กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 527

จอมมารเศร้าใจ “ทางที่เขียนไว้บนแผนที่เป็นทางนี้จริง ๆ นะ ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่ามันจะเดินวนอยู่ที่เดิมได้?”

กู้ชูหน่วนหมดคำจะพูด

เขาพาพวกเขาเดินวนซ้ำ ๆ เหมือนคนบ้าเช่นนั้น ยังรู้สึกเศร้าใจอีกงั้นหรือ?

ผู้ที่น่าเศร้าใจควรเป็นใครกันแน่?

“เอาอย่างนี้ ท่านพาข้าลงเขาไปเสียก่อน เพียงแค่ลงเขาไปได้ ข้าก็จักทราบทางโดยทันที”

“พวกเราเดินวนอยู่ที่นี่ทั้งวันทั้งคืน เจ้าเพียงแค่ต้องการลงเขาอย่างนั้นรึ?”

“ใช่แล้วล่ะ จะต้องลงเขาเสียก่อน หากลงเขามิได้แล้วเราจักเดินทางไปยังหุบเขาตันหุยได้อย่างไรกัน”

กู้ชูหน่วนรู้สึกว่านางจะถูกเขายั่วโมโหเจียนตายได้ “เหตุมดจึงไม่บอกก่อนว่าเจ้าจะลงเขา?”

“แต่ท่านก็มิได้ถามข้าเช่นกัน”

“ให้ตายเถิด…เดินลงไปตลอดทางก็ลงเขาแล้วมิใช่หรือ? จำต้องเดินอ้อมไปอ้อมมาเพียงนี้เชียวหรือ?”

จอมมารตระหนักได้ในทันที “ใช่สิ ทำไมข้าถึงคิดไม่ถึงกัน เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ เดินทางไปด้านหน้าตลอดทาง เราจะลงเขากัน”

แม้แต่เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยังส่งสายตาเหยียดหยามให้กับจอมมาร

มันสมองเช่นนี้ มิอาจรู้ได้เลยว่าเขาเป็นถึงจอมมารได้อย่างไรกัน?

ท้องของกู้ชูหน่วนเต็มไปด้วยความโกรธ

เมื่อรู้ทางแน่ชัดแล้ว เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็พาพวกเขาลงเขาไปอย่างเร็วไว

กู้ชูหน่วนถาม “ลงเขาแล้ว ต่อไปเราจะเดินไปทางใดต่อกัน?”

“ทางนี้ ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้”จอมมารชี้ไปทิศทางหนึ่ง

กู้ชูหน่วนกุมขมับ “นั่นมันทิศตะวันตกเฉียงเหนือ”

“งั้นรึ ข้าจำผิดไปน่ะ น่าจะต้องเดินไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือนะ”

“เจ้าเคยบอกข้ามิใช่หรือว่าหุบเขาตันหุยนั้นเต็มไปด้วยป่าไม้ตลอดทั้งปีทุกฤดู ตั้งอยู่ในหุบเขาอันยิ่งใหญ่มิใช่หรือ แต่ทว่าทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือเต็มไปด้วยทะเลทราย มิเห็นมีป่าไม้เขียวขจีเหมือนดั่งเจ้าว่าเลย”

“เช่นนั้นก็คงเป็นทางนี้ ทิศตะวันออกเฉียงใต้”

หากแทบอยากจะฟาดฝ่ามือใส่เขาให้เขาได้สติเสียหน่อย

“สรุปแล้วไปทางไหนกันแน่? ซือม่อเฟย แกล้งข้าสนุกนักอย่างนั้นหรือ?”

จอมมารหน้าหดเหี่ยว และกล่าวอย่างเศร้าใจ “พี่หญิง ยังมิเคยมีผู้ใดกล้าโหดเหี้ยมกับข้าเพียงนี้ ท่านเป็นคนแรก”

“…”

มิเพียงเช่นนั้น แต่นางแทบอยากจะตีคนแล้ว

“เอาเถิด ๆ ท่านอย่าโกรธข้าเลย เดินไปทางทิศตะวันออกตะวันตก ครั้งนี้มิผิดพลาดอีกแล้ว”

“ทิศตะวันออกตะวันตกหรือทิศตะวันออกเฉียงใต้?”

“ทิศตะวันออกเฉียงใต้”

“แล้วเจ้าเพิ่งบอกว่าเป็นทิศตะวันออกตะวันตก?”

“งั้นหรือ ข้าพูดว่าทิศตะวันออกเฉียงใต้ตลอดนะ”

“…”

กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างพิโรธ “หากเจ้านำทางผิดอีก เจ้าก็มิต้องตามติดข้าอีกต่อไป”

“รู้แล้ว”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ส่งเสียงโวยวายและพุ่งไปทางที่จอมมารชี้ไปอย่างรวดเร็ว

จอมมารชี้ไปทางนี้ทีทางนั้นที เดินอ้อมไปมาอยู่ท่ามกลางหุบเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

กู้ชูหน่วนเดินอ้อมจนเวียนศรีษะ

ทันใดนั้น นางก็รู้สึกว่าเดินวนหุบเขาหลายลูก

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เองก็มึนงงกับทิศทางที่ได้มา มันอยากจะพานายท่านไปถึงหุบเขาตันหุยโดยเร็ว แต่ทว่าจอมมารยังคงชี้ทางมั่วซั่วไม่หยุด ทำให้เขาสิ้นเรี่ยวแรงและหายใจลำบาก

ผ่านไปอีกหนึ่งวันหนึ่งคืน พวกเขายังคงเดินอ้อมไปมาอยู่ในหุบเขาอันกว้าใหญ่นี้

ความโกรธของกู้ชูหน่วนเพิ่มขึ้นไปอีก

และระเบิดออกมาในที่สุด

“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ หยุดเดี๋ยวนี้”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็หยุดลงอย่างเชื่อฟัง และหายใจถี่ ๆอย่างไร้เรี่ยวแรง ดูออกว่าเหนื่อยล้าจนสุดขีดแล้ว

“ซือม่อเฟย ที่นี่คือที่ใดกัน?”

“ทางไปหุบเขาตันหุยไงเล่า”

“แล้วหุบเขาตันหุยอยู่ที่ใด?”

“เรื่องนี้…ก็ยังในหุบเขาอันกว้างใหญ่นี้ไง”

“เป็นเวลาสองวันสองคืนเต็มแล้ว เจ้าพาข้าเดินอ้อมอยู่ในหุบเขาอันแห้งแล้งนี้เป็นเวลาสองวันสองคืนแล้ว ข้าใคร่อยากจะถามว่าอีกนานเพียงใดถึงจะไปถึงหุบเขาตันหุยได้”

เหลือเวลาอีกเพียงเก้าวันก่อนที่จะคืนพระจันทร์เต็มดวงถัดไป