มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 108

หลี่อวิ๋นหว่านไม่รู้ว่าตนเองอดทนปิดตากับมันมานานแค่ไหน การรุกของฉีเติ่งเสียนนั้นครอบงำเช่นเดียวกับ “หมัดล้มครึ่งก้าว” ของเขา

จนกระทั่งกำลังจะหายใจไม่ออก จู่ๆหลี่อวิ๋นหว่านก็ผลักเขาออกไป จากนั้นจึงรีบกลับไปที่ห้องด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ และกระแทกประตูอย่างแรง

ฉีเติ่งเสียนนั่งสบายๆ บนโซฟาและจ้องมองอย่างว่างเปล่าเป็นเวลาเกือบสิบนาที จากนั้นแตะริมฝีปากของตัวเองแล้วพูดด้วยความหงุดหงิด “ทำไมยังกัดอยู่ล่ะ?!”

แต่ว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ล้วนเป็นเรื่องที่น่าจดจำสำหรับเขามาก

ริมฝีปากสีแดงอันอ่อนนุ่ม นุ่มนวลและเด้งราวกับเยลลี่

ลิ้นหวานนุ่มลื่นแต่ไม่หลุดจากปาก...

ทุกอย่างสวยงามมาก

“ฉันควรจะออกจากเรือนจำโยวตูเมื่อหลายปีก่อน! แม้ว่าการเอาชนะกลุ่มชายร่างใหญ่จะสนุกดี แต่จะเทียบกับผู้หญิงที่ชักจูงให้ฉันชักดาบได้อย่างไร?” ฉีเติ่งเสียนถามตัวเองและคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แต่ก็ทำให้รู้สึกหดหู่เล็กน้อย

“ไม่แปลกใจเลยที่คนขายเนื้อเฒ่ามักจะเล่าเรื่องตลกลามก และผู้คนมากมายก็มารวมตัวกันเพื่อฟัง!”

“ขุนศึกผู้นี้เลียนแบบกษัตริย์โจวแห่งราชวงศ์ซางคือการกินเลี้ยงอย่างหรูหรา.......เมื่อก่อนรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องตลก แต่ตอนนี้เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กลับรู้สึกอิจฉานิดหน่อย!”

“ตัวตลกคือตัวฉันเองเหรอ?”

คืนนั้นฉีเติ่งเสียนมีปัญหาในการนอน เขาลุกขึ้นมาอาบน้ำเย็นหลายครั้งในตอนกลางคืนโดยหวังว่าตัวเขาเองจะไม่เป็นหวัด

วันรุ่งขึ้นเมื่อตื่นขึ้นมาด้วยความเหนื่อยล้า ก็เห็นหลี่อวิ๋นหว่านแอบย่องออกจากห้องน้ำชั้นล่าง โดยมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเท่านั้น

“คนขี้โกง ถ้ำมองอยู่อย่างนั้นเหรอ!” เมื่อหลี่อวิ๋นหว่านพบฉีเติ่งเสียนเข้าอดไม่ได้ที่จะตะโกนด้วยความโกรธ

“เปล่านะ” ฉีเติ่งเสียนกระแอมและหันหัวออก

แต่ว่าต้นขาขาวๆนั่นก็มันก็น่ามองเหมือนกันนะ......

เช้านี้ หลี่อวิ๋นหว่านพบว่าฉีเติ่งเสียนดูเขินอายเล็กน้อยเมื่อเผชิญหน้ากับตน และบางครั้งก็หน้าแดง และคำพูดของเขาก็ไม่คล่องเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

“แน่นอนว่าเป็นนักโทษตัวเล็กๆที่ไม่เคยเห็นโลกมาก่อน อื้มอื้ม ไม่ช้าก็เร็วเขาก็จะตกอยู่ใต้กระโปรงทับทิมของฉัน!” หลี่อวิ๋นหว่านคิดอย่างภาคภูมิใจ

แต่ว่าค่ำคืนของหลี่อวิ๋นหว่านก็ไม่ได้ดีมากนัก เธอนอนพลิกตัวไปมาเป็นเวลานาน หากเธอไม่แต่งหน้าในตอนเช้า รอยคล้ำใต้ตาของเธอก็จะไม่ถูกปกปิด

“เฮ้ คุณฉีใจกว้างกว่านี้หน่อยสิ มันก็แค่จูบไม่ใช่เหรอ? มันไม่มีอะไรแปลกหรอก!” หลี่อวิ๋นหว่านตบไหล่ของฉีเติ่งเสียนอย่างเป็นกันเองและพูดด้วยรอยยิ้มที่กล้าหาญ

“ฮ่า.......” ฉีเติ่งเสียนได้แต่หัวเราะอย่างเชื่องช้าและไม่พูดอะไรออกมา

เมื่อเห็นความอับอายที่หาได้ยากของเขา หลี่อวิ๋นหว่านก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกภูมิใจมากขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดก็ถึงเวลาเอาชนะผู้ชายคนนี้!

ฉีเติ่งเสียนช่วยหลี่อวิ๋นหว่านที่กำลังเดินกะโผลกกะเผลกขึ้นรถและพาเธอกลับบ้าน

“สวัสดีค่ะ พ่อคะ?” หลี่อวิ๋นหว่านได้รับโทรศัพท์จากพ่อของเธอหลี่หลงอี้ในรถ

“อวิ๋นหว่าน... ทำไมเมื่อคืนลูกถึงไม่กลับบ้าน ลูกไปอยู่ไหน?” หลี่หลงอี้ถาม

“อ้อ.....เมื่อคืนหนูไปร่วมงานวันเกิดคุณหนูหวงมาค่ะ หลังจากที่ดื่มมากเกินไป หนูก็ไปนอนบ้านเมิ่งเมิ่งค่ะ” หลี่อวิ๋นหว่านโกหกอย่างไม่ลังเล

หลี่หลงอี้ไม่ได้ถามอะไรอีก เพียงพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นกลับบ้านเร็วๆ มีแขกอยู่ที่บ้าน และนั่นคือพี่เจียง”

จู่ๆ หลี่อวิ๋นหว่านก็ไม่อยากกลับบ้าน พี่เจียงคนนี้คือคนที่พ่อให้ความเคารพอย่างสูง และก็หวังว่าหลี่อวิ๋นหว่านจะแต่งงานกับเขา

แต่ว่าหลี่อวิ๋นหว่านไม่ต้องการสิ่งนี้ ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่แสร้งทำต่อไป

ฉีเติ่งเสียนไปส่งหลี่อวิ๋นหว่านที่บ้าน เมื่อเห็นว่าเท้าของเธอยังเดินไม่สะดวกเขาจึงช่วยพยุงเธอเดินเข้าไปในบ้าน

เมื่อหลี่หลงอี้ชายในวัยห้าสิบเห็นลูกสาวของเขาถูกชายแปลกหน้าช่วยเหลือ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที และเขาก็พูดอย่างเย็นชา “คุณเป็นใคร?”

“เขาเป็นเพื่อนของหนูค่ะ ฉีเติ่งเสียน หนูได้รับบาดเจ็บที่เท้าและขอให้เขามาส่ง” หลี่อวิ๋นหว่านตอบ

ในเวลานี้เจียงหย่งที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาก็ยืนขึ้น เมื่อเห็นหลี่อวิ๋นเสียนถูกพยุงโดยฉีเติ่งเสียน เขาจึงรีบก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่ชาย ให้ผมทำเถอะ!”

ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้ว ไม่ยอมปล่อย และพยุงหลี่อวิ๋นหว่านตรงไปนั่งบนโซฟา