กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 50

เซี่ยวอวี่เซวียนเริ่มหวั่นไหว

เขาหยิบตั๋วเงินสองแสนตำลึงออกมาจากแขนเสื้อและโยนให้กู้ชูหน่วน “เอาไปสิ ถึงยังไงมันก็เป็นเงินของเจ้าอยู่แล้ว”

“ขอบใจ” กู้ชูหน่วนโยนจี้หยกในมือคืนให้เขา

ในการชุมนุมแข่งขันวิชาการรอบชิงชนะเลิศแต่ละครั้ง ตั้งแต่เหล่าขุนนางลงไปจนถึงประชาชนของรัฐเยี่ยต่างก็ลงพนันกันบ้างไม่มากก็น้อยเพื่อความบันเทิง แม้แต่ในสำนักศึกษาวังหลวงก็ยังจัดตั้งแท่นแข่งขันไว้ด้วย

สิ่งที่เรียกว่าแท่นแข่งขันคือบ่อนพนันขนาดเล็ก ซึ่งจะมีคนจากสำนักศึกษาวังหลวงเป็นคนรับผิดชอบจัดการ เรียกเก็บค่าธรรมเนียมและทำให้ถูกต้องตามกฎหมาย

ไม่ว่าใครในสำนักศึกษาก็ไปลงเดิมพันที่แท่นแข่งขันได้เพื่อพนันว่าใครจะชนะได้อันดับหนึ่ง

หากมีใครเดิมพันกันเป็นการส่วนตัว เหล่าอาจารย์ที่แท่นแข่งขันจะทำหน้าที่เป็นผู้รับรองความถูกต้องให้

หากคนแพ้ไม่ทำตามสัญญา ถ้าเป็นผู้ชายจะถูกตัดสิทธิ์การเข้าสอบไปตลอดชีวิตและไม่มีสิทธิ์เป็นขุนนางในราชสำนัก

ถ้าเป็นผู้หญิงจะถูกดูหมิ่นและประจาน ชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลจะด่างพร้อยจนไม่มีใครในรัฐเยี่ยอยากแต่งงานด้วย

ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีใครกล้าบิดพลิ้วการเดิมพันที่เดิมพันในสำนักศึกษาวังหลวง

หลิ่วเย่ว์และคนอื่นๆ พยายามเกลี้ยกล่อมแต่ไม่เป็นผล กู้ชูหน่วนมาถึงแท่นแข่งขันแล้ว นางนำเงินของตนเองสองแสนตำลึงและเงินที่ยืมจากเซี่ยวอวี่เซวียนอีกสองแสนตำลึงลงเดิมพันเป็นที่เรียบร้อย

“น้องห้า ถ้าข้าชนะ ถึงตอนนั้นเจ้าอย่าร้องไห้ขี้มูกโป่งล่ะ”

“ไว้รอให้เจ้าชนะก่อนเถิดค่อยพูด”

กู้ชูหลานมือไม้สั่นและหัวใจเต้นตึกตักขณะวางเดิมพัน

วันนี้อาจเป็นวันสุดท้ายที่นางจะได้อยู่ในสำนักศึกษาวังหลวง ในนครหลวงมีข่าวลือมากมายและนางคงจะไม่ได้เรียนต่อที่สำนักศึกษาวังหลวงอีกแล้ว

นี่เป็นโอกาสเดียวที่นางจะได้เงินสองแสนตำลึงที่เสียไปก่อนหน้านี้กลับคืนมา

กู้ชูหลานกัดฟันกรอด ในที่สุดนางก็เดิมพันกับกู้ชูหน่วนอย่างเป็นทางการ

นางทนไม่ได้ที่ทุกคนมองนางด้วยสายตารังเกียจและถึงขนาดโจมตีนางด้วยวาจา ดังนั้นจึงทำได้เพียงจากไปอย่างคับข้องใจและหวังว่าจะได้เงินสี่แสนตำลึงนั่น

องค์หญิงตังตังไม่รู้ว่ามาถึงตั้งแต่เมื่อไร เมื่อเห็นเช่นนี้ก็อดถากถางไม่ได้ว่า “หัวขี้เลื่อยอย่างไรก็เป็นหัวขี้เลื่อย นางคิดว่าแค่หลับไป ตำแหน่งอันดับหนึ่งในการแข่งขันรอบชิงก็จะตกลงมาบนหัวงั้นหรือ”

ดวงตาประหนึ่งหงส์ของกู้ชูหน่วนหรี่ลงเล็กน้อย นางยกยิ้มมุมปาก “ทำไม องค์หญิงดูถูกข้างั้นหรือ”