มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1072

ขณะที่เซียวซิงกำลังพูดด้วยถ้อยคำที่รุนแรง ฉีเติ่งเสียนก็ยกขาขึ้น กระแทกเข่าไปที่กระดูกก้นกบของเขา

คราวนี้โชคดีที่อย่างน้อยก็ไม่ได้ทำให้เซียวซิงหมดสติไป แค่ทำให้รู้สึกชาไปทั้งตัว

ทหารที่อยู่รอบๆ อดตึงเครียดไม่ได้และพากันชี้ปากกระบอกปืนไปด้านหน้า หวังจะหามุมที่สามารถยิงได้

แต่คนร้ายๆ อย่างฉีเติ่งเสียนจะยอมเปิดช่องหาตัวเองได้อย่างไร? ตอนนี้เซียวซิงบังเขาไว้อย่างมิดชิด

“พวกนายถอยไปหน่อย ฉันค่อนข้างกลัวปืน ถ้าฉันตื่นเต้นขึ้นมาแล้วเผลอเชือดคุณเซียวของพวกนายโดยไม่ได้ตั้งใจจะทำยังไง” ฉีเติ่งเสียนถามยิ้มๆ

พวกทหารกัดฟันกรอด เมื่อคนเป็นหัวหน้าโบกมือ พวกเขาจึงทำได้เพียงถอยหลังไปสองสามก้าว

เซียวซิงเอ่ยอย่างโกรธแค้นว่า “เจ้านี่ ขนาดอยู่ในตู๋ซานเจี่ยวยังกล้าบ้าบิ่นขนาดนี้ ฉันยอมรับเลยว่านายนี่แหละ เป็นคนแรก! นายอยากได้สมุดบัญชี ฉันให้นายได้ แต่นายต้องคิดหน่อยละว่านายจะออกไปได้ยังไง!"

ฉีเติ่งเสียนเอ่ยเรียบๆ ว่า “นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ว่าฉันจะออกไปได้หรือไม่ แค่ส่งสมุดบัญชีมาให้ฉันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมจะต้องแข็งขืนขนาดนั้น?”

ถึงอย่างไรเซียวซิงก็เคยเป็นพวกลักลอบค้าของเถื่อนรายใหญ่ นอกจากนี้ยังเป็นบอสระดับที่สั่นคลอนเมืองหลวงได้ เคยประสบพบเจอคลื่นลมมามากมาย เวลานี้ถึงจะถูกฉีเติ่งเสียนจับเป็นตัวประกัน เขาก็ไม่ได้ตื่นตระหนกเลยสักนิด

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และกล่าวว่า “ฉันวางสมุดบัญชีไว้ในห้องแล้ว ถ้านายอยากได้ พวกฉันจะไปเอามาให้”

ทันใดนั้นเม่าคุนก็วิ่งเข้ามา

เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่มีผมขาวครึ่งศีรษะ ผิวคล้ำเข้มเทียบได้กับคนทวีปดำ

คิดว่าพอกัปตันเห็นเขาแล้วคงจะจับเขามาทุบตีทันที...

ขุนศึกผู้นี้มีจิตสังหารที่แข็งแกร่ง ดูเหมือนกับตัวละครโหดเหี้ยมที่เคยสังหารคนมาแล้วนับไม่ถ้วน

เขาเดินไปด้านหน้าพวกทหารด้วยสีหน้าอึมครึม เอ่ยอย่างเยือกเย็นว่า “นายเป็นใครกัน ถึงมาคุกคามคุณเซียวถึงเขตของฉัน”

ฉีเติ่งเสียนคลายตัวเซียวซิงนิดหนึ่งก่อนจะเอ่ยอย่างใจเย็นว่า “ฉันมาเขาเพื่อของบางอย่าง แต่เพราะเขาไม่ให้ เหตุการณ์ก็เลยเป็นแบบนี้! นายคือเม่าคุนขุนศึกของอวี๋ถัวละสินะ?”

เม่าคุนบอกว่า “ฉันคือเม่าคุน นายปล่อยคุณเซียวก่อน มีอะไรเราค่อยมาคุยกัน!"

ทันใดนั้นฉีเติ่งเสียนก็ถีบก้นของเซียวซิง จนเซียวซิงล้มคะมำไปกับพื้น

“ไอ้สารเลว!” เซียวซิงที่ถูกฉีเติ่งเสียนจัดการต่อหน้าคนจำนวนมากรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะโมโห

ฉีเติ่งเสียนบอกว่า “นายอวดดีก่อน จะมาโทษฉันได้ยังไง”

ว่าแล้วเขาจึงพูดกับเซียวซิงต่อไปว่า “นายไปเอาสมุดบัญชีมาให้ฉันดีๆ ไม่อย่างนั้นวันนี้ ทุกคนที่อยู่ที่นี่จะไม่มีใครรอดไปได้เลยสักคน!"

เม่าคุนได้ยินคำพูดที่ยโสอวดดีขนาดนี้ก็ระเบิดหัวเราะออกมาทันที เขาแสยะยิ้มและเอ่ยว่า “ฉันคร่ำหวอดอยู่ที่ตู๋ซานเจี่ยวมาหลายสิบปี นี่เป็นใครแรกเลยนะที่ฉันพบเจอคนโอหังอวดดีขนาดนี้!"

“มีทหารติดอาวุธนับหมื่นคนอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของฉัน นายมีคุณสมบัติอะไรถึงได้พูดแบบนั้น”

“นายเองควรไตร่ตรองให้รอบคอบก่อนเถอะ ว่าจะรักษาชีวิตที่มีอยู่ของตัวเองยังไง!"

ฉีเติ่งเสียนเอ่ยอย่างสงบว่า “เราไม่ได้มีความแค้นเคืองใดๆ ต่อกัน และฉันก็ไม่ได้อยากจะฆ่าล้างบางทุกคน ตอนนี้นายสั่งให้คนของนายวางปืนลงและบอกให้เซียวซิงให้ความร่วมมือกับฉันดีๆ แล้วฉันจะปล่อยพวกนายไป”

พวกทหารอดยิ้มไม่ได้เมื่อได้ยิน พวกเขาต่างหันไปกระซิบกระซาบกันโดยคิดว่าคนที่อยู่ตรงหน้าช่างเป็นคนที่โง่เง่าสุดๆ

“ฉันให้โอกาสแล้ว ถ้าพวกนายไม่หวงแหนเอาไว้ อีกเดี๋ยวคนฆ่าสัตว์จะมา และพวกนายก็อย่าได้หวังว่าจะมีชีวิตอยู่เลยสักคน” ฉีเติ่งเสียนเอ่ยเรียบๆ

ความตั้งใจของคนฆ่าสัตว์คือการแผ่ขยายอาณาเขต จากนั้นจึงค่อยๆ เล่นสนุกกับกองทหารของรัฐบาลเพื่อให้บรรลุเป้าหมายสูงสุดในการโค่นล้มระบอบอำนาจทางการเมือง

เขาจับตาดูพื้นที่อย่างอวี๋ถัวมานานแล้ว เขาคาดคะเนสิ่งต่างๆ อยู่ตลอดและพร้อมจะลงมือตลอดเวลา

ว่ากันว่าขุนศึกของตู๋ซานเจี่ยวนั้นแข็งแกร่ง แต่จริงๆ แล้วพวกนั้นก็แค่แมลงสาบที่ทำเงินได้จำนวนมากจากการค้าขายสินค้าต้องห้าม แต่ระดับของอาวุธยุทโธปกรณ์ก็แค่ขยะดีๆ นั่นเอง