กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 301

ดวงตาของสวีซานเหนียงตื่นตระหนกและนางก็กรีดร้องขึ้นมาอย่างทุกข์ทรมาน

เสียงกรีดร้องอันโหยหวนของนางดึงดูดผู้คนโดยรอบจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว

คนแรกคือคนที่อยู่ไม่ไกลจากนาง นั่นก็คือกู้ชูหน่วน

กู้ชูหน่วนเห็นเข้าก็รู้สึกขนหัวลุก

นั่นคือดอกอะไรกัน?

ดอกไม้กินคนหรือ?

ดอกชาที่ละเอียดอ่อนและหยดย้อยกลับ......กลับสามารถกินคน นี่คือโลกอะไรกัน

เมื่อขยี้ตาและเพ่งมอง ดอกชาเหล่านั้นกลายเป็นโครงกระดูกเหมือนผีร้ายที่แย่งชิงกินเนื้อของสวีซานเหนียงและเหลือเพียงโครงกระดูกซึ่งเป็นโครงกระดูกมนุษย์ที่สมบูรณ์

มีชีวิตอยู่แท้ๆ แต่กลับถูกกลืนกินไปเช่นนี้ หากไม่ได้เห็นได้ด้วยตาของตัวเอง เช่นนั้นนางคงไม่เชื่อหรอก

และคนที่ถูกดึงดูดคนต่อไปก็คือประมุขวิญญาณมืดและสวีเจิ้น

สวีเจิ้นตาบอดสนิทและมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นต่อหน้าเขา แต่เขาได้ยินเสียงกรีดร้องของสวีซานเหนียง

"เกิดอะไรขึ้นหรือ ซานเหนียงเป็นอะไรไป ข้าจะไปช่วยซานเหนียง"

ประมุขวิญญาณมืดอดไม่ได้ แต่ก็ทำได้เพียงยืนดูสวีซานเหนียงกลืนกินไปต่อหน้าเช่นนี้

"ไปกันเถอะ รีบไปกัน"

"พี่ใหญ่ เจ้ายังไม่บอกเลยว่าซานเหนียงเป็นอะไรไป ทำไมเสียงของซานเหนียงหายไปแล้วล่ะ เกิดอะไรขึ้นกับนางกันแน่"

เขาเห็นว่าจอมมารได้ยินเสียงของพวกเขา แต่สวีเจิ้นก็ยังคงพูดออกมาเสียงดัง ประมุขวิญญาณมืดโมโหจนกดจุดเขาไว้และหามเขาเดินจากไป

แต่คาดไม่ถึงว่ามีคนมาขวางทางเดินของเขาไว้

เทพแห่งสงครามที่สองขาพิการ สีหน้าเต็มไปด้วยเคร่งขรึม

คนคนนี้ไม่ใช่จอมมาร แต่เป็นเทพแห่งสงคราม

สีหน้าของประมุขวิญญาณมืดซีดขาวและปกป้องสวีเจิ้นเอาไว้ จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "ท่านต้องการทำอะไร?"

"ทำร้ายผู้หญิงของข้า เจ้าคิดว่าข้าอยากจะทำอะไรเจ้า"