กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 84

แต่คำพูดเหล่านั้นพวกนางจะกล้าพูดกับอัครเสนาบดีกู้ได้อย่างไร อู่อี๋เหนียงพูดกระซิบกระซาบ "นายท่าน ข้าก็เพิ่งมารู้เอาตอนหลังว่าเดิมทีท่านพ่อยังหลงเหลือเงินห้าแสนตำลึงให้กับพวกข้า นายท่านก็รู้ดี ต่อให้พวกข้ามีความกล้ามากแค่ไหนก็ไม่กล้าที่จะคิดโกหกนายท่าน ตอนที่ข้ารู้ว่าท่านพ่อหลงเหลือเงินห้าแสนตำลึงไว้ให้ ข้าก็คิดอยากจะมอบให้กับนายท่าน แต่ใครจะไปรู้ว่าคุณหนูสามไปได้ข่าวมาจากไหนว่าหลานเอ๋อร์ยังมีเงินห้าแสนตำลึง จากนั้นจึงหอบเงินทั้งหมดหนีไป"

"ท่านพ่อ ลูกสำนึกผิดแล้ว ท่านพ่อยกโทษให้ลูกได้หรือไม่เจ้าคะ"

ฮูหยินใหญ่หัวเราะเยาะ "พูดออกมาช่างน่าฟัง เพิ่งจะรู้ภายหลัง? หากไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้นมา เกรงว่าคงจะไม่มีภายหลังล่ะสิ? ท่านผู้เฒ่าจางก็เสียชีวิตไปหลายปีแล้ว หรือว่าเขาผุดออกมาจากใต้ดินเพื่อนำเงินห้าแสนตำลึงมาให้พวกเจ้าอย่างนั้นหรือ"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ กู้ชูหลานก็รีบพูดอธิบาย "ไม่ใช่อย่างนั้น คือ......"

"เพี๊ยะ......"

อัครเสนาบดีกู้ตบหน้ากู้ชูหลานอย่างแรงหนึ่งครั้ง ความแรงที่ออกไปนั้น ทำให้ฟันของกู้ชูหลายหลุดออกไปหนึ่งซี่

หลังจากการตบหน้าของเขานั้น ยังมีเสียงด่าทอตามไปอีกด้วย

"พอได้แล้ว อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าพวกเจ้าสองคนแม่ลูกได้ทำเรื่องเลวร้ายอะไรไปบ้างในหลายปีมานี้ เรื่องบางเรื่องข้าก็สามารถปิดหูปิดตาไม่รับรู้ได้ แต่ตอนนี้พวกเจ้ากลับกล้าลองดีกับข้า พวกเจ้าคิดว่าข้าเป็นคนโง่อย่างนั้นหรือ?"

กู้ชูหลานตกใจกลัวจนเนื้อตัวสั่นและเอามือกุมปากเอาไว้

อู่อี๋เหนียงก็ตกใจด้วยเช่นกัน

นางไม่เคยเห็นท่านอัครเสนาบดีโมโหมากเช่นนี้มาก่อน

นางรู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก

อัครเสนาบดีกู้เริ่มรู้สึกโมโหมากขึ้นเรื่อยๆ "ข้าบอกไปกี่ครั้งกี่หนแล้ว หากสูญเสียความบริสุทธิ์ไปแล้วก็ไม่ต้องหาเรื่องใส่ตัว แต่เจ้ากลับไม่ฟัง แต่กลับทำท่าทีโอ้อวดไปทั่ว ตอนนี้เป็นอย่างไรล่ะ ทุกคนต่างก็รู้ว่าคุณหนูห้าแห่งจวนอัครเสนาบดีได้ทำเรื่องน่าบัดสีน่ารังเกียจกับอันธพาลท้องถิ่น แม้แต่ฝ่าบาทก็ยังรู้สึกตื่นตระหนก ใบหน้าของข้านี้ นับว่าถูกพวกเจ้าทำลายลงอย่างไม่มีชิ้นดี"

อู่อี๋เหนียงพูดด้วยความสั่นกลัว "นายท่าน หลานเอ๋อร์ถูกคนอื่นใส่ร้ายรังแกต่างหาก"