มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 107

“คุณฉี เมิ่งเมิ่งกลับไปแล้วเหรอ?”

หลี่อวิ๋นหว่านจอดรถ ถามในขณะที่เดินไปหาฉีเติ่งสียนที่มองมาที่รถ

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้า หยิบกระเป๋าเงินจากมือของเธอ หยิบคีย์การ์ดออกมา และเปิดประตูอย่างชำนาญ

“เรียบร้อยแล้ว ขอบคุณ เธอกลับไปได้แล้ว” ฉีเติ่งเสียนเปิดประตูแล้วเดินตรงเข้าไป

EQ สูง: ขอบคุณครับ มันดึกแล้ว คุณจะพักกันที่นี่ไหม?

EQ ต่ำ: ขอบคุณ กลับไปได้แล้ว

หลังจากที่หลี่อวิ๋นหว่านตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ก็โกรธมากที่ฉีเติ่งเสียนด้วย ทำตัวเป็นพวก EQ ต่ำจน เธอกะจะเตะที่ก้นเขา แต่เธอแทบจะหน้าทิ่ม พร้อมโวยวายใส่เขา: “นายจะทำบ้าอะไรเนี่ย?!”

ฉีเติ่งเสียนมองไปทางด้านหลัง ก้าวออกมายืนด้านข้าง ทำให้หลี่อวิ๋นหว่านเตะอากาศ ทันทีที่เท้าตกลงบนพื้น ร่างกายก็โน้มตัวไปข้างหน้าตามแรงโน้มถ่วง ทำให้เสียหลักจนล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด

“ฮ่าฮ่าฮ่า ทำร้ายคนอื่นไม่ได้ ก็เจ็บตัวเอง!” ฉีเติ่งเสียนยืนด้านข้างหัวเราะพร้อมทั้งเท้าสะเอว

หลี่อวิ๋นหว่านทำหน้าบูดบึ้งด้วยความเจ็บปวด เกือบจะหลั่งน้ำตา เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของฉีเติ่งเสียน เธอทั้งหัวเราะและจะร้องไห้ ผู้ชายคนนี้ไร้สมองจริงๆหรือ? ในเวลานี้เธออยากจะหัวเราะเยาะตัวเอง!

ฉีเติ่งเสียนเอื้อมมือออกไป ก่อนที่หลี่อวิ๋นหว่านจะลุกขึ้นมาได้ เขาดึงเธอขึ้นมาแล้วพูดว่า “แน่นอน ฉันจะดึงเธอขึ้นมา แต่หลังจากที่ฉันหัวเราะจนพอใจเท่านั้น”

หลี่อวิ๋นหว่านโกรธมากจนเธอรู้สึกว่าชีวิตของเธอจะสั้นลงแน่ๆ ถ้าเธออยู่กับผู้ชายคนนี้นานไปมากกว่านี้

“มันเจ็บ.....” ทันทีที่ยืนได้ รู้สึกเจ็บปวดแปลบที่ข้อเท้าขวา ดังนั้นเธอจึงเอื้อมมือไปคล้องคอของฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนมองดูรูปร่างหน้าตาของหลี่อวิ๋นหว่านไม่ว่าความอดทนเขาจะต่ำแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถขับไล่เธอกลับไปได้ เขาทำได้เพียงก้มลง อุ้มเธอขึ้นมาในท่าเจ้าหญิงแล้วเดินเข้าไปในวิลล่า

นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่อวิ๋นหว่านถูกผู้ชายอุ้ม ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง และผิวของเธอก็รู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วร่างกาย เธอเม้มริมฝีปากสีแดงของเธอเบา ๆ แกล้งเสมองไปทางอื่น

หลังจากนั่งมั่นบนโซฟาแล้ว หลี่อวิ๋นหว่านก็ยกเท้าขึ้นและเห็นว่าข้อเท้าของเธอเริ่มบวมแดง

มันทำให้เธอโหโหมาก เดิมทีเธอตั้งใจจะเตะฉีเติ่งเสียน แต่สุดท้ายเธอกลับทำร้ายตัวเองแทน

ขัดใจจริงๆ ! โมโห !

ฉีเติ่งเสียนเจอยาแก้ปวดจากกล่องยาและโยนมันไปให้หลี่อวิ๋นหว่าน

แต่ถึงอย่างนั้น หลังจากที่หลี่อวิ๋นหว่านลูบๆคลำๆมันครั้งสองครั้ง เธอก็ทำหน้าบูดบึ้งและปฏิเสธที่จะบีบนวด ฉีเติ่งเสียนเห็นดังนั้นเขาจึงทำเข้ามาช่วยเธอ

การนวดนี้ทำให้หลี่อวิ๋นหว่านเจ็บปวดมากจนแทบจะกลิ้งตัวลงไปบนโซฟา ผิวหนังที่ข้อเท้าของเธอถูกนวดจนเริ่มเป็นสีแดงและมีเหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากของเธอ

หลี่อวิ๋นหว่านยังคงสวมชุดออกงานและเนื่องจากความเจ็บปวดเธอจึงประมาทเรื่องท่านั่งบนโซฟา ทำให้ฉีเติ่งเสียนเห็นบางฉากที่เขาไม่ควรเห็น

ต้องบอกว่าผิวที่เรียบเนียนและรูปร่างที่ได้สัดส่วนที่ดีของหลี่อวิ๋นหว่าน ควบคู่ไปกับเสียงครวญครางที่เจ็บปวด ทำให้ใครก็ตามที่ได้ยินต้องอดคิดตามไม่ได้แน่ๆ

ฉีเติ่งเสียนนึกถึงบทกวีโบราณ: เสียงร้องดังก้อง สามวันไม่เสื่อมคาย (บรรยายถึงการร้องเพลงที่ไพเราะและสร้างความประทับใจไม่รู้ลืมให้กับผู้คน)

เขารู้สึกใจคอไม่ดีจึงต้องขอให้หลี่อวิ๋นหว่านหยุดกรีดร้อง

“มันเป็นความผิดของนายทั้งหมด นายไม่ทำให้ฉันโกรธบ้างจะได้ไหม!” หลี่อวิ๋นหว่านพูดด้วยความโกรธและถดเท้า

“นี่เป็นความผิดของฉันด้วยเหรอ?” ฉีเติ่งสียนยกมืออย่างช่วยไม่ได้

ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกจริงๆ เห็นๆอยู่ว่าเธอไม่ได้ปฏิบัติตามหลักศิลปะการต่อสู้ เธอมาแอบโจมตีลับหลัง ทำให้เธอล้มลงไปเอง และตอนนี้เธอโทษเขาว่าไม่จริยธรรมในการต่อสู้!

แน่นอนว่าผู้หญิงส่งผลต่อความเร็วในการชักดาบเท่านั้น!

“พรุ่งนี้นายต้องพาฉันกลับบ้าน ฉันข้อเท้าแพลง แค่เหยียบเบรกก็ไม่ได้แล้ว!” หลี่อวิ๋นหว่านกล่าว

“นี่ไม่ใช่วิธีอ่อยของผู้หญิงใช่ไหม?” ฉีเติ่เงสียนถามเบา ๆ

หลี่อวิ๋นหว่านรู้สึกว่าการมองเห็นของเธอมืดดับลง เธอโกรธจนลมแทบจะออกหู

เธอคิดว่าเธอจะต้องให้พ่อของเธอมาพบเขาพรุ่งนี้เพื่อปูทางสำหรับแผนการในอนาคต

หลี่อวิ๋นหว่านเป็นลูกคนเดียว เติบโตขึ้นมาในครอบครัวที่มีพ่อแม่แยกทางกัน ตอนนี้แม่ของเธอทำงานที่ต่างเมือง พ่อของเธอดูแลมู่จื่อกรุ๊ป

“จริงสิ นายโกรธฉันโกรธ จนเราไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้!” หลี่อวิ๋นหว่านโบกมืออย่างอ่อนแรงและทรุดตัวลงบนโซฟาด้วยความรู้สึกเหนื่อยใจ