น่าแปลก สิ่งที่อยู่ในค่ายกลคืออะไร?
เมื่อเห็นว่าเฟืองใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ และตาข่ายก็ลดต่ำลงเช่นกัน ด้วยสถานการณ์ทำให้พวกเขาคิดนานไม่ได้ และทำได้เพียงฝ่าออกไปให้เร็วที่สุด
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ส่งเสียงขู่
มันทนไม่ไหวแล้ว ลำตัวของมันใกล้จะขาดแล้ว.....
"ติ๋ง......"
เยี่ยจิ่งหานเหงื่อไหลหยดลงมา
ค่ายกลรุนแรงมากเกินไป เกรงว่าจะเป็นไปได้ที่ทั้งสองคนจะออกไป
นัยน์ตาของเยี่ยจิ่งหานเป็นประกายเย็นยะเยือก และการชี้ขาดก็ผุดขึ้นมาในใจ
เขารวบรวมพละกำลังทั้งหมดของเขา และกระแทกเข้าไปที่เฟืองด้านหน้าอย่างแรง จนทำให้เฟืองแตก จากนั้นก็หันกลับไป และผลักกู้ชูหน่วนออกไป
ในเวลาเดียวกัน เขายอมที่จะละทิ้งการป้องกันอันตรายรอบตัวเอง และใช้กำลังภายในเส้นละมุนดรรชนีเผาซัดไปที่กู้ชูหน่วน เพื่อปกป้องให้นางออกไป
หลังจากที่เขาทำลายเฟืองแล้ว กู้ชูหน่วนก็สามารถเดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
นางตระหนกตกใจ "ไม่......"
ในขณะนี้ กู้ชูหน่วนรู้สึกสะเทือนใจ
และยังรู้สึกกลัว
เยี่ยจิ่งหานรู้ว่านางหลอกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า และรู้ว่านางกล้าที่จะหลอกลวงแม้กระทั่งเรื่องที่นางตั้งครรภ์ แต่เมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่คับขัน เขาก็ยังยอมที่จะแลกชีวิตของตนเองกับชีวิตของนาง
นางจะยอมได้อย่างไร......
นัยน์ตาที่พร่ามัวของนาง ยังคงเห็นรอยยิ้มที่อ้างว้างของเยี่ยจิ่งหาน
รอยยิ้มนั้นช่างเศร้าหมอง ทั้งผิดหวัง ทั้งอาลัยอาวรณ์ ทั้งฝังใจ ทั้งโกรธ ทั้งหมดนี้ปะปนกันไปหมด
ในเวลาเดียวกันกับที่เยี่ยจิ่งหานผลักกู้ชูหน่วนออกไป
จอมมารซือม่อเฟยก็ใช้ร่างกายของตัวเองเข้ามาขวางรอยแยกของค่ายกล แล้วเขาก็ยกมือขวาขึ้น ดอกลำโพงแต่ละดอกอ้าปากกว้าง ราวกับว่าลืมตาและแทะโครงกระดูกมือ
โครงกระดูกมือคงกระพันอยู่ตรงหน้าดอกลำโพงที่สวยสดงดงาม ราวกับเต้าหู้ที่เปราะบาง และโครงกระดูกมือก็ถูกแทะเข้าไปในท้องของดอกไม้กินคน
เมื่อไม่มีโครงกระดูกมือแล้ว เยี่ยจิ่งหานก็เขย่งเท้าขึ้นมาและลุกขึ้นจากพื้น จากนั้นก็รีบออกไปจากเฟืองที่เป็นอันตราย
ความวิตกกังวลของทุกคนผ่อนคลายลง
นายท่านของพวกเขาเกือบจะไม่มีชีวิตรอดแล้ว
ในทันทีที่พวกเขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก พวกเขาก็ต้องสูดหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้ง
เป็นเพราะจอมมารไม่รู้ว่าดอกไม้กินคนถูกสังเวยไปกี่ดอกแล้ว
นี้เป็นเรื่องที่ดี
แต่......
แต่จอมมารจะอุ้มท่านอ๋องที่บาดเจ็บสาหัสได้อย่างไร?
แถมยัง......
แถมยังอุ้มเหมือนองค์หญิง
พวกเขา......
พวกเขามองผิดไปหรือไม่?
หรือว่าตาฝาด?
ทุกคนต่างขยี้ตา และสิ่งที่พวกเขาเห็นก็คือจอมมารอุ้มเยี่ยจิ่งหานออกมา ใบหน้าของจอมมารยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
นี่ ๆ ๆ ......
"ผัวะ......"
รอยยิ้มของจอมมารแข็งทื่อ ใบหน้าของเขาถูกตบอย่างรุนแรง องค์หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาก็กระโดดออกไปจากอ้อมแขนของเขา
จอมมารตกตะลึง
นัยน์ตาของเขาลุกไหม้และจ้องมองเยี่ยจิ่งหานที่มีเลือดไหลนองเต็มหน้า
เมื่อเห็นกู้ชูหน่วนล้มอยู่ข้าง ๆ เขาก็ตกตะลึง
ผู้คนในพระราชวังชิวเฟิง รวมทั้งลูกน้องของเขา ต่างก็อ้าปากค้าง
"จ้องมองข้าทำไมกัน? พี่หญิง ท่านไบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ ทำไมยังมีแรงตบหน้าของข้าจนฟันแทบหลุดออกมาได้ อ่า......เจ็บปวด พี่หญิง หรือว่าท่านโกรธที่ข้าไม่ได้รีบเข้าไปช่วยท่านตั้งแต่แรก?"
นักฆ่าโลหิตไม่ต้องการให้เจ้านายของเขาถูกมองว่าเป็นตัวตลกอีกต่อไป
เขาจึงเตือน "นายท่าน ผู้ที่ตบท่านเมื่อครู่......คือเทพแห่งสงคราม เยี่ยจิ่งหาน"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์
เป็นนางเอกที่นิสัยแย่ที่สุดตั้งแต่เคยอ่านมา...
คือตัวเองไม่มีเงิน แต่คิดจะเอาทุกอย่างด้วยราคาสูงเสียดฟ้า แล้วก็หาคำพูดให้คนอื่นจ่ายแทน ตัวเองหาประโยชน์จากคนใกล้ตัวแต่กลับเอาใจให้คนอื่นตลอดเนี่ยนะ...
แม่นางกู้เกินเยียวยาแล้วเด้อ 555...
เยี่ยเฟิงเป็นคนดีมาก แต่เขาทนงตัวเกินไป ชีวิตที่ผู้อื่นฝ่าฟันเพื่อแย่งชิงลมหายใจเขาไว้ แต่เขาก็ดิ้นรนกลับไปหาความตายอยู่เรื่อย...
ท่านอาจารย์พูดให้คิดดีมากเลย แต่อาหน่วนจะเข้าใจไหม นางดูมั่นหน้า มั่นใจเกิตเหตุแบบไม่สนสี่สนแปดใดใดเลย...
อยากให้กลับมาอัพเดทไวๆนะคะ ขอบคุณมากค่ะ...
สรุปเรื่องนี้มีตอนจบมั้ยค่ะ...
รอตอนจบอยู่นะคะ ใจบางไม่ไหวแล้วทรมาน...
รออัพเดทอยู่นะคะ...
เมื่อไหร่จะอัพต่อค่ะ...