มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 101

คำพูดของฉีเติ่งเสียนทำให้ทุกคนส่ายหัว พวกเขารู้สึกว่าคน ๆ นี้พูดมากเกินไป เห็นได้ชัดว่าเขาดูไม่มีความสามารถ แต่เขาก็ยังบอกว่าอวี๋ก้งเฟิ่งจากตระกูลหวงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินสยงเฟย ฟังดูมันไร้สาระมาก

หลังจากที่หวงเหวินได้ยินคำพูดของฉีเติ่งเสียนใบหน้าของเขาก็มืดลง แต่เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา ให้ความจริงจะกระแทกหน้าฉีเติ่งเสียนเอง

หวงเหวินหลั่งกระแอมออกมาก่อนพูดว่า “ปรมาจารย์ฉี คุณควรรอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าพึ่งพูดอะไรก่อนเลยครับ”

หวงฉีปินก็ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ตอนนี้ฉีเติ่งสียนบอกตัวเองว่าตัวเขาไม่เชื่อแต่เขาไม่คิดจะบอกหวงเหวินหลั่ง

หวงฉิงเกอซึ่งอยู่ข้างๆ สะดุ้งเล็กน้อย จากนั้นค่อย ๆ ดึงมุมเสื้อผ้าของฉีเติ่งเสียนก่อนจะถามว่า “อวี้ก้งเฟิ่งไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินสยงเฟยจริงๆ หรือคะ?”

“เป็นไปแล้ว” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างสงบ ท่าทางไม่กังวล

การเคลื่อนไหวครั้งแรกของอวี้ก้งเฟิ่งคือการหลับตาเพื่อปิดกั้นสายตาของเฉินสยงเฟย

แต่เห็นได้ชัดว่าเฉินสยงเฟยเป็นผู้ชายที่มีประสบการณ์การต่อสู้มาหลายครั้ง เขาไม่หลงกลด้วยเทคนิคเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ และสามารถหลบหลีกมันได้อย่างง่ายดาย

อวี้ก้งเฟิ่งได้เริ่มการเคลื่อนไหวครั้งที่สองของเขาแล้ว โจมตีเฉินสยงเฟยที่ศีรษะด้วย “หมัดตาฟีนิกซ์” เขาโจมจีเฉินสยงเฟยที่หัว นี่คือการแสดงความสามารถที่เขาโด่งดังด้วยการตอกหน้าผากด้วยหมัดตาฟีนิกซ์แล้วพันรอบคอเพื่อเอาวิญญาณให้หลุดออกไป!

นี่คือชุดท่าสังหารต่อเนื่อง ตามมาด้วยการโจมตีที่อันตรายที่สุด!

เฉินสยงเฟยฉายแววเยาะเย้ยในดวงตา เขายกขาขวาขึ้น ก้งเฟิ่งกำลังก้าวมาข้างหน้า จู่ๆก็โดนเตะออกไป!

จังหวะขานี้เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ก้งเฟิ่งกำลังก้าวขึ้นมาเรียกได้ว่า อวี้ก้งเฟิ่งอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก

การแสดงออกของอวี้ก้งเฟิ่งเปลี่ยนไปตามที่คาดไว้ และเขากำลังจะเปลี่ยนการเคลื่อนไหว แต่ขากลับถูกเฉินสยงเฟิ่งเตะอย่างแรงไปแล้ว!

ขาซ้ายของอวี้ก้งเฟิ่งเริ่มช้าไปครึ่งจังหวะ

“เพี๊ยะ!”

หลังเท้าของเฉินสยงเฟิ่งกระแทกเข่าซ้ายของอวี้ก้งเฟิ่งอย่างแรง แรงเตะทำให้ อวี้ก้งเฟิ่งร้องฮึดฮัดด้วยความเจ็บปวด งอขาซ้ายและล้มลงกับพื้นด้วยเข่าเพียงข้างเดียว

อวี้ก้งเฟิ่งก็เป็นผู้มีฝีมือ หลังจากคุกเข่าลงบนพื้น เขาก็ใช้สเตป “คุกเข่าถวายสุรา” เช่นเดียวกับนางสนมที่ปรนิบัติจักรพรรดิในสมัยโบราณ ขดตัวหมุนไปรอบๆและกระแทกเข้าที่บริเวณท้องน้อยของเฉินสยงเฟย!

“มันเป็นแค่กลอุบายเล็กๆ น้อยๆ” เฉินสยงเฟยยิ้มเยาะ เขาขยับก้าว เดินไปประมาณครึ่งเท้า ยื่นมือใหญ่ออก และกระแทกแรงไปที่หลังคอของอวี๋ก้งเฟิ่ง

“ปั๊ก!”

เหมือนกับการตีหนังให้กระเทือนไปร่าง ร่างกายของอวี้ก้งฟิ่งสั่นสะท้านไปทั้งตัวจากนั้นเขาก็ล้มลงกับพื้นทันที

ฉีเติ่งเสียนพูดกับหวงชิงเกอ: “สามกระบวนท่าใช่ไหม?”

ทุกคนมองไปที่อวี้ก้งเฟิ่งที่ล้มลงกับพื้น และใบหน้าของพวกเขาดูตกตะลึงกันทุกคน

เหอติ้งคุนยิ้มด้วยความภาคภูมิใจและพูดว่า: “ดูเหมือนว่าตระกูลหวง จะต้องยอมรับของขวัญนี้! หัวหน้าหวง คุณคิดว่าอย่างไร?”

หวงเหวินเทาขมวดคิ้วอย่างดุดัน จากนั้นหันหน้าไปมองฉีเติ่งเสียนและพูดอย่างเย็นชา: “ถ้าคุณกล้าพูดหยาบคายอีก ฉันจะให้คุณโยนลงจากเรือ!”

ใบหน้าของหวงเหวินหลั่งเต็มไปด้วยความขมขื่น ดังนั้นหวงเหวินเทาจึงสงบลงและพูดด้วยเสียงต่ำ: “ปรมาจารย์ฉี พี่ใหญ่ เป็นคนอารมณ์ไม่ดี อย่าไปยุ่งกับเขาอีกฉันรู้ว่าคุณมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม แต่ในเรื่องการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ควรพูดให้น้อยจะดีกว่า”

หลี่เทียนลั่วเดินออกไป ตรงหน้าหวงเหวินเทาและพูดว่า “คุณหัวหน้าหวง ตระกูลหลี่ของเรายินดีที่จะต่อสู้กับคนไม่ดีเพื่อตระกูลหวง!”

ดวงตาของหวงเหวินเทาสว่างขึ้นศิลปะหมัดมวยของตระกูลหลี่เป็นเทคนิคการชกมวยที่มีชื่อเสียงทั่วทั้งเมืองตงไห่ หลี่เทียนลั่วยินดีที่จะยืนหยัดเพื่อตระกูลหวงในเวลานี้ ถือเป็นความช่วยเหลือที่ทันท่วงที!

“เอาล่ะ หากเป็นเช่นนั้น ตอนนี้มีผู้เชี่ยวชาญจากตระกูลหลี่จะมาช่วยตระกูลหวงของเรา!” หวงเหวินเทาหัวเราะเสียงดัง

หลี่เทียนลั่วยิ้มเล็กน้อย หันไปมองฉีเติ่งเสียนและพูดอย่างเฉียบขาด: “พวกเราตระกูลหลี่ไม่ใช่ขยะที่ใช้ปากพูดแต่เรื่องพล่อยๆเท่านั้น”

หวงเหวินเทากล่าวว่า: “พูดได้ดี บางคนพูดออกมาได้เร็วแต่กลับไม่มีความสามารถ! มวยตระกูลหลี่ เป็นวิธีการชกมวยที่มีชื่อเสียงที่สุดในตงไห่ วันนี้ให้แขกจากเซี่ยงซานดูมวยตระกูลหลี่ของเรา ว่ามันยอดเยี่ยมขนาดไหน!”

เฉินสยงเฟย มองดูมันอย่างไร้ความรู้สึกและพูดว่า “ทำการแสดงพอหรือยัง?”

“ถ้าแสดงพอแล้ว ก็รีบส่งผู้เชี่ยวชาญมาต่อสู้กับผม”

“ถ้ากลัวก็ส่งใครมาด้วยอีกก็ได้ ผมไม่สน”

“ถ้ารู้ว่าไม่เหมาะจะเป็นคู่ต่อสู้กับผม ก็ยอมรับโลงศพนี้แต่โดยดี”

เฉียวชิวเมิ่งอดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดหัวเมื่อเห็นฉีเติ่งเสียนพูดเรื่องไร้สาระต่อหน้าตระกูลหวงและคนอื่น ๆ แต่เธอก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ เพราะไม่มีใครที่เธอสามารถทำให้ขุ่นเคืองได้ และเธอก็ไม่แม้จะสามารถคุยกับพวกเขาได้เช่นกัน!

“อาสาม เหนื่อยหน่อยนะครับ!” หลี่เทียนลั่วพูดด้วยความเคารพกับอาสามของเขา

อาหลี่ซานออกมาพยักหน้าเล็กน้อย เขาสวมชุดถังโบราณสีแดงมีจิตวิญญาณแน่วแน่ แม้ว่าเขาจะดูแก่ลงเล็กน้อย แต่เขาก็ยังแข็งแกร่งและทรงพลังทำให้ผู้คนตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อหวงฉีปินเห็นว่าฉีเติ่งเสียนพูดว่าอวี้ก้งเฟิ่งไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินสยงเฟยก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า: “อาจารย์ฉี คุณคิดว่าอาหลี่ซาน เป็นต่อสู้ได้หรือไม่?”

“เขาสามารถต่อสู้ได้ แต่เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ ผู้ถือหางเสือเรือหนุ่มคนนี้มีความเชี่ยวชาญในศิลปะการต่อสู้มากพอตัว แม้ว่าเขาจะอายุไม่มากนัก แต่เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในตระกูลและกล่าวได้ว่าเป็นอัจฉริยะในเรื่องศิลปะการต่อสู้”ฉีเติ่งเสียนกล่าวอย่างใจเย็น

เมื่ออาหลี่ซานได้ยิน จมูกย่นเกือบจะบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ เขาตะคอกออกมา: “หนุ่มน้อย การพูดโดยไม่ยั้งคิดจะนำไปสู่ปัญหาใหญ่! พวกเรามวยตระกูลหลี่ให้คุณมาชี้นิ้วสั่งได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

หวงเหวินเทาก็โกรธเช่นกัน เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของตระกูลหวงเขาทำได้เพียงพูดกับหวงฉีปินด้วยใบหน้าที่มืดมนลง: “อาปิน หุบปากของนายซะ!”

หวงเหวินหลั่งถอนหายใจและพูดว่า: “ปรมาจารย์ฉี โปรดอย่าพูดคำที่อาจจะทำลายศักดิ์ศรีของคุณอีก!”

“ผู้ชายคนนี้ชื่อฉี น่ารำคาญมาก เขาคงหลอนไปแล้ว จริงๆ เขาไม่มีทักษะอะไรด้วยซ้ำ”

“ถูกต้อง มันน่าขยะแขยงจริงๆที่พูดคำโต เพื่อดึงดูดในผู้คนสนใจ และพูดราวกับชื่นชมคนที่มาจากเซียงซาน!”

“ฉันหวังว่านายกหวงจะขับไล่ชายคนนี้ลงจากเรือเร็วๆ ฉันรู้สึกหงุดหงิดจริงๆเมื่อเห็นคนแบบนี้!”

ทุกคนยังแสดงความไม่พอใจต่อฉีเติ่งเสียนโดยเชื่อว่าเขาได้พูดคุยกับผู้คนในเซียงซานมาก่อน เพื่อเสริมความทะเยอทะยานของคนและทำลายศักดิ์ศรีของตนเอง

เมื่อฉีเติ่งเสียนได้ยินเรื่องซุบซิบเหล่านี้ เขาก็ยิ้มด้วยความดูถูกและพูดอย่างเย็นชา: “ถ้าท่านนี้จากมวยตระกูลหลี่ชนะได้ ผมจะกระโดดลงจากเรือแล้วว่ายน้ำกลับไปจงไห่!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า คุณยังพอมีตาอยู่บ้าง!”

“ผมคิดว่าคุณก็ไม่เลวนะ คุณลองคุกเข่าลงและบูชาผมเป็นอาจารย์ของคุณไหม? ผมสามารถรับคุณเป็นศิษย์ของเซียงซานหลงเหมินได้”

“ถ้าคุณพอมีพรสวรรค์ คุณอาจจะเจริญรุ่งเรืองภายใต้คำบัญชาของผมก็ได้นะ”

เฉินสยงเฟยคิดว่าคำพูดของฉีเติ่งเสียนฟังดูดีมาก เขาหัวเราะออกมาดังๆ และยินดีที่จะยอมรับเขาเป็นลูกศิษย์

“คุณไม่สมควรได้รับ” ฉีเติ่งเสียนตอบเพียงแค่นี้

รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉินสยงเฟยแข็งทื่อ เหลือบมองเขาอย่างเย็นชาและไม่พูดอะไรอีก

อาหลี่ซานพูดด้วยใบหน้าเย็นชา: “หนุ่มน้อย เตรียมว่ายน้ำกลับไปจงไห่ได้เลย!”

หลี่เทียนลั่วเยาะเย้ย เขาเคยเห็นความเย่อหยิ่งของฉีเติ่งเสียนมาแล้ว ตอนนี้เจ้านั่นกลับทำให้ผู้คนจำนวนมากขุ่นเคืองในคราวเดียวกันและมีคนพร้อมจะจัดการให้โดยที่เขาไม่ต้องเปลืองแรงดำเนินการใดๆ

“ฉีเติ่งเสียน อาหลี่ซานมีความสามารถค่อนข้างสูงมาก แม้ว่าฉันจะได้ยินเรื่องนี้มาก่อน เฉินซงเฟยคนนี้ยังเด็กมากไม่ใช่คู่ต่อสู้กับเขาอย่างแน่นอน สักพักคุณไปขอโทษคุณลุงของฉัน แล้วฉันจะออกหน้าขอร้องแทนคุณให้ คุณลุงคงจะไว้หน้าฉันอยู่บ้าง” หวงฉิงเกอกระซิบกับฉีเติ่งเสียน

“ศิลปะการต่อสู้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับอายุ คุณเป็นผู้ฝึกตนเป็นเซียนหรือเปล่า?” ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวเล็กน้อยและพูดอย่างช่วยไม่ได้

*หมัดตาฟินิกซ์ (Phoenix Eye Fist)