กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 540

ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ในเวลานี้คนรับใช้ก็ตะโกนขึ้นอีกครั้งว่า "หออันดับหนึ่งในใต้หล้ามาถึงแล้ว......"

หออันดับหนึ่งในใต้หล้า？

ว่ากันว่าหออันดับหนึ่งในใต้หล้าไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนมาก่อน จนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่มีใครรู้ว่านางเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ทำให้ตัวตนของนางยิ่งลึกลับมากยิ่งขึ้น

ผู้คนต่างมองด้วยความสงสัย

คนของหออันดับหนึ่งในใต้หล้า ล้วนแต่สวมหน้ากาก และมองไม่เห็นใบหน้า ผู้นำเป็นหญิงสาววัยแรกแย้ม อรชรอ้อนแอ้น มีส่วนเว้าส่วนโค้ง นัยน์ต่คู่นั้นดูมีชีวิตชีวาราวกับพูดได้ และมองผู้คนด้วยสายตาที่หยาดเยิ้ม

ผู้คนต่างตกตะลึง

คนของหออันดับหนึ่งในใต้หล้าควรจะเยือกเย็นมากไม่ใช่หรือ？

ทำไมถึงได้ท่าทางอรชรอ้อนแอ้นเช่นนี้？มีเสน่ห์เย้ายวน？

กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วอยู่ไกล ๆ

หออันดับหนึ่งในใต้หล้าเป็นหนึ่งในกองกำลังของนาง

แต่หญิงที่อยู่ตรงหน้าเป็นใคร นางไม่รู้เรื่องรู้ราวใด ๆ

นี่เป็นเจ้าหออะไรกัน？

ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานทักทายในทันที หลังจากยิ้มทักทายแล้ว เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า "ไม่ทราบว่าท่านแขกผู้มีเกียรติเป็น......"

ผู้คนจำนวนมากที่นั่นต่างพูดไม่ออก

และไม่รู้ว่าผู้ที่มาคือหออันดับหนึ่งในใต้หล้าเช่นเดียวกับผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลาน

แต่พวกเขาคิดว่าผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับหออันดับหนึ่งในใต้หล้า

ในเมื่อพวกเขาไม่คุ้นเคยกับหออันดับหนึ่งในใต้ แล้วเหตุใดหออันดับหนึ่งในใต้หล้าและเผ่าน้ำแข็งจึงมาเข้าร่วมการชุมนุมเป็นครั้งแรก？

และยังมีเผ่าหยกที่นั่งอยู่ในตำแหน่งด้านบนทางขวา

เผ่าหยกคือเผ่าอะไร？

เหตุใดพวกเขาถึงไม่เคยได้ยินมาก่อน？

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือได้อยู่ในตำแหน่งที่ทัดเทียมกับเผ่าเพลิงฟ้า และจัดให้นั่งอยู่ข้างหน้าเยี่ยจิ่งหาน ซือม่อเฟย รวมทั้งเผ่าน้ำแข็ง และหออันดับหนึ่งในใต้หล้า เกรงว่าจะมีอำนาจไม่น้อย

"ข้าแซ่สี และมีชื่อตัวเดียวคือคำว่าชิ่น เป็นเพียงปรมาจารย์เล็ก ๆ ของหออันดับหนึ่งในใต้หล้า"

"หุบเขาต้นหุยสามารถเชิญหออันดับหนึ่งในใต้หล้ามาได้ ถือว่าเป็นเกียรติแก่หุบเขาต้นหุย เชิญปรมาจารย์สีนั่งก่อนเถิด"

สีชิ่นชำเลืองมองไปที่ที่นั่ง ตำแหน่งที่สามทางซ้ายเขียนว่าหออันดับหนึ่งในใต้หล้า แต่ตอนนี้ไป๋จิ่นและฮวาฉี่หลัวของเผ่าน้ำแข็งกำลังนั่งอยู่

สีชิ่นเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและมองไปที่ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลาน

ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานใจเต้นแรง

แย่แล้ว

เมื่อครู่ยุ่งอยู่กับเรื่องของจอมมาร เจ้าลืมคำว่าหออันดับหนึ่งในใต้หล้าไปเลย

จะให้หออันดับหนึ่งในใต้หล้านั่งตรงไหน？

ตำแหน่งที่สองหรือตำแหน่งที่สี่？

นั่งในตำแหน่งที่สี่ก็กลัวว่าจะทำให้ขุ่นเคือง

นั่งตำแหน่งที่สอง แล้วจะจัดการกับจอมมารอย่างไร？

เขากลัวว่าสีชิ่นจะรับมือได้ยากเหมือนกับจอมมาร

จึงทำได้เพียงกล่าวว่า "เชิญปรมาจารย์สีนั่งในตำแหน่งที่สามทางขวา"

เดิมทีตำแหน่งที่สามทางขวาเป็นของจอมมาร แต่จอมมารไม่ยอม

เปลี่ยนจากตำแหน่งที่สามทางซ้ายไปตำแหน่งที่สามทางขวา น่าจะไม่ทำให้ใครขุ่นเคือง

สีชิ่นยังไม่ทันได้พูด จอมมารก็พูดเสียก่อน "เอาที่นั่งของข้าให้นาง แล้วข้าจะไปนั่งที่ไหน？"

"นี่....." ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานใจคอห่อเหี่ยว

จอมมารยิ้มเยาะ "ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลาน ข้าเดินทางมาไกลหลายลี้ เพื่อเข้าร่วมการชุมนุมแบ่งปันยาอายุวัฒนะตามคำเชิญของพวกท่าน แล้วให้พวกท่านทำให้ข้าอับอายขายหน้าอย่างนั้นหรือ？"

เมื่อกล่าวเช่นนี้ คนของหุบเขาต้นหุยก็ร้อนรนเหมือนในท้องเต็มไปด้วยไฟ

ใช่ พวกเขาหุบเขาต้นหุยเชิญเขามา

"ไม่ว่าเผ่าเพลิงฟ้าจะแข็งแกร่งเพียงใด นิกายเทพอสูรก็ไม่ได้รับมือได้ง่าย ๆ เจ้าไม่คิดหรือว่าสาวกของผู้นำนิกายเทพอสูร แต่ละคนก็แข็งแกร่งเช่นกัน"

"เอาล่ะ ๆ ไม่ว่าพวกเราจะแข็งแกร่งหรือไม่ ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกเรา มาดูการการชุมนุมกลั่นยากันดีกว่า ดูว่าจะสามารถทำยาอายุวัฒนะชั้นได้เท่าไหร่ และจะสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งได้มากน้อยแค่ไหน"

"ก็จริง จุดประสงค์หลักที่พวกเรามาที่นี่ ก็เพื่อที่จะประมูลยาอายุวัฒนะกลับไปไม่ใช่หรือ ครั้งนี้ได้มาพบยอดฝีมือจำนวนมากที่เร้นกายจากโลกภายนอก แม้ว่าเราจะประมูลยาอายุวัฒนะไม่ได้ก็ไม่สูญเปล่าแล้ว"

ผู้คนของเผ่าเพลิงฟ้ายิ้มเยาะ และดูถูกเหยียดหยามนิกายเทพอสูรที่ไม่กล้าเข้าร่วมการชุมนุม

มีเพียงนัยน์ตาของ เหวินเส่าอี๋เท่านั้นที่ลึกล้ำ เขาใช้นิ้วชี้หมุนแผ่นหยกบนมือของเขาอย่างเหม่อลอย ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

นิกายเทพอสูรและเผ่าเพลิงฟ้าขัดแย้งกันมาหลายปีแล้ว เขาไม่เข้าใจพวกเขาเลยจริง ๆ

แม้ว่าคนของนิกายเทพอสูรจะรู้ว่าการเผชิญหน้ากับเผ่าเพลิงฟ้านั้นเป็นหนทางแห่งความตาย พวกเขาก็ยังจะเดินหน้าและก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ และเป็นไปไม่ได้ที่จะถอยกลับ

นิกายเทพอสูรไม่ได้มาเข้าร่วมการชุมนุมแบ่งปันยาอายุวัฒนะในครั้งนี้ เกรงว่าพวกเขาจะมีจุดประสงค์อื่น

เมื่อเหวินเส่าอี๋และรองหัวหน้าเผ่าซือคงชำเลืองมองไปยังที่นั่งในตำแหน่งแรกทางขวา และเขียนว่าเผ่าหยก

นัยน์ตาของทั้งสองคนก็อดไม่ได้ที่จะเยือกเย็นมากยิ่งขึ้น

คนของนิกายเทพอสูรไม่มา

เผ่าหยกก็ไม่ได้ปรากฏตัวออกมาเป็นเวลานานแล้วเช่นกัน ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานและคนอื่น ๆ ต่างก็เกรงว่าเผ่าหยกจะไม่มา

อีกอย่างเผ่าหยกจะเทียบได้กับเผ่าอื่น ๆ ได้อย่างไร พวกเขาหายสาบสูญไปนานหลายปีแล้ว หากไม่ได้รับเชิญก็เป็นเรื่องปกติ

ในตอนนี้ต้องจัดหาที่นั่งให้กับจอมมารก่อน การชุมนุมแบ่งปันยาอายุวัฒนะก็จะได้เริ่มเสียที

ไม่ว่าจะจัดการอย่างไร ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานก็อดไม่ได้ที่จะต้องปวดหัว

"ผู้นำแห่งหุบเขา ได้เวลาแล้ว" คนรับใช้กล่าวอย่างระมัดระวัง

"จอมมาร ท่านว่าที่นั่งแรกทางขวายกให้ท่าน ดีหรือไม่？"

"แน่นอนว่าไม่ได้ ข้าพูดชัดเจนแล้วไม่ใช่หรือ ข้าไม่อยากนั่งด้วยกันกับเยี่ยจิ่งหาน"

ผู้นำแห่งหุบเขาน่าหลานทำได้เพียงกล่าวอย่างไร้ยางอายว่า "หานอ๋อง ท่านสามารถ......"

"ไม่ได้"