กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 375

หลังจากมองไปรอบ ๆ เหล่านักเรียนของสำนักศึกษาวังหลวงก็กระจัดกระจายกันไปตามยอดเขาต่าง ๆ

ไม่ไกลออกไปจากพวกเขา ทันใดนั้นก็มีเสียงอุทานดังขึ้น "โอ้สวรรค์ หลี่เหิงเจอใบไม้อมตะไร้ขอบเขต ทำไมถึงโชคดีเช่นนี้ เพิ่งจะเข้าไปในภูเขาสวินหลงก็เจอสมบัติที่ดีขนาดนี้แล้ว ช่างน่าอิจฉายิ่งนัก"

"เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ใบไม้อมตะไร้ขอบเขตเป็นสุดยอดยาสำหรับการกลั่นยา ว่ากันว่าเพียงแค่มีใบไม้อมตะไร้ขอบเขต ก็จะสามารถกลั่นยาวิเศษได้อย่างง่ายดาย ไม่ว่าใครจะขอก็ขอไม่ได้ มากแค่ไหนเขาก็ทำได้ ไม่เข้าใจ มันทำเงินได้มากจริง ๆ "

"ไป ๆ ๆ เรารีบไปหากันเถอะ ลองดูว่ายังมีสมบัติอะไรอีกหรือไม่"

อวี๋ฮุยพูดอย่างอิจฉา "หลี่เหิงโชคดีอะไรเช่นนี้ มาถึงก็เจอสมบัติที่ดีขนาดนี้"

หลิ่วเย่ว์และอวี๋ฮุยต้องการไปยังสถานที่ที่หลี่เหิงเจอสมบัติเมื่อครู่ และค้นหาดูอย่างละเอียดอีกครั้ง กู้ชูหน่วนคว้ามือของพวกเขา แล้วดึงพวกเขาลงมาจากเนินเขาเพื่อหาที่ซ่อน

หลังจากที่ซ่อนตัวแล้ว ก็มีฝ่ามือมากระแทกที่หลังของหลี่เหิง

"อัก......"

เขากระอักเลือดออกมาและมองไปที่มือสังหารด้วยความไม่อยากเชื่อ

"เจ้า......เจ้าจะทำอะไร？"

ตงฟังเจ๋อและมู่หรงเฉินร่วงเคียงบ่าเคียงไหล่ พวกเขาทั้งสองมองไปที่หลี่เหิง ราวกับว่ากำลังดูคนตาย

"คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด เจ้าคิดว่าพวกเราจะทำอะไร"

ความหมายของประโยคนี้ชัดเจน พวกเขาทั้งสองต้องการฆ่าคนเพื่อปล้นของมีค่า

หลี่เหิงกวาดไปรอบ ๆ ไม่มีใครอยู่บนภูเขาใกล้ ๆ เลย นอกจากพวกเขาทั้งสามคน พวกนักเรียนที่อยู่กับเขาเมื่อครู่ ล้วนแต่รีบเร่งไปหาสมบัติ

ในใจของเขารู้สึกหมดหวัง "อาจารย์บอกว่า ห้ามฆ่าคนเพื่อแย่งชิงสมบัติ"

"อาจารย์เคยบอก แต่อาจารย์อยู่ห่างออกไปหลายพันลี้ หากเจ้ามีความสามารถ เจ้าก็ให้อาจารย์มาช่วยเจ้าตอนนี้เลย"

ตงฟังเจ๋อยิ้มอย่างชั่วร้าย และไม่ให้โอกาสหลี่เหิงได้ขอความช่วยเหลือ และซัดฝ่ามือไปที่หัวของเขา จากนั้นก็ปัดมืออย่างรังเกียจ และนำใบไม้อมตะไร้ขอบเขตไป

"น่าเสียดาย มีใบไม้อมตะไร้ขอบเขตเพียงใบเดียวเท่านั้น อาวุธที่ยึดมาได้ครั้งนี้เป็นของข้า และชิ้นต่อไปจะเป็นของเจ้า"