รู้สึกเหมือนมีบางอย่างกัดอยู่บนตัว กู้ชูหน่วนจึงรีบก้มลงดู
นางมิก้มลงไปดูก็ดีอยู่แล้ว พอก้มลงไปเท่านั้นละ สีหน้าของนางแทบจะเขียวทั้งยังตกใจอย่างมากด้วย
ดอกลำโพงแต่ละดอกที่บานสะพรั่งราวกับว่ามีขาอย่างไรอย่างนั้น ปีนขึ้นบนตัวของนางไม่หยุด หลังจากนั้นก็กลายร่างเป็นเขี้ยวฟันและกัดเข้าที่ผ้าพันแผลของนาง
“ซือม่อเฟย เจ้าทำอะไรน่ะ?”กู้ชูหน่วนตกใจ
จอมมารแสดงสีหน้าไร้เดียงสา “มีเงื่อนตายมากเกินไป ข้ามิสามารถแก้ได้ในทันที จึงต้องให้ดอกไม้ของข้าช่วยน่ะ”
กู้ชูหน่วนวิงเวียนศรีษะไปครู่หนึ่งและหวนนึกถึงภาพดอกลำโพงที่งดงามถึงขีดสุดกำลังอ้าปากกว้างแล้วกลืนกินมนุษย์ตัวเป็น ๆ ลงไปทั้งตัว
ยังมีโครงกระดูกมือคงกระพันนั้นอีก เมื่ออยู่ในดงดอกไม้ที่ “อ่อนแอ” แล้ว ก็ถูกดอกลำโพงกลืนกินทีละคำราวกับเป็นเต้าหู้อย่างไรอย่างนั้น
นางขนลุกซู่
ขนาดโครงกระดูกมือ พวกมันยังแทะกินราวกับเป็นเต้าหู้ได้ ยิ่งไปกว่านั้นคือ นางเป็นเพียงแค่มนุษย์คนหนึ่ง หากพลาดกลืนกินนางเข้าไปจักทำเช่นไร
“เจ้ารีบสั่งให้พวกมันหยุดบัดเดี๋ยวนี้”
“หื้ม…?”จอมมารสับสน “พี่หญิงรู้สึกว่าพวกมันชักช้าไปอย่างนั้นหรือ? ดูเหมือนจะชักช้าจริงด้วย เช่นนั้นข้าจักลงมือเองแล้วกัน”
เขาดีดนิ้วไปครั้งหนึ่ง ดอกลำโพงนับร้อยดอกก็หายไปในพริบตาและมิอาจรู้ว่าหายไปที่ใดกันแน่
จากนั้นก็มีเพลิงไฟพ่นออกมาแทน
กู้ชูหน่วนตกใจจนหัวใจเต้นถี่ ๆ
“ซือม่อเฟย เจ้าบังอาจใช้ไฟเผาข้าอย่างนั้นรึ โอ๊ย…เจ็บเหลือเกิน”
ให้ตายเถิด…
เจ้าหนุ่มน้อยคนนี้จงใจแกล้งนางเล่นใช่หรือไม่
เมื่อก้มมองดู ผ้าพันแผลบนตัวนางก็ถูกเผาไปมาก แต่ทว่าผิวหนังของนางก็ถูกเผาไปด้วยเช่นกัน
จอมมารขมวดคิ้ว
“ดูเหมือนว่าไฟจะแรงไปหน่อยน่ะ”
“ไร้สาระสิ้นดี เจ้าดูผิวหนังข้าสิ ถูกเผาจนแดงไปหมดแล้ว”
“เช่นนั้น เดี๋ยวข้าช่วยทำให้ท่านตัวเย็นลงเอง”
กู้ชูหน่วนกำลังจะปฏิเสธ แต่ช้าไป
มิรู้ว่าจอมมารทำได้อย่างไร อุณหภูมิในห้องลดลงทันที ร่างกายของนางราวกับถูกแช่แข็งปานนั้น
เป็นบาดแผลที่มีรอยแผลเป็นตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว ผ่านความเย็นและร้อนอย่างหนักมาสองวัน อาการบาดเจ็บก็ยิ่งรุนแรงขึ้น
กู้ชูหน่วนอ้าปากค้างด้วยความเจ็บปวด
“เจ็บเหลือเกิน หนาวเหลือเกิน”
“ฮะ…ควบคุมอุณหภูมิไม่ดีอีกแล้วหรือเดี๋ยวข้าเพิ่มอุณหภูมิให้ท่านอีก”
“ซือม่อเฟย หากเจ้าแตะต้องตัวข้าอีกครั้ง ข้าเอาเจ้าตายแน่”กู้ชูหน่นโกรธและจ้องเขาเขม่งด้วยดวงตากลมคู่นั้น
ใบหน้าเล็ก ๆ ของจอมมารห่อเหี่ยว
“ข้าฆ่าคนเป็นอย่างเดียว มิเคยช่วยคนมาก่อนและยิ่งมิเคยรักษาผู้ใดมาก่อนด้วย ข้าพยายามควบคุมพลังอย่างสุดฤทธ์แล้ว แต่มันก็ยังคงขาดอีกนิดเดียวตลอด”
นั่นเรียกว่านิดเดียวงั้นรึ?
ผิวหนังของนางเฟอะฟะไปหมดแล้ว
“ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป เจ้าห้ามแตะต้องตัวข้าอีกและห้ามรักษาข้าซี้ซั้วอีก ข้ายังมิอยากตายน่ะ”
กู้ชูหน่วนพูดจบ ผ้าพันแผลก็เสียงดังป๊อกแป๊ก และฉีกขาดในที่สุด เพราะผ่านร้อนและเย็นอย่างหนักเป็นเวลาสองวัน
ผิวหนังที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นของกู้ชูหน่วนถูกเผยต่อหน้าจอมมาร
ซี๊ด…
กู้ชูหน่วนชะงัก
จอมมารเองก็ชะงักไปด้วย มองเรือนร่างอันงดงามแต่กลับเต็มไปด้วยบาดแผลของนางโดยตรง
“อ๊า…”
มิรู้ว่าใครเป็นคนส่งเสียงร้องออกมา จอมมารรีบดึงผ้ามาคลุมไว้บนร่างของนาง
สีหน้าของเขาแดงเล็กน้อยและมีความคิดที่ไม่ปกติ “ในเมื่อข้าเห็นเรือนร่างของท่านแล้ว ข้าจักรับผิดชอบต่อท่าน บัดนี้เป็นต้นไป ท่านคือผู้หญิงของข้า”
กู้ชูหน่วนอารมณ์เสียจนสีหน้าเดี๋ยวเขียวเดี๋ยวซีด
“ออกไป ออกไปให้พ้น”
“เช่นนั้น บาดแผลบนร่างกายท่านจักทำเช่นไร?”
“ออกไปให้พ้น”
“นี่มัน…ก็ได้…”
จอมมารทำหน้าบึ้งและถูกไล่ออกไป
เหล่าทหารยามที่เป็นผู้นำกองธงด้านนอก มิอาจเชื่อหูของตนได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์
ไม่อัพจบเหรอคะ...
เป็นนางเอกที่นิสัยแย่ที่สุดตั้งแต่เคยอ่านมา...
คือตัวเองไม่มีเงิน แต่คิดจะเอาทุกอย่างด้วยราคาสูงเสียดฟ้า แล้วก็หาคำพูดให้คนอื่นจ่ายแทน ตัวเองหาประโยชน์จากคนใกล้ตัวแต่กลับเอาใจให้คนอื่นตลอดเนี่ยนะ...
แม่นางกู้เกินเยียวยาแล้วเด้อ 555...
เยี่ยเฟิงเป็นคนดีมาก แต่เขาทนงตัวเกินไป ชีวิตที่ผู้อื่นฝ่าฟันเพื่อแย่งชิงลมหายใจเขาไว้ แต่เขาก็ดิ้นรนกลับไปหาความตายอยู่เรื่อย...
ท่านอาจารย์พูดให้คิดดีมากเลย แต่อาหน่วนจะเข้าใจไหม นางดูมั่นหน้า มั่นใจเกิตเหตุแบบไม่สนสี่สนแปดใดใดเลย...
อยากให้กลับมาอัพเดทไวๆนะคะ ขอบคุณมากค่ะ...
สรุปเรื่องนี้มีตอนจบมั้ยค่ะ...
รอตอนจบอยู่นะคะ ใจบางไม่ไหวแล้วทรมาน...
รออัพเดทอยู่นะคะ...