กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 883

ที่นี่น่าจะถูกวางค่ายกลที่เป็นที่สุดแห่งยุคไม่สามารถเปรียบเทียบได้ ตอนนี้คนเหล่านั้นถึงยังไม่ได้ทะลวงโจมตีเข้ามา

แต่……

เมื่อค่ายกถูกทำให้แตก น่าจะเป็นเรื่องที่ไม่ช้าก็เร็ว

พอถูกทำลายแตก จากสภาพของนางและเซี่ยวอวี่เซวียนในเวลานี้ จะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

นางต้องการฟื้นฟูความแข็งแกร่งพละกำลังของนางอยู่ตลอดเวลา

ชิงเฟิงเดินไปเดินมา

“เส้นทางกลับรัฐเยี่ยได้ถูกเหวินเส่าอี๋ปิดแล้ว ต่อให้พวกเรามีขวานผานกู่ ก็ไปถึงหุบเขานั้นไม่ได้ ต้องการแยกรอยร้าวอวกาศจะต้องใช้เวลา จะทำอย่างไรดี?”

ด้านนอกห้ำหั่นกันอย่างดุเดือด กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งมากับสายลม การต่อสู้กันบนท้องฟ้ายิ่งรุนแรงเหี้ยมโหดขึ้นเรื่อยๆ

กู้ชูหน่วนกล่าวว่า“ท่านอยากช่วยนายท่านของท่านหรือไม่?”

“แน่นอนว่าอยากช่วย แต่การสู้รบระดับขั้นเช่นนั้น ข้าไปก็เป็นเพียงการไปตายเท่านั้นเอง”

“การสู้รบกันของเยี่ยจิ่งหานกับเหวินเส่าอี๋ท่านช่วยไม่ได้ แต่ท่านสามารถช่วยเขาคลายกังวล”

“ท่านหมายความว่าแต่ละสำนักร่วมมือกันโจมตี? และค่ายกลที่นายท่านวางไว้จำนวนมาก คล้ายกับว่าถูกแต่ละสำนักทำลายแล้ว วันนี้เหลือเพียงชั้นสุดท้ายแล้ว ชั้นสุดท้ายยกให้เจี้ยงเสวี่ยดูแล พอถูกทำลาย เกรงว่า……”

ชิงเฟิงไม่กล้าพูดอีกต่อไปแล้ว กล่าวเพียงแค่ว่า“นายท่านห้ามไม่ให้ข้าไปไหนเลย นายท่านให้ข้าปกป้องพวกท่านอยู่ที่นี่”

“ท่านน่าจะรู้ว่าค่ายกลถูกทำลายแตก รสชาติเป็นยังไงนะ”

“ท่านจะพูดสื่ออะไร”

“ไปเอากระดาษกับพู่กันมา”

แม้ชิงเฟิงจะไม่เข้าใจว่าความจริงแล้วนางคิดจะทำอะไร และยังให้รีบไปนำพู่กันกับกระดาษมาด้วย ชิงเฟิงได้มองกู้ชูหน่วนที่ขีดเขียนวาดภาพ

“จัดวางค่ายกลตามภาพนี้ ทำอย่างรวดเร็ว หากช้าไม่ทันการณ์นะ”

ชิงเฟิงรับกระดาษมา และสั่งให้คนรับใช้จัดการตามที่กู้ชูหน่วนสั่ง

“แม่นางมู่ ท่านเคยเรียนค่ายกล?”

“น่าจะเคยนะ ”กู้ชูหน่วนเอากระดาษแผ่นใหม่มา และเขียนอย่างต่อเนื่อง

“สูญเสียความทรงจำแล้ว มีหลายอย่างที่จำไม่ได้ แต่ข้าน่าจะเข้าใจวิชาของค่ายกล”

“พระชายาของนายท่านข้าก็เก่งกาจด้านค่ายกลมาก เก่งกาจกว่านายท่านของข้าด้วยนะ”

“นี่คือแผนผังของค่ายกลที่สอง นี่คือยาสมุนไพรจีน สั่งให้คนเตรียมสัดส่วนให้พร้อม แล้วโปรยบนค่ายกลที่สอง”

ชิงเฟิงชะงักงัน

นางจะสร้างรูปแบบค่ายก็ทำสิ เหตุใดจะต้องมีสมุนไพรด้วย

“งงอะไรอยู่ รีบไปจัดการสิ”

“ได้ ทหาร รีบจัดการตามที่แม่นางมู่เขียน แม่นางมู่ ทรัพยากรที่นี่มีจำกัด ยาที่ท่านเขียนมานี้ไม่รู้ว่าจะรวบรวมได้หรือไม่”

“วางใจเถิด ข้าพักอยู่ที่นี่สิบเอ็ดวัน ที่นี่มีอะไรข้ารู้แจ่มแจ้งกว่าท่าน คนของพวกเราที่อยู่ที่นี่มีอยู่เท่าไหร่?”

“มีเพียงยี่สิบกว่าคน ที่เหลืออยู่ด้านนอกหมด”

“ยี่สิบกว่าคนค่อนข้างน้อย ทำได้เพียงพยายามแล้ว นี่คือหน้าไม้ ภาพแบบของอาวุธลับ ท่านรีบสั่งคนให้สร้างขึ้น ประดิษฐ์ในคืนนั้นเลย ยิ่งเยอะยิ่งดี”

“ขอรับ”

เพิ่งจะอธิบายทุกสิ่งลงไป คนใช้ผู้หนึ่งได้รีบมารายงานว่า

“รายงาน…..ค่ายกลชั้นสุดท้ายได้แตกแล้ว หัวหน้าเจี้ยงเสวี่ยกับเหล่าพี่น้องต่อสู้นองเลือด บาดเจ็บล้มตายอย่างหนัก ยังดีที่แม่นางมู่วางค่ายกลใหม่อีกครั้ง หัวหน้าเจี้ยงเสวี่ยถอยมาอยู่บนค่ายกลของแม่นางมู่แล้ว”

“เจี้ยงเสวี่ยบาดเจ็บเพียงใด?”

“ด้านหลังถูกฟันหนึ่งแผล บาดแผลลึกฉกรรจ์ จำเป็นต้องพักผ่อนรักษาบาดแผล แต่ไม่มีอันตรายแก่ชีวิต”

นัยน์ตาของชิงเฟิงมีความกังวลร้อนใจที่ปกปิดไม่มิด

หากนายท่านไม่สั่งให้เขาปกป้องดูแลพวกเขาสองคน เขาออกไปช่วยตั้งนานแล้ว

ค่ายกลของนายท่านเก่งกาจ เขาสิ้นเปลืองเวลาหลายวัน วางค่ายกลอย่างยากลำบาก ไม่นานก็ถูกทำลายแล้ว ค่ายกลของแม่นางมู่จะสามารถค้ำจุนได้นานแค่ไหนกัน

อยู่ดินแดนวิญญาณเยือกแข็ง พวกเขาไม่คุ้นชินสถานที่เลย

คนม้าที่พามาทั้งหมดอยู่ที่นี่แล้ว

การสู้รบนี้หากว่าพ่ายแพ้ ก็จะไม่มีใครมาสนับสนุนพวกเขา

“รองหัวหน้าชิงเฟิง ค่ายกลของแม่นางมู่เก่งกาจมาก แต่ละสำนักส่งคนมาทำลาย ล้วนไม่สามารถทำลายได้ แม้แต่ผู้อาวุโสแต่ละคนของสี่ตระกูลใหญ่ออกมา ก็ยังไม่มีใครทำลายได้เลย”คนที่มารายงานกล่าวด้วยความดีใจ

พวกเขานึกว่าค่ายกลถูกทำลายแตก ทุกคนล้วนเยือกเย็นแข็งทื่อ