กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 9

ในใจของฮูหยินใหญ่เต้นระทึก

นางสะสางบัญชีกับอู่อี๋เหนียงเสร็จแล้ว ก็จะมาสะสางบัญชีกับตนต่อใช่หรือไม่

ฮูหยินใหญ่กลอกตาไปทางมามา*ที่คอยจัดการเรื่องราวต่าง ๆ ภายในจวนแวบหนึ่ง และกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ตำลึงของคุณหนูสาม เหตุใดนางถึงบอกว่ายังไม่ได้รับ? พวกเจ้าละโมบใช่หรือไม่?”

“ฮูหยินโปรดตรวจสอบด้วย ต่อให้หม่อมฉันจะกล้าหาญเพียงใด แต่หม่อมฉันก็ไม่กล้ายักยอกตำลึงของคุณหนูสามหรอกเจ้าค่ะ เรื่องนี้หม่อมฉันจะตรวจสอบอย่างละเอียด”

“ไป๋มามาต้องตรวจสอบอย่างละเอียดนะเจ้าคะ ถึงอย่างไรบัดนี้ข้าก็เป็นถึงว่าที่พระชายาในอนาคตของหานอ๋องเทพแห่งสงคราม หากถูกหานอ๋องรู้ว่าพระชายาของเขามีชีวิตที่อนาถา เกรงว่าเขาคงไม่ยินดี”

“เจ้าค่ะๆ”

ในจวนไม่มีใครแสดงสีหน้าดีเลยสักคน

นี่ยังไม่ได้เป็นพระชายาหานอ๋อง ก็เริ่มวางตนเป็นพระชายาหานอ๋องแล้ว ใคร ๆต่างก็รู้ว่าชะตาชีวิตของหานอ๋องจะอยู่ได้อีกไม่นาน ดูสิว่านางจะยังอวดเก่งได้อย่างไร

กู้ชูหน่วนกวาดสายตามองไปยังทุกคนที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้ และลั่นสาบานอย่างดุดัน “ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป หากใครกล้ารังแกชิวเอ๋อ ก็เท่ากับรังแกข้า แม้ว่าข้าจะมีฐานะต้อยต่ำในจวน แต่ข้าคิดว่าแค่สถานะบุตรีขององค์หญิงจาวหลิง การปรารถนาอยากให้ใครบางคนต้องตายก็ยังพอมีอำนาจอยู่บ้าง”

ทุกคนตื่นตกใจจนสะท้านไปทั้งตัว

ฮูหยินใหญ่กระตุกยิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้มาจากใจจริง “คุณหนูสามช่างน่าขบขัน ต่อไปในจวนใครเล่าจะกล้ารังแกเจ้า แค่เจ้าบอกข้า ข้าก็สนับสนุนเจ้าเต็มที่”

“ขอบพระทัยฮูหยินใหญ่เจ้าค่ะ แต่บัดนี้ได้โปรดฮูหยินใหญ่ช่วยคืนตำลึงเงินที่ถูกยักยอกจนแทบจะสิ้นเนื้อประดาตัวก่อนหน้านั้นมาให้ข้าก่อนเถอะ หลีกเลี่ยงไม่ให้มีคนกล่าวหาว่าฮูหยินใหญ่กดขี่ข่มเหงบุตรีขององค์หญิงจาวหลิง ท่านว่าข้าพูดถูกหรือไม่เจ้าคะ”

ฮูหยินใหญ่กัดฟันแน่น

หญิงสาวผู้นี้ แต่ละคำล้วนข่มขู่นางอย่างชัดเจน

เพราะฮ่องเต้พระราชทานยกนางให้แก่หานอ๋องเทพแห่งสงครามใช่หรือไม่?

ไม่สิ เป็นไปไม่ได้

บางทีพวกนางอาจจะถูกกู้ชูหน่วนหลอกลวงก็ได้ นางที่กำลังอวดเก่งและเย่อหยิ่งตรงหน้า ถึงจะนางตัวจริงต่างหาก

ฮูหยินใหญ่จะยิ้มก็ไม่ยิ้ม “แน่นอน”

“เช่นนั้นชูหน่วนขอบพระทัยฮูหยินใหญ่เจ้าค่ะ จริงสิ ฮูหยินใหญ่จัดรถม้าไปส่งข้ายังสำนักศึกษาในวังสักคันด้วยนะเจ้าคะ”

“เรื่องนั้นแน่นอนอยู่แล้ว ไป๋มามา จัดรถม้าหนึ่งคันให้คุณหนูสามด้วย หลีกเลี่ยงไม่ให้มีใครครหาว่าจวนเสนาบดีนั้นอนาถา”

“เจ้าค่ะ...”

กู้ชูหน่วนกวาดตามองไปยังทุกคนที่แสดงสีหน้าหลากหลายด้วยสายตาเย็นชาแวบหนึ่ง ก่อนจะจากไปพลางผิวปากอย่างหยิ่งผยอง

ชิวเอ๋อรีบตามไปอย่างรวดเร็ว

ดวงตาของนางแดงก่ำ ในใจซาบซึ้งจนกล่าวไม่ออก มีแต่ประโยคนั้นของกู้ชูหน่วนวนวเวียนอยู่เต็มสมอง ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป หากใครกล้ารังแกชิวเอ๋อ ก็เท่ากับรังแกข้าด้วย

นางเป็นเพียงแค่สาวใช้ตัวเล็กคนหนึ่ง จะมีค่าให้คุณหนูมาปกป้องได้อย่างไร

ระหว่างทางกลับวัง ชิงเอ๋อคอยดึงกู้ชูหน่วนไปยังสำนักศึกษาตลอดทาง ใบหน้าของนางร้อนใจจนไม่อาจปกปิดได้ นางกล่าวขึ้นอย่างร้อนใจ “คุณหนูช่วยเร่งฝีเท้าหน่อยสิเจ้าค่ะ เราไปสายมากแล้ว หากเหล่าท่านอาจารย์โทสะขึ้นมาจะทำอย่างไรละเจ้าคะ?”

“จะรีบอะไรนักหนา ถึงอย่างไรก็สายแล้ว สายอีกนิดคงไม่ถือสาหรอก”

ชิวเอ๋อขุ่นเคือง

ผู้อื่นระดมสมองแทบตายเพื่อจะได้เข้าไปร่ำเรียนในสำนักศึกษาวังหลวง แต่คุณหนูของนางกลับเมินเฉย เดิมทีก็สายมากแล้ว ยังจะเอ้อระเหยชื่นชมสมุนไพรในร้านขายยาอีก ยิ่งถ่วงเวลากันเข้าไปใหญ่

“คุณหนู หากคุณหนูยังไม่รีบไปอีก ชิวเอ๋อจะโกรธแล้วนะเจ้าคะ”

“หาว ด้านหน้าก็เป็นสำนักศึกษาแล้ว”