มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 108

หลี่อวิ๋นหว่านไม่รู้ว่าตนเองอดทนปิดตากับมันมานานแค่ไหน การรุกของฉีเติ่งเสียนนั้นครอบงำเช่นเดียวกับ “หมัดล้มครึ่งก้าว” ของเขา

จนกระทั่งกำลังจะหายใจไม่ออก จู่ๆหลี่อวิ๋นหว่านก็ผลักเขาออกไป จากนั้นจึงรีบกลับไปที่ห้องด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ และกระแทกประตูอย่างแรง

ฉีเติ่งเสียนนั่งสบายๆ บนโซฟาและจ้องมองอย่างว่างเปล่าเป็นเวลาเกือบสิบนาที จากนั้นแตะริมฝีปากของตัวเองแล้วพูดด้วยความหงุดหงิด “ทำไมยังกัดอยู่ล่ะ?!”

แต่ว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ล้วนเป็นเรื่องที่น่าจดจำสำหรับเขามาก

ริมฝีปากสีแดงอันอ่อนนุ่ม นุ่มนวลและเด้งราวกับเยลลี่

ลิ้นหวานนุ่มลื่นแต่ไม่หลุดจากปาก...

ทุกอย่างสวยงามมาก

“ฉันควรจะออกจากเรือนจำโยวตูเมื่อหลายปีก่อน! แม้ว่าการเอาชนะกลุ่มชายร่างใหญ่จะสนุกดี แต่จะเทียบกับผู้หญิงที่ชักจูงให้ฉันชักดาบได้อย่างไร?” ฉีเติ่งเสียนถามตัวเองและคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แต่ก็ทำให้รู้สึกหดหู่เล็กน้อย

“ไม่แปลกใจเลยที่คนขายเนื้อเฒ่ามักจะเล่าเรื่องตลกลามก และผู้คนมากมายก็มารวมตัวกันเพื่อฟัง!”

“ขุนศึกผู้นี้เลียนแบบกษัตริย์โจวแห่งราชวงศ์ซางคือการกินเลี้ยงอย่างหรูหรา.......เมื่อก่อนรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องตลก แต่ตอนนี้เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กลับรู้สึกอิจฉานิดหน่อย!”

“ตัวตลกคือตัวฉันเองเหรอ?”

คืนนั้นฉีเติ่งเสียนมีปัญหาในการนอน เขาลุกขึ้นมาอาบน้ำเย็นหลายครั้งในตอนกลางคืนโดยหวังว่าตัวเขาเองจะไม่เป็นหวัด

วันรุ่งขึ้นเมื่อตื่นขึ้นมาด้วยความเหนื่อยล้า ก็เห็นหลี่อวิ๋นหว่านแอบย่องออกจากห้องน้ำชั้นล่าง โดยมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเท่านั้น

“คนขี้โกง ถ้ำมองอยู่อย่างนั้นเหรอ!” เมื่อหลี่อวิ๋นหว่านพบฉีเติ่งเสียนเข้าอดไม่ได้ที่จะตะโกนด้วยความโกรธ

“เปล่านะ” ฉีเติ่งเสียนกระแอมและหันหัวออก

แต่ว่าต้นขาขาวๆนั่นก็มันก็น่ามองเหมือนกันนะ......

เช้านี้ หลี่อวิ๋นหว่านพบว่าฉีเติ่งเสียนดูเขินอายเล็กน้อยเมื่อเผชิญหน้ากับตน และบางครั้งก็หน้าแดง และคำพูดของเขาก็ไม่คล่องเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

“แน่นอนว่าเป็นนักโทษตัวเล็กๆที่ไม่เคยเห็นโลกมาก่อน อื้มอื้ม ไม่ช้าก็เร็วเขาก็จะตกอยู่ใต้กระโปรงทับทิมของฉัน!” หลี่อวิ๋นหว่านคิดอย่างภาคภูมิใจ

แต่ว่าค่ำคืนของหลี่อวิ๋นหว่านก็ไม่ได้ดีมากนัก เธอนอนพลิกตัวไปมาเป็นเวลานาน หากเธอไม่แต่งหน้าในตอนเช้า รอยคล้ำใต้ตาของเธอก็จะไม่ถูกปกปิด

“เฮ้ คุณฉีใจกว้างกว่านี้หน่อยสิ มันก็แค่จูบไม่ใช่เหรอ? มันไม่มีอะไรแปลกหรอก!” หลี่อวิ๋นหว่านตบไหล่ของฉีเติ่งเสียนอย่างเป็นกันเองและพูดด้วยรอยยิ้มที่กล้าหาญ

“ฮ่า.......” ฉีเติ่งเสียนได้แต่หัวเราะอย่างเชื่องช้าและไม่พูดอะไรออกมา

เมื่อเห็นความอับอายที่หาได้ยากของเขา หลี่อวิ๋นหว่านก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกภูมิใจมากขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดก็ถึงเวลาเอาชนะผู้ชายคนนี้!

ฉีเติ่งเสียนช่วยหลี่อวิ๋นหว่านที่กำลังเดินกะโผลกกะเผลกขึ้นรถและพาเธอกลับบ้าน

“สวัสดีค่ะ พ่อคะ?” หลี่อวิ๋นหว่านได้รับโทรศัพท์จากพ่อของเธอหลี่หลงอี้ในรถ

“อวิ๋นหว่าน... ทำไมเมื่อคืนลูกถึงไม่กลับบ้าน ลูกไปอยู่ไหน?” หลี่หลงอี้ถาม

“อ้อ.....เมื่อคืนหนูไปร่วมงานวันเกิดคุณหนูหวงมาค่ะ หลังจากที่ดื่มมากเกินไป หนูก็ไปนอนบ้านเมิ่งเมิ่งค่ะ” หลี่อวิ๋นหว่านโกหกอย่างไม่ลังเล

หลี่หลงอี้ไม่ได้ถามอะไรอีก เพียงพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นกลับบ้านเร็วๆ มีแขกอยู่ที่บ้าน และนั่นคือพี่เจียง”

จู่ๆ หลี่อวิ๋นหว่านก็ไม่อยากกลับบ้าน พี่เจียงคนนี้คือคนที่พ่อให้ความเคารพอย่างสูง และก็หวังว่าหลี่อวิ๋นหว่านจะแต่งงานกับเขา

แต่ว่าหลี่อวิ๋นหว่านไม่ต้องการสิ่งนี้ ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่แสร้งทำต่อไป

ฉีเติ่งเสียนไปส่งหลี่อวิ๋นหว่านที่บ้าน เมื่อเห็นว่าเท้าของเธอยังเดินไม่สะดวกเขาจึงช่วยพยุงเธอเดินเข้าไปในบ้าน

เมื่อหลี่หลงอี้ชายในวัยห้าสิบเห็นลูกสาวของเขาถูกชายแปลกหน้าช่วยเหลือ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที และเขาก็พูดอย่างเย็นชา “คุณเป็นใคร?”

“เขาเป็นเพื่อนของหนูค่ะ ฉีเติ่งเสียน หนูได้รับบาดเจ็บที่เท้าและขอให้เขามาส่ง” หลี่อวิ๋นหว่านตอบ

ในเวลานี้เจียงหย่งที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาก็ยืนขึ้น เมื่อเห็นหลี่อวิ๋นเสียนถูกพยุงโดยฉีเติ่งเสียน เขาจึงรีบก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่ชาย ให้ผมทำเถอะ!”

ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้ว ไม่ยอมปล่อย และพยุงหลี่อวิ๋นหว่านตรงไปนั่งบนโซฟา

ความรู้สึกไม่มีความสุขแวบขึ้นมาบนใบหน้าของเจียงหย่ง

ฉีเติ่งเสียนเหลือบมองไปด้านข้างเจียงหย่ง เขาแต่งตัวแบบสบายๆ สวมอาร์มานี่รุ่นใหม่ทั่วร่างกายและนาฬิกาของเขาก็ยังเป็น Vacheron Constantin เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นสมาชิกชั้นยอด

เจียงหย่งเองก็ดูฉีเติ่งเสียนด้วยเช่นกัน เขาแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าธรรมดาและมองไม่เห็นอะไรผิดปกติ ไม่มีนาฬิกาและฝ่ามือก็ด้านมาก เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นผู้ชายที่ทำงานหนัก

“ไม่คุ้มที่จะพูดถึง” เจียงหย่งคิดด้วยรอยยิ้มในใจ รู้สึกว่าฉีเติ่งเสียนไม่มีอะไรเลยเมื่ออยู่ตรงหน้าเขา โดยไม่มีแรงกดดันใดๆจากการแข่งขันนี้เลย

หลี่หลงอี้เพิกเฉยต่อฉีเติ่งเสียนอย่างมาก โดยไม่คิดจะทักทายด้วยซ้ำ และพูดกับหลี่อวิ๋นหว่าน “เมื่อเร็ว ๆ นี้หู่เหมินกรุ๊ปได้สร้างกระแส โดยบอกว่าลูกได้ทำให้หนึ่งในคนของพวกเขาขุ่นเคือง และกำลังเตรียมที่จะดำเนินการกับมู่จื่อกรุ๊ป!”

“พ่อให้ใครสักคนมาติดต่อโดยตรง แต่ผลก็คือถูกไล่ออก!”

“หู่เหมินกรุ๊ปมีอำนาจและมั่งคั่ง พวกเราไม่สามารถแตะต้องพวกเขาได้...”

หลี่อวิ๋นหว่านตกตะลึง ไม่คิดว่าการแก้แค้นของหู่เหมินกรุ๊ปจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้

พวกเขามุ่งเป้าไปที่มู่จื่อกรุ๊ป ก็เพราะว่าเธอกับฉีเติ่งเสียนไปปทานอาหารเย็นด้วยกันครั้งสุดท้ายหรือเปล่า?

หน้าเก่าของหวังหู่ถูกกำจัดโดยหวงฉีปินซึ่งถูกทำลายได้ครึ่งทางแล้ว แน่นอนว่าเขาจะกลับไปหาอีกครั้ง

“ไม่เป็นไร หนูมีวิธีตอบโต้อยู่แล้ว!”

“ฉีเติ่งเสียนสัญญาว่าจะให้ที่ดิน 100 เอเคอร์กับหนูเพื่อที่เราจะได้พัฒนา ตอนนี้หู่เหมินกรุ๊ปกำลังเผชิญหน้ากับเซี่ยงกรุ๊ป

แน่นอนว่าเราไม่กล้าดำเนินการใหญ่อื่นใดเพราะกลัวถูกจับได้!”

“เมื่อเราปล่อยลมออกไป พวกมันก็จะถอยกลับโดยธรรมชาติ”

“พ่อไม่ต้องห่วง!”

หลี่อวิ๋นหว่านแสดงท่าทีเหมือนว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างออกและยิ้มเล็กน้อย

หลังจากที่เจียงหย่งได้ยินสิ่งนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะตะลึงและหันไปมองฉีเติ่งเสียน

ผู้ชายคนนี้มีที่ดิน 100 เอเคอร์เหรอ? และปล่อยให้มู่จื่อกรุ๊ปพัฒนาต่อไป? เป็นไปได้ไหมว่าเขาเป็นเจ้านายที่ซ่อนอยู่? นี่มันยอดเยี่ยม?

หลี่หลงอี้ก็อดไม่ได้ที่จะถาม “100 เอเคอร์? อยู่ที่ไหน?”

“ดินแดนแห่งความตาย” หลี่อวิ๋นหว่านกล่าว

“บ้านา!”

เจียงหย่งระเบิดเสียงหัวเราะ

หลี่หลงอี้ก็ตกตะลึงในจุดนั้นเช่นกัน โดยสงสัยว่าสมองของลูกสาวของเขาพังไปแล้วหรือเปล่า

“ฮ่าฮ่าฮ่า ผมกลัวว่าที่ดิน 100 เอเคอร์ในดินแดนแห่งความตายจะไม่สามารถแลกกับที่ดิน 100 ตารางเมตรในศตวรรษใหม่ได้ ผมคิดว่าคุณฉีจะเอาที่ดิน 100 เอเคอร์มาจากไหนกันนะ!” เจียงหย่งกล่าวพร้อมกันส่ายหัว

หลี่หลงอี้ยังคงเหลือบมองฉีเติ่งเสียนด้วยความเย็นชาและพ้นลมเย็นๆออกมาจากจมูก โดยรู้สึกว่าหลี่อวิ๋นหว่านถูกหลอกแล้ว

เจียงหย่งมองไปที่ฉีเติ่งเสียนและพูดว่า “ผมเห็นว่าคุณฉีสวมเสื้อผ้าธรรมดาและมือก็ด้าน คงจะทำงานในฟาร์มมากเกินไปใช่ไหม? คุณไม่กลัวถูกญาติดุเหรอเพราะเอาดินที่ใช้ทำฟาร์มของครอบครัวไป?”

เมื่อเขาพูดเช่นนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มด้วยความดูถูกและเยาะเย้ย

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างใจเย็น “ผมเป็นผู้คุม ไม่ใช่คนงานในฟาร์ม ผมซื้อที่ดินผืนนั้น”

“คุณเสียสติไปแล้วเหรอ? ซื้อที่ดินในดินแดนแห่งความตายน่ะเหรอ? คุณเอาที่ดินผืนนั้นมาเตรียมสร้างคุกแล้วยิงนักโทษที่ถูกประณามเพื่อที่คุณจะได้ทำงานแบบครบวงจรอย่างนั้นเหรอ?” หลี่หลงอี้พูดตรงๆอย่างไม่เป็นพิธีการ

แม้แต่คนรับใช้ของตระกูลหลี่ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะในช่วงเวลานี้ และเขาเหล่านั้นก็ซุบซิบกัน

“ฉันรู้จักสถานที่ที่เรียกว่า ดินแดนแห่งความตาย เคยใช้เป็นที่ยิงนักโทษประหารโดยเฉพาะ ว่ากันว่ามักมีผีสิง”

“ซื้อที่ดินในสถานที่ผีสิงแบบนั้นโดยไม่มีร่องรอยของมนุษย์อยู่เหรอ? เสียสติไปแล้วจริงๆ!”

“คุณหนูก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงได้เป็นเพื่อนกับคนโง่แบบนี้ ไม่กลัวที่จะถูกหัวเราะเยาะเหรอ?”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างใจเย็น “ที่ดินตรงนี้จะถูกจัดเป็นโครงการพัฒนาที่สำคัญของจังหวัดในอนาคต เมื่อถึงตอนนั้นพวกคุณก็จะรู้ว่าที่ดินที่นี่มีคุณค่าแค่ไหน!”