษาของนางนั้นพอมีประโยชน์อยู่บ้างที่สามารถสร้างภาพลวงตาแห่งความตาได้

และนางก็เดิมพันสำเร็จ

เยี่ยจิ่งหานยังคงมีความเป็นมนุษย์ ไม่ถึงขั้นที่ไม่ยอมรับลูกชายแท้ๆ ของตัวเอง

มีเยี่ยจิ่งหานคอยให้ความช่วยเหลือ เช่นนั้นแล้วเยี่ยเฟิงและยายเยี่ยก็คงจะปลอดภัยอย่างแน่นอน

"ท่านอ๋อง ท่านมีความมั่นใจหรือไม่ว่าจะสามารถช่วยชีวิตของยายเยี่ยออกมาได้?"

"เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนที่เชื่อถือไม่ได้อย่างนั้นหรือ?"

"เอ่อ ไม่ใช่อย่างนั้น คำพูดของท่านนั้นข้าเชื่ออย่างเต็มที่ แต่ลูกน้องของท่านทั้งโง่และงี่เง่า นี่......เป็นเรื่องที่ทำให้ข้ารู้สึกเป็นกังวล ไม่เช่นนั้น ท่านไปที่หุบเขาพิศวิญญาณด้วยตัวเองได้หรือไม่?"

ชิงเฟิงมีสีหน้าหมองคล้ำและเต็มไปด้วยความไม่พอใจนัก

ใครกันหรือที่ทั้งโง่และงี่เง่า?

นี่ไม่ได้เป็นการว่าพวกเขาทั้งหมดหรอกหรือ?

อีกอย่าง......

ก็แค่หุบเขาพิศวิญญาณเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องให้นายท่านลงมือด้วยตัวเองหรอก

นอกเสียจากเผชิญหน้ากับผู้นำเผ่าปีศาจ ไม่เช่นนั้น ต่อให้ผู้นำกองธงกล้วยไม้เก่งกาจเพียงใดก็ไม่อาจเอาชนะแผนการของนายท่านได้

"เจ้าคิดว่าข้าเหมือนกับเจ้าที่กินอิ่มแล้วก็นอนโดยไม่ทำอะไรเลยอย่างนั้นหรือ?" น้ำเสียงของเยี่ยจิ่งหานเย็นชาลงเล็กน้อย

กู้ชูหน่วนตอบกลับตามความเป็นจริง "ท่านกินอิ่มแล้วก็ไม่มีอะไรทำจริงๆ นี่ หรือท่านที่เป็นคนพิการเช่นนี้ยังสามารถทำอะไรได้อีกอย่างนั้นหรือ?"

ซู่......

อุณหภูมิในอากาศลดลงอย่างกะทันหัน

ชิงเฟิงลูบหน้าผาก