กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 667

แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดทั้งหมด แต่กู้ชูหน่วนและคนอื่น ๆ ก็เข้าใจ คนของพวกเขาน่าจะเป็นกองทัพที่พินาศย่อยยับ และมีเพียงเยี่ยจิ่งหานที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสที่หลังเท่านั้นที่สามารถหลบหนีมาได้

นัยน์ตาของกู้ชูหน่วนเย็นยะเยือก

นางไม่ยินดียินร้าย เพียงแต่อยากจะช่วยรักษาอาหารบาดเจ็บให้เยี่ยจิ่งหาน

หลังจากตัดเสื้อผ้าของเขาออก บนร่างของเขามีรอยฝ่ามือสีดำ และรอยฝ่ามือสีดำแต่ละรอยก็แทบจะเอาชีวิตของเขา

เป็นเรื่องยากที่กู้ชูหน่วนจะจินตนาการได้ว่าเขาสามารถหลบหนีมาจากการโจมตีของยอดฝีมือทั้งสี่ได้อย่างไร

ไม่ ไม่ใช่ยอดฝีมือทั้งสี่ แต่เป็นเป็นยอดฝีมือทั้งห้า เพราะมีรองหัวหน้าเผ่าซือคงด้วย

เพื่อที่จะแย่งชิงไข่มุกมังกรมาให้นาง แม้แต่ชีวิตขาก็ไม่ต้องการแล้วหรือ？

เสื้อผ้าค่อย ๆ ถูกดึงลงมา บริเวณท้องของเขามีรอยฝ่ามือ รอยฝ่ามือนั้นเผยให้เห็นการกัดกร่อน เลือดเนื้อของเขาค่อย ๆ เน่าเปื่อยอย่างรวดเร็ว และแม้แต่อวัยวะภายในก็เริ่มเน่าเปื่อยเช่นกัน

ทุกคนหรี่ตาลง

นี่มันบาดแผลอะไรกัน ทำไมถึงได้รุนแรงเช่นนี้？

กู้ชูหน่วนลองหลายวิธี แต่ก็ไม่สามารถหยุดการกัดกร่อนที่ขยายวงกว้างขึ้นได้

เหวินเส่าอี๋กล่าวอย่างราบเรียบ "นี่เป็นเคล็ดลับวิชาเฉพาะของผู้อาวุโสสูงสุดอั้นเฮย นอกจากเขาแล้ว ไม่มีใครสามารถถอนพิษได้ อีกอย่าง......หากถูกฝ่ามือกัดกร่อนของเขา อย่างมากที่สุดก็สามวัน หลังจากสามวันแล้วจะต้องตายอย่างแน่"

"ฝ่ามือกัดกร่อน？

กู้ชูหน่วนไม่เข้าใจ

เสี่ยวลู่ เจี้ยงเสวี่ย รวมทั้งสวีหู่และคนอื่น ๆ ต่างก็เข้าใจ

นี่เป็นหนึ่งในเคล็ดลับวิชาที่โหดเหี้ยมที่สุดของเผ่าเพลิงฟ้า

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ไม่รู้ว่ามีคนกี่คนที่ต้องตายเพราะฝ่ามือกร่อน

"ข้าจะไปตามหาตาเฒ่าตายยากนั่นมาเพื่อถอนพิษ"

ในขณะที่กล่าว เจี้ยงเสวี่ยก็กำลังจะจากไป

กู้ชูหน่วนดึงเขากลับมา

"เจ้าจะไปตายหรืออย่างไร？แม้แต่เยี่ยจิ่งหานยังเอาชนะไม่ได้ แล้วเจ้าจะเอาชนะเขาได้หรือ？"

"เช่นนั้นจะทำอย่างไร ข้าไม่สามารถปล่อยให้นายท่าน......"

"เสี่ยวลู่ เจ้าไปกับผู้อาวุโสหก พาไข่มุกมังกรและเยี่ยจิ่งหานกลับไปที่เผ่าหยกก่อน ข้าจะพาคนไปจามหายาถอนพิษ"

"นายท่าน ไม่ได้นะเจ้าคะ หากท่านไม่กลับไป นำไข่มุกมังกรกลับไปก็ไร้ประโยชน์ และเผ่าหยกคงจะไม่ยอมให้เทพแห่งสงครามเข้าไป อีกอย่างมันก็อันตรายเกินไป"

"ข้าย่อมมีวิธีของข้า ในช่วงเวลาคับขันเช่นนี้ พวกเจ้าควรจะกลับไปที่เผ่าหยกโดยเร็วที่สุด"

ตอนที่กู้ชูหน่วนกำลังจะกระโดดลงจากรถม้า เหวินเส่าอี๋ก็กล่าวอีกครั้ง

"ข้าสามารถช่วยเยี่ยจิ่งหานได้"

ขวับ......

ทุกคนต่างหันไปมองเหวินเส่าอี๋ด้วยความสนใจ

เจี้ยงเสวี่ยรีบคว้าคอเสื้อของเขาและถามว่า "บอกมาว่าจะถอนพิษของนายท่านได้อย่างไร？"

เหวินเส่าอี๋เงยหน้าขึ้น และชำเลืองมองไปที่กู้ชูหน่วน จากนั้นก็ค่อย ๆ หยิบขวดยาออกมา และโยนให้เจี้ยงเสวี่ย

เจี้ยงเสวี่ยคว้าขวดยาไว้แน่น แต่ไม่กล้าที่จะทาให้เยี่ยจิ่งหาน เพราะกลัวว่าเหวินเส่าอี๋จะเล่นลูกไม้อะไร ถึงอย่างไรพวกเขาทั้งสองคนก็ต่อสู้กันมานานหลายปี และไม่เคยรู้ผลแพ้ชนะ

ผู้คนต่างไม่มีท่าทีใด ๆ

ทำไมเหวินเส่าอี๋ถึงเอายาถอนพิษออกมาให้ง่าย ๆ ？

โดยไม่มีการต่อรองหรือเงื่อนไขใด ๆ ？

กู้ชูหน่วนคว้ายาถอนพิษมาดม มีกลิ่นของพลังวิญญาณ

นางจึงเปิดฝาและต้องการจะทาให้เยี่ยจิ่งหาน

"พระชายา หากมีพิษล่ะขอรับ？" เจี้ยงเสวี่ยรีบยับยั้ง นัยน์ตาของเขาแดงก่ำด้วยความกังวล

"เขาไม่มีทางวางยาพิษ หากเขาต้องการให้เยี่ยจิ่งหานตาย เขาก็รออีกแค่สามวันเท่านั้น อีกอย่าง......หากเยี่ยจิ่งหานตาย เขาก็อย่าคิดว่าจะมีชีวิตอยู่ หากเขาตาย สงครามระหว่างเผ่าหยกและเผ่าเพลิงฟ้าต้องเริ่มขึ้นอย่างแน่นอน"

เจี้ยงเสวี่ยต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กู้ชูหน่วนก็ทายาให้เยี่ยจิ่งหานแล้ว และความกังวลในใจของเขาก็ปรากฏขึ้นในแววตา

ในทันทีที่ทายา บาดแผลที่ถูกกัดกร่อนบริเวณท้องของเยี่ยจิ่งหานก็ไม่ขยายวงกว้างอีก และค่อย ๆ ดีขึ้น

เจี้ยงเสวี่ยถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก และความอึดอัดใจของเขาก็ผ่อนคลายลง

กู้ชูหน่วนเหงื่อแตกพลั่ก

และตระหนักได้ว่าตัวเองประหม่ายิ่งกว่าเจี้ยงเสวี่ยเสียอีก

"ฉ่า..."

ทันใดนั้นไอสังหารอันแข็งแกร่งก็เข้าโจมตี และทั่วทั้งร่างกายของเขาก็ถูกปกคลุม แม้แต่ฟ้าดินก็เปลี่ยนสีเช่นกัน