กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 697

ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดที่นี่ มีเพียงวรยุทธระดับหก อีกทั้งยังได้รับบาดเจ็บกันถ้วนหน้า แล้วจะเป็นคู่ต่อสู้ของเยี่ยจิ่งหานได้อย่างไร？

กู้ชูหน่วนกำลังจะไปปลุกเยี่ยจิ่งหานให้ตื่น หรือหยุดเยี่ยจิ่งหาน แต่ผู้อาวุโสสูงเร็วกว่าหนึ่งก้าวและทิ้งประโยคไว้ว่า

"หัวหน้าเผ่า ที่นี่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเจ้า เจ้ารอง เจ้าหก และเจ้าเก้า พวกเจ้าไปกับยับยั้งเยี่ยจิ่งหานกับข้า"

กู้ชูหน่วนกำชับ "อย่าทำร้ายเขาจนถึงแก่ชีวิต"

"เข้าใจแล้ว"

ผู้อาวุโสสูงทั้งสี่ออกมาพร้อมกัน และล้อมเยี่ยจิ่งหานไว้ทั้งสี่ด้าน

เนื่องจากเยี่ยจิ่งหานอยู่ในกระท่อมเล็ก ๆ ผู้อาวุโสสูงจึงเกรงว่าเยี่ยจิ่งหานจะถลันออกไปฆ่าผู้บริสุทธิ์ ดังนั้นจึงปิดประตูกระท่อม

กู้ชูหน่วนอยากจะออกไป แต่นางต้องควบคุมค่ายกลสองมิติไว้ มิเช่นนั้นค่ายกลของที่นี่จะถูกทำลาย ยากที่จะมั่นคงปลอดภัย และสถานการณ์จะวุ่นวายอีกครั้ง

นางมองไม่เห็นการต่อสู้ด้านใน และได้ยินเพียงเสียงปะทะที่ดังสนั่น รวมทั้งแผ่นดินที่สั่นสะเทือน

กระท่อมเล็ก ๆ ไม่สามารถรับแรงกระแทกจากพวกเขาได้ และมันก็พังทลายลง

กู้ชูหน่วนกระวนกระวายใจ ไม่เพียงแต่กังวลว่าเหล่าผู้อาวุโสสูงจะทำร้ายเยี่ยจิ่งหาน แต่กังวลว่าเยี่ยจิ่งหานก็จะทำร้ายเหล่าผู้อาวุโสสูงด้วยเช่นกัน

นางจึงทำได้เพียงภาวนาให้ผู้อาวุโสสูงทั้งสี่สามารถยับยั้งเยี่ยจิ่งหานได้

คนที่ใกล้ชิดสนิทสนมต้องฆ่าฟันกันเอง เพราะคำสาปโลหิตสำแดงฤทธิ์ ไม่ว่าพวกเขาจะฆ่าฟันกันอย่างดุเดือด หรือร่างกายถูกกัดกร่อนจากภายในสู่ภายนอก หัวใจของกู้ชูหน่วนก็เหมือนถูกมีดกรีด

หรือว่าต้องให้ท่านพี่เฉินเฟยและไป๋จิ่นสังเวยชีวิตจริง ๆ ？

ไม่......

นางไม่มีทางทำเช่นนั้นอย่างเด็ดขาด

"ปัง......"

"อัก......"

ประตูถูกเปิดออก ผู้อาวุโสเก้ากระเด็นออกมา และลอยออกมาเหมือนว่าวที่เชือกขาด เขาล้มลงอย่างอ่อนแรง สุดท้ายก็กระอักเลือดออกมา และไม่มีคำสั่งเสียใด ๆ เส้นเอ็นขาดสะบั้นและตายในทันที

"ผู้อาวุโสเก้า......"

ผู้อาวุโสไป๋เฉ่าตกตะลึงและตะโกนด้วยความโศกเศร้า

เมื่อผู้อาวุโสเก้าล้มลง ผู้อาวุโสสูง ผู้อาวุโสรอง และผู้อาวุโสหกก็พากันกระเด็นออกมาทีละคน แต่ละคนก็ได้รับบาดเจ็บ และนานกว่าที่จะลุกขึ้นมาได้

ในทางกลับกัน เยี่ยจิ่งหานยิ่งโจมตีก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น และบ้าคลั่งมากขึ้นเรื่อย ๆ

เขาไม่สนใจว่าเหล่าผู้อาวุโสทั้งหลายจะยังสามารถต่อสู้ได้อีกหรือไม่ นัยน์ตาที่กระหายเลือด ไม่มีอะไรนอกจากต้องการจะฆ่าเท่านั้น

"นายท่าน ท่านจะฆ่าคนต่อไปอีกไม่ได้แล้ว ท่านรีบได้สติเสียทีเถิด"

เจี้ยงเสวี่ยก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะได้รับบาดเจ็บสาหัสและตายหรือไม่ และเขาก็เกือบจะคลานไปหาเยี่ยจิ่งหาน

ไป๋เฉารีบดึงเขาไว้อย่างแรง "เจ้าหนุ่ม เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือ？ไม่เห็นหรือว่าเขาเสียสติไปแล้ว？"

"จะทำอย่างไรดี......ท่านช่วยนายท่านของข้าด้วย"

"เจ้าคิดว่าข้าไม่อยากทำเช่นนั้นหรือ？"

เมื่อเห็นเยี่ยจิ่งหาน ไป๋เฉ่าก็โกรธขึ้นมา

เขาเพิ่งจะสูญเสียหลานสาวไป และต้องสูญเสียผู้อาวุโสเก้าและคนอื่น ๆ ที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ในใจของเขาดังไฟสุม

เยี่ยจิ่งหานดูเหมือนอสูรร้าย เขายกก้อนหินขึ้นอย่างโหดเหี้ยม และโยนไปที่ผู้อาวุโสสูงและคนอื่น ๆ

เมื่อผู้คนเห็นเช่นนั้นก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจ

เนื่องจากเยี่ยจิ่งหานอยู่ใกล้กับผู้อาวุโสสูงและคนอื่น ๆ มาก พวกเขาจึงต้องการจะช่วย แต่ก็สายเกินไป และทำได้เพียงมองดูโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้น

ผู้อาวุโสสูงและคนอื่น ๆ พยายามที่จะปีนขึ้นมา แต่ก็ปีนขึ้นมาได้เพียงครึ่งทางก็ล้มลงกับพื้น

ก่อนหน้านี้พวกเขาถูกเผ่าเพลิงฟ้าทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บสาหัส และต่อมาเนื่องจากคำสาปโลหิต พวกเขาจึงสูญเสียกำลังภายในไปจนหมด

และเดิมทีพวกเขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเยี่ยจิ่งหาน

เมื่อนึกถึงฝีมือของเยี่ยจิ่งหาน เหล่าผู้อาวุโสสูงก็รู้สึกหวั่นใจ

แม้ว่าพวกเขาจะมีวรยุทธขั้นสูงสุด แต่ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเยี่ยจิ่งหาน

ความตายอยู่ตรงหน้าพวกเขา

คำสาปโลหิตของเผ่าหยกยังไม่ได้รับการลบล้าง พวกเขาไม่เต็มใจ แต่ก็หมดหนทาง

"เยี่ยจิ่งหาน......"

กู้ชูหน่วนแทบอยากจะละทิ้งค่ายกลสองมิติ และรีบไปยับยั้งเขา