กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 808

”อะ….เรื่องอะไร?”เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สั่นระริก มันตื่นเต้นจนออกห่างกู้ชูหน่วนอย่างควบคุมไม่อยู่

“จัดการกับคนเหล่านั้นที่อยู่ด้านนอกให้เรียบร้อย”

“นายท่าน ท่านล้อเล่นอะไรกัน ท่านปล้นเรือนชุ่ยอวี้เซียนกับหอเจินเป่าจนหมด พวกเขาจะปล่อยง่ายๆได้อย่างไร…..”

ไม่รอให้เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์พูดจบ กู้ชูหน่วนพูดตัดบทขึ้นว่า“เรื่องเล็กแค่นี้ จะสามารถขัดขวางเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ได้ที่ไหนกัน”

“คำพูดนี้ฟังแล้วลื่นหู แต่….เหตุใดท่านไม่ให้เจ้าเสือทึ่มตัวนี้ไปล่ะ?”

“ความสามารถเขาจะกล้าแกร่งอย่างเจ้าที่ไหนกัน”

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์รู้สึกว่านางกล่าวพูดถูกต้อง แต่ก็รู้สึกว่านางพูดผิดตรงไหนแล้ว

ไม่รอให้มันปฏิเสธหรือยินยอม กู้ชูหน่วนได้โยนมันออกไปแล้ว เพื่อเป็นเกาะขวางธนู

เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ปีนป่ายขึ้นด้วยความเดือดดาล

นายท่านที่จิตใจอำมหิต

ชาติหนึ่งมิสู้ชาติหนึ่ง

และยังไม่สู้ครั้งแรกก่อนสูญเสียความทรงจำที่ทะนุถนอมมันเลย

บ่นแล้ว เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยังคงเปลี่ยนเป็นราชางูเหลือมอย่างอัศจรรย์

หนึ่งหัว เปลี่ยนเป็นสามหัว ห้าหัว เจ็ดหัว เก้าหัว…..

มันออกจากประตูใหญ่ของหอเจินเป่า

พอเห็นมันที่เป็นสัตว์ตัวใหญ่ออกมา ลูกศิษย์ของตระกูลไป๋หลี่จำนวนไม่น้อยแทบจะเป็นลมล้มลง

“ใหญ่….งูตัวใหญ่มาก…..”

“พระเจ้า คิดไม่ถึงว่าคือราชางูเหลือมหยกเก้าเศียร พละกำลังของงูตัวนี้แกร่งกล้ามาก เร็ว เริ่มดำเนินการ สังหารมัน”

“หยุด อย่าสังหาร รีบหยุดเดี๋ยวนี้”

ไป๋หลี่เจิ้นตกใจเป็นอย่างมาก

ไม่ง่ายที่เขาจะสามารถศิโรราบงูได้ หากถูกสังหาร เช่นนั้นเขาจะโมโหมาก

ด้านนอกหอเจินเป่า นอกจากไป๋หลี่เจิ้น ยังมีผู้อาวุโสของตระกูลไป๋หลี่คนอื่น เช่น ไป๋หลี่เฉิง ไป๋หลี่อวิ๋นเย่ว์เป็นต้น

ทุกคนต่างมองไปทางไป๋หลี่เจิ้น โดยเฉพาะไป๋หลี่เฉิง

เขาโมโหเป่าเครา ถลึงตากล่าวขึ้นว่า“ดีจริงๆ ไป๋หลี่เจิ้น ช่วงก่อนหน้านี้มีข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วจำนวนไม่น้อย ว่าตระกูลไป๋หลี่ของพวกเราได้ราชางูเหลือมหยกเก้าเศียรระดับห้ามาตัวหนึ่ง คิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นเรื่องจริง”

“นั่นคืออสุรกายระดับห้า ระดับห้าเชียว สามารถได้มานั่นคือความโชคดีของตระกูลไป๋หลี่พวกเรา”ไป๋หลี่เจิ้นกล่าวอย่างเรียบเฉย แต่ทว่าทำให้ผู้อาวุโสคนอื่นโมโหอย่างมาก

“เป็นความโชคดีของตระกูลไป๋หลี่ หรือเป็นความโชคดีของหลานชายท่านไป๋หลี่หมิง?เรื่องใหญ่เช่นนี้ ท่านไม่รายงานแก่พวกเราเลย กลับกันได้เก็บซ่อนราชางูเหลือมไว้ที่หอเจินเป่าเอง ท่านรู้หรือไม่ว่าราชางูเหลือมน่ากลัวเพียงใด เพียงแค่มันโมโหต่อต้านขึ้นมา เกรงว่าตระกูลไป๋หลี่จะต้องถูกมันทำลายกว่าครึ่ง”

“นี่ข้าไม่ใช่จะปราบปรามราชางูเหลือมเก้าเศียรแล้ว ค่อยบอกทุกคนหรือ จะรู้ที่ไหนกันว่าวันนี้มันจะโผล่ออกมา”

“ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ผู้นำตระกูลเพิ่งจะถามพวกเรา มีคนได้ราชางูเหลือมหรือไม่ ตอนนั้นทำไมท่านไม่พูด?”

“ไป๋หลี่เฉิง ท่านหมายความว่าอย่างไร?หรือว่าท่านเห็นข้าได้ราชางูเหลือม แล้วอิจฉาริษยา อยากเป็นเจ้าของสินะ”

“ท่านระดับสี่อันจิ๊บจ๊อย จะปราบอสุรกายระดับห้าได้อย่างไร?ต่อให้ท่านปราบแล้ว เช่นนั้นก็มีปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายออกหน้าให้ท่าน ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ราชางูเหลือมนั่นก็เป็นของตระกูลไป๋หลี่ สุดท้ายให้ผู้ใดทำสัญญากับราชางูเหลือม ต้องดูความคิดเห็นของผู้นำตระกูลแล้ว”

“ข้าเหนื่อยมากมายถึงได้ราชางูเหลือมมา ผู้ใดกล้ามาแย่งกับข้า ข้าจะสู้ด้วยสุดชีวิตกับผู้นั้น”

ไป๋หลี่เจิ้นกับไป๋หลี่เฉิงยิ่งทะเลาะกันรุนแรงขึ้น

ไป๋หลี่อวิ๋นเย่ว์ทำได้เพียงเป็นผู้ไกล่เกลี่ย

“พอแล้วๆ ทั้งสองท่านไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว ตรวจสอบให้แน่ชัดกันเถิดว่าวันนี้แท้จริงแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้น”

ทั้งสองคนเลยร่นถอย

ตระกูลไป๋หลี่หนึ่งในสี่ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ คิดไม่ถึงว่าเรือนชุ่ยอวี้เซียนจะถูกคนปล้นจนราบคาบ

และปล้นอย่างไร โจรผู้นั้นคือใคร จนตอนนี้พวกเขายังหาต้นสายปลายเหตุไม่ได้

ตระกูลไป๋หลี่สั่งคนจัดกำลังอยากเข้าไปในหอเจินเป่า

ตัวขนาดใหญ่ราวหนึ่งร้อยกว่าเมตรของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ขวางอยู่ด้านหน้าประตู ไม่ยอมให้ผู้ใดเข้าไป

“ราชางูเหลือมไม่ยอมให้พวกเราเข้าไป ต้องมีเหตุผลของเขา เอาอย่างนี้ไหม ให้ปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายถามดูเถิด”ไป๋หลี่เจิ้นกล่าว

“ตอนนี้ทำได้เพียงอย่างนี้แล้ว”

อสุรกายระดับห้าไม่ยอมให้เข้า พวกเขาดันอยากเข้าไป หากต่อสู้กันขึ้นมา เสียเปรียบก็คือพวกเขาเอง

ปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายกล่าวว่า“ราชางูเหลือมกล่าวว่า มันหิว ไม่มีแรงขวาง และก็ไม่มีแรงช่วย”

ทุกคน“……”

นี่คือต้องการจะต่อรอง?

“ถามมันสิว่าอยากกินอะไร ทำให้มันพอใจก่อน”

“มันบอกว่าคำเรียกร้องไม่มาก ต้องการหมูย่างห้าร้อยตัว”

ห้า…..

ห้าร้อยตัว?

นี่ไม่เยอะหรือ?

มันกินลงหรือ?

ไป๋หลี่อวิ๋นเย่ว์มองไปทางไป๋หลี่เจิ้น

ไป๋หลี่เจิ้นกระแอมไอเล็กน้อย

“มันเจริญอาหาร หาได้ยากที่ราชางูเหลือมจะยืนอยู่ที่นี่ ชัดเจนว่ามันยินยอมที่จะสนิทกับพวกเรา เอาอย่างนี้ไหม ให้หมูย่างห้าร้อยตัวมันไปก่อน”

เขาไม่กล้าจินตนาการ หากไร้หนทางที่จะเอาอาหารให้มันพึงพอใจ งูตัวนี้จะไปทันทีใช่หรือไม่

“ได้ เอาหมูย่างห้าร้อยตัวให้มันก่อน ค่อยส่งคนเข้าไปตรวจสอบด้านในว่าสูญหายอะไรไปบ้าง”

ปรมาจารย์ควบคุมสัตว์ร้ายค่อนข้างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก กล่าวว่า“มันบอก….มันบอกว่ามันหิวจนไม่มีแรง ไม่สามารถย้ายร่างกายได้”

“…..”

เหตุผลนี้แย่เกินไปแล้ว

“ให้คนรับใช้เพิ่มความเร็ว รีบย่างหมูให้สุก”

“ผู้อาวุโส จะต้องย่างห้าร้อยตัวจริงหรือ?หมูห้าร้อยตัวไม่ใช่น้อยๆ”

“ไร้สาระ ข้าดูสบายๆมาล้อเล่นกับเจ้าหรือ? กระจายคำสั่งข้าออกไป ปิดกั้นตระกูลไป๋หลี่ คนอื่นห้ามเข้าออก”

“ขอรับ”