กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 942

กู้ชูหน่วนสงบนิ่ง ไม่สนว่าพวกเขาจะสู้กันฟ้าถล่มดินทลาย หินทรายลอยขึ้นฟ้าเพียงใด นางเพียงแค่อยากจะฟื้นฟูร่างกายของตนให้อยู่ในสภาวะที่ดีที่สุดภายในระยะเวลาอันสั้นเท่านั้น

เวลาค่อยๆ ผ่านไปทีละวินาทีทีละนาที ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็ดีขึ้นมากแล้ว

เมื่อนางลืมตาขึ้นมาก็พบเหวินเส่าอี๋ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากไป๋หลี่หมิงเยียนแล้ว

เดิมทีสามารถฆ่าไป๋หลี่หมิงเยียนภายในคราวเดียวได้ แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดไป๋หลี่ป้าถึงได้ทำลายค่ายกลที่นางวางไว้ได้ และซุ่มโจมตีจากด้านหลัง ร่างของเหวินเส่าอี๋กระเด็นลอยไป กระอักเลือดออกมาย้อมติดสีเลือดบนชุดขาว แม้กระทั่งฉินหิมะที่มาพร้อมกับเขาก็กระเด็นไปด้วย

การสู้ระหว่างยอดฝีมือแล้วถูกผู้อื่นซุ่มโจมตีเช่นนี้ ไม่ถึงตายเลยหรือนั่น

ตรงหน้าไป๋หลี่หมิงเยียนและไป๋หลี่ป้าร่วมมือกัน หนึ่งฝ่ามือต่อด้วยอีกหนึ่งฝ่ามือ กระบวนท่าหนึ่งต่อด้วยกระบวนท่าหนึ่ง โจมตีเหวินเส่าอี๋อย่างโหดเหี้ยมรุนแรง ทุกกระบวนท่าย่อมอยากจะสังหารเหวินเส่าอี๋ให้สิ้นซาก

เหวินเส่าอี๋ต่อต้านสุดชีวิต แต่ก็มิอาจรับมือกับพลังโจมตีของทั้งสองได้ ยิ่งกว่านั้นฉินหิมะก็กระเด็นไปไกล เขาไม่สามารถแยกมือไปหยิบมาฉินหิมะมาได้เลย

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เหวินเส่าอี๋ไม่ตายก็มหัศจรรย์แล้ว

ถึงแม้นางจะไม่อาจชื่นชอบเหวินเส่าอี๋ได้เลย แต่หากเทียบกับตระกูลไป๋หลี่แล้วนั้น นางหวังว่าเหวินเส่าอี๋จะชนะมากกว่า

"เอื๊อก..."

เหวินเส่าอี๋ถูกโจมตีจนกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง ชุดขาวบนเรือนร่างเต็มไปด้วยสีแดงเลือด และบานสะพรั่งไปด้วยบัวหิมะ

กู้ชูหน่วนยกเท้าอยากไปช่วยเขา

แต่ซือม่อเฟยก็ดึงนางไว้ทันที "พี่สาว วรยุทธ์ของพวกเขาสูงนัก ท่านเข้าไปต้องตายแน่"

"หากเหวินเส่าอี๋ตาย ข้าเองก็ต้องตายเช่นกัน"

"ชายคนนั้น ดูเหมือนเป็นระดับหก"

"ข้าเห็นแล้ว"

กู้ชูหน่วนสงบนิ่ง ใช้พลังจิตควบคุมขลุ่ยหยกและแหวนเก็บสะสม

ไป๋หลี่ป้าตัวดี พลังของเขาถึงระดับหกตั้งนานแล้ว แต่กลับซ่อนไว้มาโดยตลอด หากมิใช่ว่าวันนี้เขาเองก็อยากจะฆ่าเหวินเส่าอี๋ คงมิอาจรู้ได้ว่าเขาจะซ่อนไว้อีกนานเพียงใด

เมื่อนึกถึงแต่ก่อนที่ไป๋หลี่ป้าทนคำดูถูกเพียงนั้นได้ และยังเก็บซ่อนพลังที่แท้จริงแล้ว กู้ชูหน่วนก็ขนหัวลุกไปทั้งตัว

"โครม..."

ไป๋หลี่หมิงเยียนเห็นว่าเหวินเส่าอี๋ไม่ได้พายอดฝีมือของตระกูลเหวินมาจริงๆ ทั้งสองมือประกบกัน เตรียมพร้อมที่ปล่อยพลังตัดสินชีวิตสุดท้ายของเขากำจัดเหวินเส่าอี๋ซะ

นี่เป็นการโจมตีที่รวบรวมพลังของเขาไว้ทั้งหมด ผู้ที่ต่ำกว่าระดับเจ็ดใครจะไปรับมือไหว

เผชิญหน้ากับการโจมตีร่วมกันของพวกเขาแล้ว ภายใต้การถูกยาพิษและบาดเจ็บสาหัสเหวินเส่าอี๋ไม่สามารถแยกมือออกมาได้ เมื่อเห็นว่าท่าไม้ตายของไป๋หลี่หมิงเยียนกำลังจะประทับลงมา ทำเอาหัวใจของเขาเย็นวูบไปชั่วขณะ

วิญญาณของกู้ชูหน่วนยังรวมกันไม่ครบ

แค้นใหญ่ของเผ่าเพลิงฟ้ายังไม่ได้ชำระ

เขาจะตายอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

แต่ทว่าพวกเขาร่วมมือกันได้อย่างกลมเกลียวเหลือเกิน เขาไม่สามารถแยกตัวออกไปได้

ขณะที่เขากำลังสิ้นหวังอยู่นั้นเอง ขลุ่ยหยกบนร่างกายของไป๋หลี่หมิงเยียนก็มีลำแสงสีเขียวประกายออกมา และต่อต้านไป๋หลี่หมิงเยียนอย่างไร้เสียงใดๆ

ในขลุ่ยหยกซ่อนพลังระดับเจ็ดเอาไว้ อย่าว่า พลังโจมตีของเขาก็แข็งแกร่งมากเช่นกัน

ไป๋หลี่หมิงเยียนจำต้องวางมือ และระเบิดขลุ่ยหยกออกไปก่อน

ราวกับขณะนี้เอง เหวินเส่าอี๋สัมผัสได้ถึงการโอกาส และแล้วก็ได้ต้านพลังโจมตีของไป๋หลี่ป้า ลอยขึ้นสู่ฟ้าแล้วหยิบฉินหิมะกลับมาจนได้

"ตึงๆๆ..."

เสียงฉินดังขึ้น บรรเลงบทเพลงสังหาร สายของฉินหิมะแยกออกจากกันโจมตีสู่ไป๋หลี่หมิงเยียน

ที่ฉินหิมะมีชื่อเป็นฉินหิมะก็เพราะนอกจากตัวฉินจะมีสีขาวแล้ว สายของมันก็ยังเป็นสีใสอีกด้วย

นอกจากจะสังเกตดีๆ มิเช่นนั้นก็ไม่อาจมองเห็นได้

ยิ่งไปกว่านั้นเหวินเส่าอี๋สายต่อสาย ทั้งจริงทั้งปลอมทับซ้อนกัน ไม่สนว่าตนจะถูกไป๋หลี่ป้าโจมตีอย่างไร ขอเพียงแค่ได้กำจัดไป๋หลี่หมิงเยียนทิ้งก็เป็นพอ

เสียงบรรเลงประดุจเสียงปีศาจดังก้องขึ้น

หลังจากที่ไป๋หลี่หมิงเยียนสลัดขลุ่ยหยกทิ้งก็ต่อต้านเสียงบรรเลงสังหารนี้อย่างสุดชีวิต

และแล้ว...

เขาก็เบิกตากว้างจ้องมองเหวินเส่าอี๋อย่างเหลือเชื่อ เรือนร่างเสียงดังแควกๆขึ้นมา

แต่ดูดีๆ อีกครั้งกลับพบว่า ร่างกายของไป๋หลี่หมิงเยียนราวกับถูกมีดฟันหลายแผล เต็มไปด้วยบาดแผลลึกทั้งตัว เลือดไหลลงระริกๆ ราวกับแม่น้ำ

"นี่มันอะไรกัน...เสียงบรรเลงสังหาร..."

ไป๋หลี่หมิงเยียนพูดออกจากร่องฟัน ดวงตายังคงเบิกกว้างจ้องมองเหวินเส่าอี๋อยู่ เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ไม่รอคำตอบร่างกายของเขาแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แล้ว และชิ้นส่วนที่แตกออกเหล่านั้นล้วนเป็นจุดที่สายฉินได้ผ่านไป