กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 975

กู้ชูหน่วนต้องการดึงมือของเขาออกจากคอ ทว่ายิ่งดึงมากแค่ไหน เขาก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น ทำให้นางเกือบขึ้นมาหายใจบนผิวน้ำไม่ได้และเกือบตายลงคามือของเขา

การหายใจเป็นไปอย่างยากลำบากและปวดคอ ร่างกายไร้เรี่ยวแรง ทำให้กู้ชูหน่วนกลอกตา

เมื่อดึงแขนของเยี่ยจิ่งหานไม่ได้ และไม่สามารถแก้ปมเชือกที่รัดเขาไว้แล้วทิ้งเขาอยู่ตรงนั้น กู้ชูหน่วนจึงหยิกน่องของเขาอย่างแรง

นางใช้กำลังแรงกายทั้งหมดที่มี เยี่ยจิ่งหานเจ็บจนก้มลงมองกู้ชูหน่วน

และเห็นว่ากู้ชูหน่วนก็กำลังจ้องมองเขาอย่างโกรธเคือง และยังชี้ไปที่มือของเขาที่กำลังรัดคอนางอยู่

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ทุกข์ทรมานและการหายใจของนาง เยี่ยจิ่งหานก็นึกขึ้นมาได้

เขาปลดมือที่รัดคอของนางออก และจับไปยังเสื้อของนาง เสมือนกับเห็นกู้ชูหน่วนเป็นฟางช่วยชีวิต

หลังจากแขนของเขายกออกไป กู้ชูหน่วนก็รู้สึกดีขึ้นมาก แม้ว่าจะยังไม่สามารถหายใจได้ ทว่านางกลับยิ่งว่ายน้ำเร็วกว่าเดิม

แขนเสื้อถูกดึง ดึงแน่นขึ้นเรื่อยๆ......

แน่นจนกู้ชูหน่วนแทบว่ายน้ำต่อไปไม่ได้

นางแทบอดไม่ได้อยากถีบเยี่ยจิ่งหานกระเด็นออกไป

ช่วยอะไรไม่ได้ แต่กลับยิ่งสร้างปัญหามากกว่าเดิม

ว่ายน้ำกลับไปก็ดูจะไกลเกินไป

ส่วนหนทางข้างหน้านั้นก็ไม่รู้ว่ามีทางออกไหม ตอนนี้ถือว่าเลือกยากทั้งสองทาง

กู้ชูหน่วนแทบจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว

เรี่ยวแรงของนางลดลงเรื่อยๆ เมื่อหันไปมองเยี่ยจิ่งหาน ทว่ากลับเห็นเยี่ยจิ่งหานก็ไม่ต่างไปจากนางเท่าไรนัก ถึงขั้นที่สติในการรับรู้ก็ลดลงไป

เจ้าหมอนี่ เขามีกำลังภายในที่แข็งแกร่งไม่ใช่หรือ?

เหตุใดถึงดูอ่อนหัดกว่านางเสียอีก?

กู้ชูหน่วนพยายามดึงเยี่ยจิ่งหาน หวังว่าเขาจะตื่น

และร่างกายของเยี่ยจิ่งหานก็เริ่มอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรง

ท่ามกลางสถานการณ์วิกฤติเช่นนี้ กู้ชูหน่วนทำได้เพียงปลดผ้าที่มัดไว้ และลากเขาไปข้างหน้าและประทับริมฝีปากลงไป

ซี๊ด......

ทันใดนั้นเยี่ยจิ่งหานก็เงยหน้าขึ้นมา

ริมฝีปากของเขาเย็นเฉียบและลมหายใจที่หายไปก็กลับมา ในสายตาที่พร่ามัวเขาเห็นกู้ชูหน่วนกำลังกอดเขาไว้ และพยายามผายปอดให้เขา