กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 439

ทุกคนพากันจ้องมองไปที่กู้ชูหน่วนอย่างโกรธเคือง กู้ชูหน่วนถอยหลังไปสองสามก้าว และพูดอย่างระมัดระวัง "อีกครึ่งหนึ่งถูกคนของตันหุยกู่แย่งชิงไปแล้ว พวกท่านจ้องมองข้าไปก็ไร้ประโยชน์ หากข้ามีแผนที่อีกครึ่งหนึ่ง จะไม่เอาออกมาให้พวกท่านได้อย่างไร"

"ตันหุยกู่？" ผู้นำกองธงกล้วยไม้เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

"ใช่ มิเช่นนั้นพวกท่านคิดว่าคนของตันหุยกู่จะสามารถข่มอารมณ์ไว้ได้อย่างไร พวกท่านต่อสู้กันอยู่ข้างนอกเป็นเวลานานขนาดนั้น นอกจากทางลงเขาทางนี้แล้ว บริเวณคอขวดของหุบเขาโลหิตหูหลู ยังมีทางออกอีกทาง ที่สามารถออกไปจากหุบเขาโลหิตหูหลูได้ หากพวกเขาได้ไข่มุกมังกรไป พวกเขาไม่น่าจะมาลงเขาทางนี้"

ผู้นำกองธงกล้วยไม้สงสัยในคำพูดของนางเป็นอย่างมาก "ทุกท่าน คำพูดจากปากของหญิงผู้นี้ไม่มีความจริงเลยแม้แต่คำเดียว พวกท่านอย่าไปเชื่อนาง"

ผู้อาวุโสอวิ๋นลังเลและกล่าวว่า "คนของเราเข้ามาในหุบเขาโลหิตหูหลู และสูญเสียอย่างหนัก แต่ดูเหมือนว่าคนของตันหุยกู่จะเข้ามาอย่างราบรื่น ไร้ซึ่งอุปสรรคใด ๆ "

เมื่อผู้อาวุโสอวิ๋นกล่าวเช่นนี้ ผู้อาวุโสจวินก็นึกขึ้นได้ "คำกล่าวนี้ไม่ผิด ในตอนนั้นข้าก็สงสัยเช่นกันว่าทำไมคนของตันหุยกู่ถึงได้โชคดีมากเช่นนี้ และไม่พบอุปสรรคใด ๆ ตอนนี้เมื่อมาคิดดูอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว อาจจะเป็นที่แผนที่อีกครึ่งหนึ่งจะอยู่ในมือของตันหุยกู่"

ผู้อาวุโสหวงไท่ซั่งกล่าวอย่างโกรธเคือง "ตันหุยกู่เป็นตระกูลเก่าแก่ของนักกลั่นยา และยาที่กลั่นออกมาก็ไม่เป็นสองรองใคร ต่อให้ผิดใจกับพวกเขาก็ไม่มีทางที่จะฆ่าพวกเขาให้สิ้นซากได้ มิเช่นนั้นต่อไปจะหาซื้อยาอายุวัฒนะดี ๆ ได้จากที่ไหน？"

"แล้วพวกเราจะทำอย่างไรดี？"

"อีกทางหนึ่งอยู่ที่ไหน？" ผู้อาวุโสหวงไท่ซั่งถาม

กู้ชูหน่วนแบบมือออก "ข้าก็ไม่รู้ แผนที่อีกครึ่งหนึ่งมีความซับซ้อนมาก ข้ายังจำไม่ได้ แล้วก็ถูกคนของตันหุยกู่แย่งชิงไป แม้ว่าข้าจะมีวรยุทธอยู่บ้าง แต่ก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น จะเอาชนะคนของตันหุยกู่ได้อย่างไร"

"เจ้าพูดจาเหลวไหล" ผู้นำกองธงกล้วยไม้ยิ่งมองกู้ชูหน่วนก็ยิ่งไม่เชื่อ

"เช่นนั้นดูแผนที่บนระฆังวิญญาณสะบั้นของเจ้าให้ดี ๆ ลองดูสิว่าพอจะจำแผนที่ทั้งหมดได้หรือไม่"

คนของเผ่าเพลิงฟ้าและเผ่าปีศาจมองดูแผนที่บนระฆังวิญญาณสะบั้น แต่แผนที่บนระฆังวิญญาณสะบั้นวกวนเหมือนลูกอ๊อด และแต่ละเส้นซับซ้อน อย่าว่าแต่จำได้เลย แม้แต่ดูก็ดูไม่ค่อยเข้าใจ มีสถานที่มากมาย และยังเชื่อมต่อกับยอดเขาต่าง ๆ ด้วย

"ผู้นำกองธงกล้วยไม้ ข้ารู้ว่าท่านไม่เห็นด้วยกับข้า แต่ส่วนรวมก็คือส่วนรวม ส่วนตัวก็คือส่วนตัว ท่านจะโยนความผิดทุกอย่างมาให้ข้าไม่ได้"

สีหน้าของผู้นำกองธงกล้วยไม้ไม่ค่อยดีนัก

มีคนของเผ่าปีศาจเพียงไม่กี่คนที่รู้

ผู้นำกองธงกล้วยไม้โปรดปรานเยี่ยเฟิง และถือว่ายี่ยเฟิงเป็นของส่วนตัวของเขา แต่กู้ชูหน่วนกลับช่วยยี่ยเฟิงไป และยังพาเยี่ยเฟิงไปด้วย ผู้นำกองธงกล้วยไม้จะปล่อยนางไปได้อย่างไร

"เจ้าแน่ใจนะว่าเจ้าไม่รู้ว่าอีกทางหนึ่งอยู่ที่ไหน？"

"หากข้ารู้ ข้าจะเลือกมาในเส้นนี้ที่เสี่ยงอันตรายเช่นนี้หรือ ข้าก็คงจะหลบหลีกไปตามเส้นทางเล็ก ๆ และไม่รอจนถึงตอนนี้" กู้ชูหน่วนเบะปาก นางกลอกตามองพวกเขา และกล่าวต่อ

"เห็นหรือไม่ว่ามังกรอสูรระดับเจ็ดถูกคนของตันหุยกู่กักขังไว้ หากพวกท่านไม่รีบเร่งขึ้นมา หลังจากที่คนของตันหุยกู่ได้ไข่มุกมังกรไปแล้ว พวกเขาก็จะออกไปตามทางเล็ก ๆ"

ไม่รู้ว่าการกลางอากาศจะจบลงเมื่อใด พวกเขาพูดคุยกับกู้ชูหน่วน จนลืมไปแล้วว่ามีการต่อสู้ที่นั่น

เมื่อเห็นว่ามังกรอสูรถูกขังอยู่ในค่ายกล และไม่ขยับเขยื้อนได้

ทุกคนต่างก็ประหลาดใจ

คนของตันหุยกู่สามารถที่จะกักขังมังกรอสูรได้ เช่นนั้นพวกเขาก็มาถึงยอดเขาหูหลูแล้วใช่หรือไม่

ผู้อาวุโสจวินกล่าวอย่างกังวลใจ "ผู้อาวุโสหวงไท่ซั่ง เช่นนั้นพวกเรารีบเข้าไปดูเส้นทางเล็ก ๆ ที่พวกเขาหลบหนีไปดีหรือไม่"

ผู้อาวุโสหวงไท่ซั่งมีความกังวลบางอย่าง

ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดล้วนได้รับบาดเจ็บสาหัส หากไล่ตามไป อาจจะไม่เป็นผลดี

แต่หากไม่ไป แล้วไข่มุกมังกรถูกแย่งชิงไป การจะได้คืนกลับมานั้นเป็นเรื่องยาก

พวกเขาตามหามาตั้งหลายปี หลายชั่วอายุคน กว่าจะพบที่ซ่อนของไข่มุกมังกร ไม่ว่าอย่างไรก็จะยอมแพ้