กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 309

เยี่ยเฟิงมองท่านยายเยี่ยเสียชีวิตอย่างเนจอนาถด้วยความตื่นตระหนก ผ่านไปเนิ่นนานก็ไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง

น้ำตาไหลพราก เยี่ยเฟิงกอดศพท่านยายเยี่ยแนบแน่นพร้อมกับร้องไห้ฟูมฟาย

กู้ชูหน่วนอยากปลอบประโลมเขา ทว่าไม่รู้ควรพูดเช่นไร

สำหรับเยี่ยเฟิง ท่านยายเยี่ยคือชีวิตของเขา หรือสำคัญกว่าชีวิตเขา

ยามนี้ ท่านยายเยี่ยช่วยเขาบังกระบี่จนต้องตายอย่างเวทนา คงกลายเป็นปมในใจเยี่ยเฟิงตลอดกาล

มือข้างหนึ่งของเจียงซวี่ถูกฟัน อีกข้างถูกทหารอารักขาจับไว้ จึงขยับเขยื้อนไม่ได้ ทว่ากลับหัวเราะบ้าบิ่นด้วยความชิงชัง "ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้า ยายตาบอด เจ้าควรตายตั้งนานแล้ว เยี่ยเฟิง ข้าเคยบอกแล้วว่าเจ้าคือตัวอัปมงคล ใครอยู่กับเจ้าต้องซวยกันหมด วันนี้ยายตาบอดนี้ตาย วันหน้าคนที่ตายคือ......"

"ปังปังปัง"

กู้ชูหน่วนเอาคันธนูฟาดใส่เขาหลายสิบครั้ง จนในที่สุดฟันของเจียงซวี่พ่นออกมาพร้อมกับเลือดสด

บริเวณที่ไม่ไกลออกไป เยี่ยจิ่งหานขมวดคิ้วมุ่น

ก็แค่เจียงซวี่ มีวิธีทำให้เขาตายร้อยแปดพันเก้า

เขา......กลัวนางจะตีจนเจ็บมือ

เป็นครั้งแรกที่เห็นกู้ชูหน่วนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้

เจียงซวี่ส่งเสียงกระอักเลือด จากนั้นก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่งต่อ "ถึงข้าตาย เจ้าก็อย่าคิดมีชีวิตสงบสุขเลย เจ้าเป็นคนดีไม่ใช่รึ มีเมตตามากนี่ ข้าจะดูว่าเจ้าจะเป็นคนดีมีเมตตาได้นานแค่ไหน"

ฝูกวงตะเบ็งเสียงเกรี้ยวกราด "นายท่าน เศษสวะแบบนี้ ให้ข้าน้อยฆ่าทิ้งเถอะ"

กู้ชูหน่วนยิ้มเนือยๆ ทว่าใบหน้ากลับเย็นยะเยือกราวกับภูตปีศาจ ชวนให้ขนลุกพอง

"สังหารเขาเท่ากับปรานีเขาน่ะสิ แม้จะใช้วิธีลงโทษที่โหดสุดในใต้หล้า แต่เมื่อใช้กับเขา มันก็เบาไป"

กู้ชูหน่วนตวัดกระบี่ยาวในมือ จากนั้นก็ฟาดฟันลงไป เจียงซวี่กรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด จากนั้นก็ล้มกองกับพื้น และดิ้นไม่หยุด

ประหนึ่งโลหิตพบเจอทางระบาย มันไหลทะลักออกมาไม่หยุด