มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1064

"สุดยอดสุดยอด ดูไม่ออกเลย ว่าต่อหน้าตระกูลจี้คุณจะมีผลกระทบขนาดนี้! "

ซุนหยิงซูหยิบสัญญาออกจากตระกูลจี้ ในใจเต็มไปด้วยความสุข ยิ้มจนดอกบาน

ฉีเติ่งเสียนเพียงกล่าวนิ่งๆ"พวกเขากลัวฉัน ไม่ใช่เพราะผลกระทบจากฉัน"

ดังคำที่ว่าคนเดินเท้าเปล่าไม่กลัวคนสวมรองเท้า ตระกูลจี้เป็นถึงลูกเศรษฐี ไม่จำเป็นต้องต่อสู้กับคนอย่างฉีเติ่งเสียน ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เขายังมีออร่าของพระอัครสังฆราช ทำให้ขุ่นเคืองไม่ได้

ขณะที่พูด ฉีเติ่งเสียนลวดจับมือเล็กๆของซุนหยิงซู

เมื่อเดินมาจากวิวล่าของตระกูลจี้ ฉีเติ่งเสียนก็กล่าว"ฉันกำลังจะไปตระกูเหลย จะส่งคุณกลับไปก่อน?"

"ดึกขนาดนี้แล้วยังจะไปอีกเหรอ?สิบโมงแล้วนะ"ซุนหยิงซูดูเวลา อดไม่ได้ที่จะกล่าวถาม

"ใช่สิ......ดึกแล้วมาก ฉันส่งคุณกลับไปถึงก็คงจะสิบเอ็ดโมงแล้ว ไม่งั้น ฉันพักที่คุณเลย?วันที่สอง ง่ายที่ฉันจะไปตระกูเหลย"ฉีเติ่งเสียนกล่าวยิ้มหยี๋

ซุนหยิงซูกล่าว"ไม่ต้องหรก ฉันนั่งรถกลับเองได้ คุณไม่ต้องไปส่งฉันแล้ว ธุระสำคัญกว่า คุณรีบไปตระกูลเหลยดีกว่า"

ฉีเติ่งเสียนกล่าว"ไม่ว่าเรื่องจะสำคัญแค่ไหน จะไปสำคัญกว่าความปลอดภัยที่จะส่งคุณกลับบ้านได้ยังไง?"

คำพูดนี้ของเขา ความฉลาดทางอารมณ์ก็มีอยู่บ้าง

เมื่อซุนหยิงซูฟังแล้ว ใบหน้าปรากฎรอยยิ้มดีใจ

"คุณยังจำเรื่องที่ตกลงกับฉันได้มั้ย?"ซุนหยิงซูถามอย่างกะทันหัน

"......"พูดจริงนะ ฉีเติ่งเสียนจำไม่ได้ "ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับคุณ ฉันจำไว้ในใจเสมอ"

ซุนหยิงซูอดไม่ได้ที่จะพอใจ กล่าว"แล้วคุณเตรียมจะสำเร็จเรื่องนี้เมื่อไหร่?ฉันกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มาหลายปีแล้ว และกำลังรอใครสักคนมาช่วยฉันทำสิ่งนี้ให้สำเร็จ"

ฉีเติ่งเสียนในใจกว่าชิบหาย เรื่องอะไรเนี่ยลืมนานแล้ว แต่เวลาจะถูกเปิดเผยไม่ได้

"ฉันจะเร่งทำ คุณรู้นี่ ว่าเรื่องแบบนี้ ต้อใช้เวลา"เขาเริ่มเปิดตาพูดมั่วซั่ว

ซุนหิงซูถอนหายใจ กล่าว"แผ่นป้ายของพ่อฉัน ตกอยู่ในมือของหันเฉิงจุนมานานหลายปีแล้ว มันจะกลายเป็นแผลในใจของตระกูลซุนแล้ว! "

ก้อนหินในใจฉีเติ่งเสียนหล่นลงพื้นทันที ยังดีที่ซุนหยิงซูริเริ่มพูดเอง ไม่อย่างนั้น หากฝึกไทเก็กกับเธอต่อไป ตัวเองต้องลำบากแน่ เมื่อถึงเวลา ความรู้สึกดีๆที่สะสมมากต้องกลายเป็นศูนย์แน่

"เอ๋ ทำไมตอนนี้ฉันถึงสนใจความรู้สึกของเธอขนาดนี้? แต่ก่อนฉันคิดแต่จะทำให้เธอโกรธเท่านั้น......"

"ที่แท้ ฉันไม่ได้ต้องการร่างกายของเธอ แต่ตกหลุมรักในจิตวิญญาณอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ"

ฉีเติ่งเสียนคิดด้วยความโกรธ แต่สายตากลับอดไม่ได้ที่จะตกเข้าไปในคอวีลึกของซุนหยิงซู

ก่อนที่สายตาพิฆาตของซุนหยิงซูกำลังจะมองมา ฉีเติ่งเสียนเก็บสายตาของตัวเองกลับมา กล่าวอย่างจริงจัง"คุณวางใจได้ ฉันก็มีความแค้นกับหันเฉิงจุนเหมือนกัน ต้องช่วยคุณทวงแผ่นป้ายคืนมาให้ได้! ไม่เป็นไรถ้าเขาไม่ใช่คนอวดดี ถ้ากล้าอวดดี ฉันจะฆ่าเขาทันที"

ลูกศิษย์ของหันเฉิงจุนหันเฉินซานทำร้ายหยางกวนกวน แม้ว่าชายคนนั้นจะถูกฉีเติ่งเสียนสังหารภายใต้คำสั่งของผู้ถือหางเสือเรือแล้ว แต่แค้นนี้ มันจะไม่หายไปง่ายๆ

ซุนหยิงซูยิ้มบาง กล่าว"มีคุณลงมือ แนนอนว่าฉันวางใจมาก"

ฉีเติ่งเสียนและซุนหยิงซูขึ้นรถ กลับไปที่โรงแรมที่เธออยู่

เมื่อลงจากรถหน้าประตูโรงแรม ซุนหยิงซูกล่าว"รีบไปยุ่งเรื่องของคุณเถอะ"

ฉีเติ่งเสียนกล่าวอย่างจริงจัง"อย่างนั้นไม่ได้ ฉันต้องส่งพระพุทธเจ้าไปถึงตะวันตก ฉะนั้นต้องส่งคุณกับห้องอย่างปลอดภัยก่อน ฉันถึงจะกลับได้"

ซุนหยิงซูกลับกล่าว"ฉันกลัวว่าถ้าคุณตามขึ้นไป กลับกันฉันอาจจะกลายเป็นไม่ปลอดภัย"

ฉีเติ่งเสียนกล่าว"พี่เป็นคนจริงจัง"

เวลาผ่านไป ภายในใจ กลับมีความรู้สึกว่างเปล่า

ไอ้ผู้ชายคนนี้แค่เข้ามาดื่มน้ำเปล่าจริงๆเหรอ? ไม่ได้คิดอะไร?

เธอมีความรู้สึกหงุดหงิดอยู่ลึกๆ!

แน่นอนว่าเธออยากเห็นสภาพฉีเติ่งเสียนที่ดูโกรธเคืองหงุดหงิดที่ไม่สามารถทำตามที่ขอได้ ถึงขั้นมีความรู้สึกที่สามารถควบคุมเขาได้ แต่ตอนนี้ ความรู้สึกแบบนี้ได้หายไปเพียงเพราะน้ำเปล่าคนเดียว

"คุณคิดว่าฉันอยู่ชั้นสอง แต่ความจริงแล้วฉันอยู่ชั้นห้า"

ฉีเติ่งเสียนตื่นเต้นในใจ อย่างน้อย ในการแข่งขันระหว่างคุณนายซุนครั้งนี้ต่างโลภในร่างกายของกันและกัน เขาพลิกสถานการณ์ ไม่เสียเปรียบอีกต่อไป

"เมื่อเธอคิดว่าฉันอยู่ชั้นห้า พี่ได้เข้าถึงสตราโตสเฟียร์แล้ว"

ฉีเติ่งเสียนดื่มน้ำเปล่าจนหมด เมื่อทุกอย่างจบลง ร่างและชื่อที่ซ่อนอยู่ในตัว เหลือเพียงเครื่องหมายคำถามให้ซุนหยิงซู

คืนนี้ซุนหยิงซู เกรงว่าจะมีแต่คำถามบ้าบอในสมอง--ผู้ชายคนนี้มีความฉลาดทางด้านอารมณ์ต่ำ หรือว่าเขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นจริงๆ?

ถึงตอนนี้เธอก็ยังสับสน

เช้าของวันที่สอง หลังจากที่เขาฝึกศิลปะการต่อสู้กับหวงชงเสร็จ เขาก็ตรงไปที่ตระกูลเหลยทันที

สถานการณ์ของตระกูเหลย เขาต้องใส่ใจมากกว่านี้ ถ้าตระกูลเหลยตกอับ นั่นจะส่งผลต่อการจัดเตรียมหลังจากนี้ของเขาในเซียงซาน

ยิ่งกว่านั้น เขาเคารพผู้อาวุโสเหลยเทียนซื่อ

"พระอัครสังฆราชฉี คุณมาแล้ว"เมื่อประธานเหลยเห็นฉีเติ่งเสียน อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้ม แต่บนใบหน้า กลับแฝงไปด้วยความทุกข์