กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 332

"เจ้าต้องการจะทำอะไรอีก?" เยี่ยจิ่งหานถาม

"อีกไม่นานสำนักศึกษาหลวงจะเริ่มการชุมนุมแข่งขันล่าขุมทรัพย์มังกร ข้าอยากเข้าร่วมการแข่งขัน"

"ไม่ได้ การชุมนุมแข่งขันล่าขุมทรัพย์มังกรมีความอันตรายอย่างมาก จะสามารถค้นพบสมบัติเจอหรือไม่นั้นเป็นเรื่องที่ไม่อาจรู้ได้ เพียงแค่กระบวนท่าภายในนั้นก็มีความโหดร้ายอย่างมาก ซึ่งคนธรรมดาไม่อาจรับมือได้"

กู้ชูหน่วนจ้องมองเขาอย่างโอดครวญ

เยี่ยจิ่งหานหันหน้าไปทางอื่นและไม่ต้องการมองเห็นแววตาของกู้ชูหน่วน เขากลัวว่าหากเขาใจอ่อน เขาจะยอมตอบตกลงนางไปอีก

"เจ้าต้องการทรัพย์สมบัติอะไร ข้าจะมอบให้เจ้า ไม่จำเป็นต้องไปเสี่ยงอันตรายเช่นนั้นหรอก"

"ท่านอ๋อง ท่านไม่เข้าใจอะไร การที่ข้าอยากเข้าร่วมการชุมนุมแข่งขันล่าขุมทรัพย์มังกรนั้น ข้าไม่ได้ทำเพื่อค้นหาสมบัติ เพียงแต่ข้าแค่ต้องการเพิ่มการฝึกฝนกิจกรรมกลางแจ้งภายนอกให้กับลูกของเรา ท่านลองคิดดูสิ อยู่แต่ในห้องทั้งวันน่าเบื่อหน่ายมากเพียงใด ผู้ใหญ่ยังแทบเบื่อหน่ายจนทนไม่ได้ เช่นนั้นนับประสาอะไรกับลูก การได้ออกไปสูดบรรยากาศบริสุทธิ์ก็เป็นการผ่อนคลายที่ดีอย่างหนึ่ง"

"......"

"อีกอย่าง ท่านคงไม่ต้องการให้ลูกของเราเป็นคนเก็บกดเหมือนดังเช่นเยี่ยเฟิงเช่นนั้นหรอก หากไม่ต้องการให้ลูกเก็บกด เช่นนั้นก็ต้องออกไปผจญภัยข้างนอก เด็กในท้องก็จำเป็นต้องมีการเข้าสังคมเสียบ้าง ข้าก็เพียงแค่ต้องการให้ลูกได้ไปเรียนรู้ความรู้ใหม่ๆ"

"......"

เยี่ยจิ่งหานไม่รู้เลยจริงๆ ว่าสมองอันเล็กๆ ของกู้ชูหน่วนนั้นมีอะไรอยู่ข้างในนั้น ทำไมถึงพูดดำเป็นขาวได้

เรื่องไร้สาระเช่นนั้น คิดว่าเขาเป็นเด็กอายุสามขวบอย่างนั้นหรืออย่างไร?

"เจ้าต้องการพาลูกไปสูดบรรยากาศบริสุทธิ์ เช่นนั้นข้าสามารถออกไปเดินเล่นกับเจ้าได้ ไม่จำเป็นต้องเข้าร่วมการแข่งขันการล่ามังกรหรอก"

"ท่านไม่เข้าใจอะไร ไปสถานที่เช่นนั้นถึงจะเป็นของจริง ท่านอยู่ข้างกายข้าตลอดโดยไม่ยิ้มหรือหัวเราะ แถมยังมีความดุร้ายและใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา ข้ากลัวว่าต่อไปลูกจะเหมือนท่าน ที่เป็นคนเย็นชา"

"เจ้าพูดอะไรนะ?"

"ข้าบอกว่าข้ากลัวว่าลูกจะเหมือนท่าน อนาคตจะมีภรรยาได้ยาก"

"เช่นนั้นข้าจะให้ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยไปเดินเล่นกับเจ้า"