กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 607

นางรู้เพียงแค่ อันที่จริงเยี่ยจิ่งหานไม่ได้น่ารังเกียจ

มีคนให้คอยพึ่งพาก็ดีเหมือนกัน

สองคนพูดคุยกันอย่างสบายใจ

อาการป่วยของกู้ชูหน่วนยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ และอากาศก็ยิ่งเบาบางลง

ความหิวโหย ความหนาวเหน็บและอาการบาดเจ็บยังคงกัดเซาะพวกเขา

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร กู้ชูหน่วนเริ่มจะอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว สติของนางเริ่มลดลง

ข้างกายของนางมีเยี่ยจิ่งหานคอยเรียกด้วยความตื่นตระหนกและประหม่า คำพูดนั้นพูดพล่ามราวกับลูกกระสุนปืนใหญ่ โดยพูดไม่หยุด และถึงขั้นเขย่าร่างกายของนางอย่างไม่หยุดหย่อน

กู้ชูหน่วนอยากจะบอกเขาว่า

ให้เขาหุบปาก หยุดพูดมาก หยุดเขย่าร่างกายของนางได้แล้ว ร่างกายของนางแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แล้ว

แต่นางกลับไม่มีแรงพูดออกมาสักคำ แม้แต่เรี่ยวแรงกะพริบตาเพื่อส่งสัญญาณเตือนก็ไม่มี

ในระหว่างนั้น กู้ชูหน่วนเหมือนได้ยินเผ่าหยกและไข่มุกมังกร

ทันใดนั้นนางก็มีสติและลืมตาขึ้น และมองไปที่เยี่ยจิ่งหานที่ดวงตาแดงก่ำซึ่งเต็มไปด้วยความวิตกกังวลและประหม่า

"กู้ชูหน่วน เจ้าฟื้นสิ เจ้าจะตายไปเช่นนี้ไม่ได้ หากเจ้าตายไป เช่นนั้นแล้วไข่มุกมังกรจะทำอย่างไร เผ่าหยกจะทำอย่างไร ไหนเจ้าบอกว่าจะนำไข่มุกมังกรไปมอบให้กับเผ่าหยกไม่ใช่หรือ? เจ้าบอกเองว่าจะช่วยพวกเขาให้หลุดพ้นจากคำสาปโลหิตไม่ใช่หรือ? หากเจ้าตายไป ไข่มุกมังกรเม็ดที่หกก็จะสูญสลายไปพร้อมกับเจ้า ถึงตอนนั้นประชาชนชาวเผ่าหยกนับพันนับหมื่นคนจะต้องทุกข์ทนต่อความเจ็บปวดของคำสาปโลหิตไปตลอดชีวิต และข้าก็ต้องทุกข์ทรมานจากคำสาปโลหิตด้วยเช่นกัน"

ใช่......

นางจะตายไม่ได้

หากนางตายเช่นนั้นจะนำไข่มุกมังกรออกไปได้อย่างไร?

เผ่าหยกจะทำอย่างไร?

คำสาปโลหิตจะทำอย่างไร?

นางจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป

นางจะตายลงที่นี่ไม่ได้

แต่นางไม่สามารถผลักถ้ำหิมะได้......

นางควรทำเช่นไรดี?

กู้ชูหน่วนหยิบไข่มุกมังกรออกมาจากอกด้วยความสั่นเทาและกล่าวอย่างไร้เรี่ยวแรง "ท่าน......ท่านช่วยข้าเถอะ......นำไข่มุกมังกรมอบ......มอบให้กับเผ่าหยก......"

เยี่ยจิ่งหานไม่แม้แต่จะมองไข่มุกมังกรเลยแม้แต่นิดเดียว เขาเพียงแค่กอดกู้ชูหน่วนเขาไว้แน่น "ข้าจะไม่ช่วยเจ้านำไข่มุกมังกรออกไป หากต้องการนำออกไป เจ้าต้องนำออกไปด้วยตัวเจ้าเอง ไม่เช่นนั้นเจ้าก็รอให้ประชาชนของเผ่าหยกนับพันนับหมื่นคนทุกข์ทรมานจากคำสาปโลหิตไปตลอดชีวิต"

ปัดโธ่......

ผู้ชายคนนี้......

น่าเสียดายที่เมื่อสักครู่นางบอกว่าเขาดี

หากนางสามารถฝืนอดทนต่อไปได้ เช่นนั้นนางก็อยากฝืนต่อไป

แต่นางอดทนจนถึงขีดสุดแล้ว

"อาหน่วน เจ้าจะตายไม่ได้ เจ้าตายไปข้าจะอยู่อย่างไร ต่อให้เจ้าไม่นึกถึงเผ่าหยก เช่นนั้นเจ้าก็ควรนึกถึงข้าบ้าง ข้าไม่สามารถอยู่โดยไม่มีเจ้าได้"

กู้ชูหน่วนถูกเขากอดรักเอาไว้ในอ้อมอก ทำให้นางรับรู้ได้ถึงจังหวะหัวใจของเขาอย่างชัดเจน

หัวใจของเขาเต้นแรงมาก มีความประหม่าและตื่นตระหนก แม้แต่ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้าน ราวกับกำลังหวาดกลัวอะไร

ความหวาดกลัวเช่นนี้ ออกมาจากใจ ออกมาจากกระดูก ออกมาจากจิตวิญญาณ......

กู้ชูหน่วนอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา

นางกัดริมฝีปากจนแตก เพื่อให้ตัวเองมีสติ

นางจะหลับไปไม่ได้

หากนางหลับไป เช่นนั้นก็อาจจะไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้อีก

"ข้าสัญญากับท่านว่าข้าจะฝืนอดทนต่อไป อดทนจนกว่าจะมีคนมาช่วยชีวิต"

"ได้ ข้าจะอยู่กับเจ้า"

เวลาผ่านไปอีกหนึ่งชั่วยาม ด้านบนยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

และตอนนี้เยี่ยจิ่งหานก็นั่งรอต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาอยากจะทำลายขีดจำกัด โดยใช้ชีวิตของตัวเองเป็นเดิมพัน เพื่อจะดูว่าเขาสามารถทำลายภูเขาหิมะได้หรือไม่

ทันใดนั้น ได้ยินเพียงเสียงระเบิดดังขึ้น

ภูเขาหิมะระเบิดออกเป็นชั้นๆ

เยี่ยจิ่งหานรู้สึกดีใจและกอดกู้ชูหน่วนที่ใกล้จะหมดสติและพูดด้วยเสียงแหบ "อาหน่วน เจ้าเห็นหรือไม่ มีคนมาช่วยเราแล้ว"

เยี่ยจิ่งหานตะโกนเสียงดังเพื่อให้คนที่อยู่ข้างบนรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่นี่

"ตู้มๆ......"

"กรึก......"

มีเสียงดังกึกก้องอีกครั้ง

เห็นเพียงศีรษะเก้าเศียรปรากฏขึ้นเหนือถ้ำหิมะ

ดวงตาเหล่านั้นมองไปที่พวกเขาอย่างงุนงง

อากาศที่บริสุทธิ์ค่อยๆ ไหลเข้ามาอย่างบางเบา และกู้ชูหน่วนก็กลับมามีสติอีกครั้งหนึ่ง

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์......