มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1062

แม่บ้านประจำตระกูลจ้าวนามว่าลวี่ฉ่ายเดินตรงไปหาฉีเติ่งเสียน

“คุยกันหน่อยได้ไหมคะ” ลวี่ฉ่ายเหลือบมองเขาและถามด้วยท่าทีสงบ

“ได้สิ! แต่อย่าพูดอะไรที่ไม่น่าฟังล่ะ ผมกลัวว่าฉันจะอารมณ์ไม่ดีแล้วเผลอระเบิดหัวของคุณ” ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยรอยยิ้ม

เขาไม่มีความประทับใจที่ดีต่อคนจากตระกูลจ้าวแห่งเมืองหลวงเลยจริงๆ

ก่อนหน้านี้เขาเป็นทายาทเศรษฐีที่ใช้ชีวิตอย่างเงียบสงบ แต่ตอนนี้เขาได้กลายเป็นรองหัวหน้าใหญ่ที่โหดเหี้ยมแล้ว

ยังดีที่เขาไม่ได้เป็นผู้บังคับบัญชากองพันที่สอง ไม่เช่นนั้นเขาคงเหนื่อยมากที่ต้องช่วยหัวหน้าหลี่ชักปืนใหญ่อิตาลีตลอดทั้งวัน

ลวี่ฉ่ายพูดว่า “ที่คุณสามารถเป็นพระอัครสังฆราชแห่งเขตใต้ของศาสนาศักดิ์สิทธิ์ได้ มันเกินความคาดหมายของใครหลายๆ คน”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มก่อนจะพูดว่า “เป็นเพราะพวกคุณวางหมากได้ดีจนบีบให้ผมต้องทำแบบนี้! จะว่าไป ผมก็ต้องขอบคุณพวกคุณ”

ลวี่ฉ่ายหันหน้ามามองและพูดว่า “ฉันคิดว่าเราสามารถพูดคุยกันอย่างจริงจังได้ เพราะยังไงคุณก็มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับตระกูลจ้าว เราไม่จำเป็นต้องหันดาบเข้าหากันและสู้กันจนตายไปข้าง”

ฉีเติ่งเสียนรับฟัง แต่ไม่ได้พูดอะไร

“ด้วยสถานะปัจจุบันของคุณ หากคุณคืนดีกับตระกูลจ้าว คุณจะได้รับความเคารพอย่างมาก”

“ตอนนั้นตระกูลจ้าวผิดที่ไล่คุณกับพ่อออกจากเมืองหลวง แต่ตอนนี้พวกคุณสามารถกลับมาได้”

“ตระกูลจ้าวจะเคารพพวกคุณสองพ่อลูก ขอแค่คุณเต็มใจที่จะร่วมงานกับตระกูลจ้าว”

ลวี่ฉ่ายพูดนิ่งๆ ว่าตอนนี้สถานะของฉีเติ่งเสียนนั้นไม่ธรรมดา บวกกับรัศมีของพระอัครสังฆราชยิ่งโดดเด่น เขาสามารถทำอะไรได้มากมาย ถึงขั้นที่สามารถให้ตระกูลจ้าวใช้สถานะนี้เพื่อพัฒนาโลกทางตะวันตกได้

ฉีเติ่งเสียนถามว่า “คุณกำลังพูดเรื่องตลกกับผมอยู่เหรอ!”

ลวี่ฉ่ายพูดว่า “ตอนนั้นพ่อของคุณไม่คู่ควรกับจ้าวซือชิงจริงๆ ไม่แปลกที่ตระกูลจ้าวทำให้กลายเป็นแบบนั้น!”

ฉีเติ่งเสียนแสยะยิ้มและพูดช้าๆ “ไม่ใช่ว่าพ่อของผมไม่คู่ควร แต่บรรดาผู้มีอำนาจของตระกูลจ้าวพวกนั้นบงการมากเกินไป! เมื่อมีคนทำอะไรโดยไม่เชื่อฟังคำสั่งของพวกเขา พวกเขาจะโกรธมาก มันทำให้พวกเขารู้สึกราวกับถูกคุกคามและถูกดูหมิ่น”

“ใครเป็นคนบอกให้คุณมาโน้มน้าวผม จ้าวซวงหวงหรือจ้าวหมิงลู่”

“หรือว่าพวกเขายังคิดว่าตัวเองไม่ผิด ยังคิดว่าตระกูลจ้าวกับพ่อของผมยังมีที่ว่างให้ผ่อนปรนกันอยู่งั้นเหรอ”

ลวี่ฉ่ายจึงพูดว่า “นี่เป็นความคิดของฉันเอง”

ฉีเติ่งเสียนแค่นหัวเราะขณะมองลวี่ฉ่ายและพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าคุณไม่อยากตาย ทางที่ดีที่สุดคืออย่ามาเป็นศัตรูกับผม แล้วก็อย่าเป็นศัตรูกับตระกูลเหลยด้วย ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ผมรับประกันได้เลยว่าคุณจะได้ตายอยู่ที่เซียงซาน! ถ้าคุณทำให้ผมมีเหตุผลในการลงมือเมื่อไร หัวของพวกคุณได้ถูกผมเป่ากระจุยแน่”

ขณะพูดเขาก็กำหมัดเบาๆ นิ้วของเขาหนาขึ้นทันทีและเลือดลมก็กระจุกเป็นก้อนอยู่ในฝ่ามือ มีเสียงดังเกิดขึ้นและมีลมแรงพัดออกจากช่องว่างระหว่างนิ้วของเขาจนผมของลวี่ฉ่ายปลิวไสว

สีหน้าของลวี่ฉ่ายเคร่งเครียดขึ้น เธอพูดว่า “ทำลายความว่างเปล่า หยั่งเห็นพระเจ้า! คุณแข็งแกร่งและมีพรสวรรค์ยอดเยี่ยมมาก แต่พลังไม่สามารถเป็นที่พึ่งของคุณได้หรอกนะ”

ฉีเติ่งเสียนพูดว่า “แน่นอนว่าหมัดใหญ่ไม่สามารถแก้ปัญหาทั้งหมดได้ แต่ถ้าหมัดใหญ่ระดับฉัน มันคงจะน่ากลัวมาก!”

ความขบขันแวบขึ้นในแววตาของลวี่ฉ่ายและเธอก็พูดว่า “เยี่ยมเลย ฉันจะรอดู!”

เมื่อพูดจบเธอก็หมุนตัวแล้วเดินออกไป

“คุณลวี่ฉ่าย นี่คุณไม่รู้เหรอว่าไม่มีทางที่จะโน้มน้าวเขาได้” เฉินปาเซี่ยพูดกับลวี่ฉ่ายที่เดินเข้ามาใกล้

“ฉันรู้อยู่แล้ว” ลวี่ฉ่ายกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ

“แล้วคุณยังทำแบบนี้เนี่ยนะ” เฉินปาเซี่ยถาม

ลวี่ฉ่ายตอบว่า “เหตุผลที่เขาไร้คู่ต่อกรเป็นเพราะเขาไม่มีทางหนี ฉันมอบทางหนีให้เขาซึ่งเป็นการทำลายพลังที่ไร้คู่ต่อกรของเขา!”

เฉินปาเซี่ยยิ้มเยาะก่อนจะส่ายหน้าแล้วพูดว่า “แม้ว่าคุณจะฝึกฝนศิลปะการต่อสู้เหมือนกันและศิลปะการต่อสู้ของคุณก็ไม่ได้อ่อนแอ แต่คุณเติบโตมาในตระกูลที่มีอำนาจและอิทธิพลอย่างตระกูลจ้าว คุณจึงมีกลอุบายมากเกินไป”