กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 517

รู้สึกเหมือนมีบางอย่างกัดอยู่บนตัว กู้ชูหน่วนจึงรีบก้มลงดู

นางมิก้มลงไปดูก็ดีอยู่แล้ว พอก้มลงไปเท่านั้นละ สีหน้าของนางแทบจะเขียวทั้งยังตกใจอย่างมากด้วย

ดอกลำโพงแต่ละดอกที่บานสะพรั่งราวกับว่ามีขาอย่างไรอย่างนั้น ปีนขึ้นบนตัวของนางไม่หยุด หลังจากนั้นก็กลายร่างเป็นเขี้ยวฟันและกัดเข้าที่ผ้าพันแผลของนาง

“ซือม่อเฟย เจ้าทำอะไรน่ะ?”กู้ชูหน่วนตกใจ

จอมมารแสดงสีหน้าไร้เดียงสา “มีเงื่อนตายมากเกินไป ข้ามิสามารถแก้ได้ในทันที จึงต้องให้ดอกไม้ของข้าช่วยน่ะ”

กู้ชูหน่วนวิงเวียนศรีษะไปครู่หนึ่งและหวนนึกถึงภาพดอกลำโพงที่งดงามถึงขีดสุดกำลังอ้าปากกว้างแล้วกลืนกินมนุษย์ตัวเป็น ๆ ลงไปทั้งตัว

ยังมีโครงกระดูกมือคงกระพันนั้นอีก เมื่ออยู่ในดงดอกไม้ที่ “อ่อนแอ” แล้ว ก็ถูกดอกลำโพงกลืนกินทีละคำราวกับเป็นเต้าหู้อย่างไรอย่างนั้น

นางขนลุกซู่

ขนาดโครงกระดูกมือ พวกมันยังแทะกินราวกับเป็นเต้าหู้ได้ ยิ่งไปกว่านั้นคือ นางเป็นเพียงแค่มนุษย์คนหนึ่ง หากพลาดกลืนกินนางเข้าไปจักทำเช่นไร

“เจ้ารีบสั่งให้พวกมันหยุดบัดเดี๋ยวนี้”

“หื้ม…?”จอมมารสับสน “พี่หญิงรู้สึกว่าพวกมันชักช้าไปอย่างนั้นหรือ? ดูเหมือนจะชักช้าจริงด้วย เช่นนั้นข้าจักลงมือเองแล้วกัน”

เขาดีดนิ้วไปครั้งหนึ่ง ดอกลำโพงนับร้อยดอกก็หายไปในพริบตาและมิอาจรู้ว่าหายไปที่ใดกันแน่

จากนั้นก็มีเพลิงไฟพ่นออกมาแทน

กู้ชูหน่วนตกใจจนหัวใจเต้นถี่ ๆ

“ซือม่อเฟย เจ้าบังอาจใช้ไฟเผาข้าอย่างนั้นรึ โอ๊ย…เจ็บเหลือเกิน”

ให้ตายเถิด…

เจ้าหนุ่มน้อยคนนี้จงใจแกล้งนางเล่นใช่หรือไม่

เมื่อก้มมองดู ผ้าพันแผลบนตัวนางก็ถูกเผาไปมาก แต่ทว่าผิวหนังของนางก็ถูกเผาไปด้วยเช่นกัน

จอมมารขมวดคิ้ว

“ดูเหมือนว่าไฟจะแรงไปหน่อยน่ะ”

“ไร้สาระสิ้นดี เจ้าดูผิวหนังข้าสิ ถูกเผาจนแดงไปหมดแล้ว”

“เช่นนั้น เดี๋ยวข้าช่วยทำให้ท่านตัวเย็นลงเอง”

กู้ชูหน่วนกำลังจะปฏิเสธ แต่ช้าไป

มิรู้ว่าจอมมารทำได้อย่างไร อุณหภูมิในห้องลดลงทันที ร่างกายของนางราวกับถูกแช่แข็งปานนั้น

เป็นบาดแผลที่มีรอยแผลเป็นตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว ผ่านความเย็นและร้อนอย่างหนักมาสองวัน อาการบาดเจ็บก็ยิ่งรุนแรงขึ้น

กู้ชูหน่วนอ้าปากค้างด้วยความเจ็บปวด

“เจ็บเหลือเกิน หนาวเหลือเกิน”

“ฮะ…ควบคุมอุณหภูมิไม่ดีอีกแล้วหรือเดี๋ยวข้าเพิ่มอุณหภูมิให้ท่านอีก”

“ซือม่อเฟย หากเจ้าแตะต้องตัวข้าอีกครั้ง ข้าเอาเจ้าตายแน่”กู้ชูหน่นโกรธและจ้องเขาเขม่งด้วยดวงตากลมคู่นั้น

ใบหน้าเล็ก ๆ ของจอมมารห่อเหี่ยว

“ข้าฆ่าคนเป็นอย่างเดียว มิเคยช่วยคนมาก่อนและยิ่งมิเคยรักษาผู้ใดมาก่อนด้วย ข้าพยายามควบคุมพลังอย่างสุดฤทธ์แล้ว แต่มันก็ยังคงขาดอีกนิดเดียวตลอด”

นั่นเรียกว่านิดเดียวงั้นรึ?

ผิวหนังของนางเฟอะฟะไปหมดแล้ว

“ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป เจ้าห้ามแตะต้องตัวข้าอีกและห้ามรักษาข้าซี้ซั้วอีก ข้ายังมิอยากตายน่ะ”

กู้ชูหน่วนพูดจบ ผ้าพันแผลก็เสียงดังป๊อกแป๊ก และฉีกขาดในที่สุด เพราะผ่านร้อนและเย็นอย่างหนักเป็นเวลาสองวัน

ผิวหนังที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นของกู้ชูหน่วนถูกเผยต่อหน้าจอมมาร

ซี๊ด…

กู้ชูหน่วนชะงัก

จอมมารเองก็ชะงักไปด้วย มองเรือนร่างอันงดงามแต่กลับเต็มไปด้วยบาดแผลของนางโดยตรง

“อ๊า…”

มิรู้ว่าใครเป็นคนส่งเสียงร้องออกมา จอมมารรีบดึงผ้ามาคลุมไว้บนร่างของนาง

สีหน้าของเขาแดงเล็กน้อยและมีความคิดที่ไม่ปกติ “ในเมื่อข้าเห็นเรือนร่างของท่านแล้ว ข้าจักรับผิดชอบต่อท่าน บัดนี้เป็นต้นไป ท่านคือผู้หญิงของข้า”

กู้ชูหน่วนอารมณ์เสียจนสีหน้าเดี๋ยวเขียวเดี๋ยวซีด

“ออกไป ออกไปให้พ้น”

“เช่นนั้น บาดแผลบนร่างกายท่านจักทำเช่นไร?”

“ออกไปให้พ้น”

“นี่มัน…ก็ได้…”

จอมมารทำหน้าบึ้งและถูกไล่ออกไป

เหล่าทหารยามที่เป็นผู้นำกองธงด้านนอก มิอาจเชื่อหูของตนได้

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์