มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1127

“หืม？เขาพูดเคยพูดหรอ？ เขาไม่ได้พูดหนิ！”

เฉินหยูอดตะลึงไม่ได้ จากนั้นถามด้วยความตกใจ

เฉินหยูไม่ได้เสแสร้งแอ๊บเป็นคนใสซื่อ แต่เธอไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างฉีเติ่งเสียนกับซุนอิ่งซูจริงๆ

วันนี้ซุนอิ่งซูมาหาเธอ ไม่ใช่ว่าเธอตั้งใจที่จะหาเรื่อง แต่เพราะ ตอนนี้ทั้งสองคนเป็นเพื่อนร่วมงานกัน ธุรกิจของนายทุนซ่านซิงที่หนานหยาง ก็ได้ซุนอิ่งซูและเฉินหยูในการติดต่อสื่อสาร

ซุนอิ่งซูยิ้มตามมารยาท ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นจึงเดินเข้ามาในบ้าน“ฉันนึกว่าพระอัครสังฆราชฉีไปทำธุระอะไรซะอีก ที่ไหนได้มาอยู่กับคุณหนูเฉินนี่เอง！”

“เมื่อตอนบ่ายฉันเรียกเขาให้มากินข้าวด้วยกัน กินข้าวเสร็จก็ไปเดินเล่น จากนั้นก็คุยธุระกันนิดหน่อย”

แววตาของซุนอิ่งซูประกายผ่านด้วยไอสังหาร

ฉีเติ่งเสียนรู้แล้วว่าเธอเข้าใจผิด！

ก่อนที่ฉีเติ่งเสียนจะไปจากซุนอิ่งซู ได้บอกว่าอวี้เสี่ยวหลงมีธุระกับเขา แต่คราวนี้เฉินหยูกลับบอกว่าเธอเป็นคนออกปากเรียกเขามากินข้าวเอง

หน้าหลังไม่ตรงกันแล้ว......

“เธอว่ายังไงนะเธอเรียกฉันมากินข้าวด้วยงั้นหรอ ทั้งๆที่อวี้เสี่ยวหลงเป็นคนโทรหาฉันต่างหาก ฉันคงไม่รับน้ำใจนี้ของเธอหรอก！” ฉีเติ่งเสียนรีบพูดแก้ตัวให้กับตนเอง

เฉินหยูก็ฉลาด ราวกับเดาได้ถึงบางอย่าง ได้ปรากฏรอยยิ้มที่มุมปากขึ้นมาทันที“อวี้เสี่ยวหลง？อวี้เสี่ยวหลงอะไรกัน......ทั้งๆที่......”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เธอจึงตั้งใจที่จะหยุดไปสักแปป จากนั้นจึงแสร้งทำเป็นตกใจ“อ้อ ใช่ๆ！เป็นนายพลอวี้ที่โทรเรียกนายมา ไม่ใช่ฉัน เป็นฉันเองที่จำผิดไป”

หลังจากพูดจบ เฉินหยูก็อดไม่ได้ที่จะขบเคี้ยวเขี้ยวฟัน

ไอ้หมานี่มันเร็วได้ใจจริงนะ ไม่ได้เจอกันพักนึง ก็ได้จัดการคุณนายซุนของนายทุนซ่านซิงไปซะแล้ว？ดูไม่ออกเลย ว่าจะเป็นคนที่ชอบแย่งภรรยาผู้อื่นด้วย！

“ผู้ชายหน้าหม้อจะต้องไม่ตายดี ฉันกําลังกําจัดอันตรายให้กับผู้คน！！！” ภายในใจของเฉินหยูได้คิดอย่างเด็ดเดี่ยวและองอาจผึ่งผาย

แต่ฉีเติ่งเสียนกลับมองมาด้วยแววตาไร้ความหวัง ความแค้นอะไรที่มีกับเขา ใช้วิธีนี้ในการแก้แค้นเขา ไม่นับว่าเกินไปหน่อยหรอ？

เฉินหยูแกล้งทำเป็นไม่เห็นสายตาของฉีเติ่งเสียน“คุณนายซุน โปรดอย่าเข้าใจผิด ฉันและเขาเราเป็นเเค่เพื่อนปกติเพียงเท่านั้น วันนี้เป็นนายพลอวี้ที่เรียกเขามากินข้าวด้วยจริงๆ”

ซุนอิ่งซูอืมไปหนึ่งเสียง เพียงแต่ เห็นจากบรรยากาศรวบตัวเธอแล้ว แน่นอนว่าโกรธเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“นั่งเถอะ นั่งลงมาคุยกัน！” เฉินหยูยิ้มและพูดกับซุนอิ่งซู

ซุนอิ่งซูได้นั่งลงข้างฉีเติ่งเสียนทันที จากนั้นจึงแอบหยิกเข้าไปที่เอวของฉีเติ่งเสียน แล้วบิดไปมาสามครั้ง

“นี่สินะที่เรียกว่ากรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมสนองคืน！” เฉินหยูแอบหัวเราะเยาะ จากนั้นจึงเทกาแฟให้ซุนอิ่งซู

ซุนอิ่งซูก็ไม่ได้พูดอะไรอีก จากนั้นจึงเปลี่ยนมาปรึกษาหารือกับเฉินหยูเกี่ยวกับตลาดทางหนานหยางอย่างตั้งใจ หลังจากที่นายทุนซ่านซิงได้เข้าไปในตลาดหนานหยางแล้ว ก็ได้รับผลประโยชน์ที่แน่นอน เพียงแต่ว่า ประสิทธิภาพในการได้ผลประโยชน์นั้นค่อนข้างช้า เนื่องจาก สถานการณ์ตอนนี้ของหนานหยางนั้นค่อนข้างวุ่นวาย คุณภาพความเป็นอยู่ของประชาชนจึงไม่สูงมาก สินค้าบางรายการของซ่านชิงก็ซื้อไม่ไหว

แต่ก็ต้องขอบคุณแรงจากตระกูลเฉิน ที่ทำให้เจ้าหน้าที่รัฐซื้อสินค้าจากซ่างชิงโดยเฉพาะ อีกทั้งอุปกรณ์ก่อสร้างพื้นฐานไม่น้อยก็ได้เลือกใช้ของซ่างชิง ไม่อย่างนั้นแล้ว น่าจะเป็นไปได้ยากที่จะได้เห็นผลประโยชน์

ทั้งสองได้คุยกันไปราวหนึ่งชั่วโมง ได้ปรึกษาสำหรับทิศทางในอนาคตและแนวโน้มการพัฒนาความร่วมมือเป็นที่เรียบร้อย

ฉีเติ่งเสียนไม่มีความสนใจในเรื่องกิจการธุรกิจพวกนี้เลยสักนิด คำศัพท์เฉพาะทางมากมายและสกิลต่างๆก็ฟังไม่รู้เรื่อง ดังนั้นเขาจึงนอนหลับตาบนโซฟาไปสักพักนึง

ซุนอิ่งซูจับมือกับเฉินหยูแล้วพูดว่า“คุณหนูเฉิน ฉันขอลาไปก่อน ขอบคุณสำหรับการดูแล พรุ่งนี้ฉันเลี้ยงข้าว”

เฉินหยูยิ้ม“เกรงว่าพรุ่งนี้จะไม่สะดวก พรุ่งนี้ฉันต้องให้พระอัครสังฆราชฉีไปทำธุระเป็นเพื่อน ไว้วันหลังเถอะ ฉันจะนัดเธอเอง！”

ฉีเติ่งเสียนถอนหายใจ“เฉินหยูตั้งใจแกล้งฉัน ถ้าไม่เชื่อจะดูประวัติการโทรของผมก็ได้นะ”

ซุนอิ่งซูอยากจะยื่นมือออกไป แต่กลับรู้สึกว่าแบบนี้ไม่ดี จึงเก็บมือ จากนั้นพูดด้วยเสียงเย็น“มีอะไรน่าดูกัน？ระหว่างเราเป็นอะไรกันอย่างนั้นหรอ？”

ฉีเติ่งเสียนยื่นมือออกไปคว้าเข้าเอวของอีกฝ่าย แต่กลับถูกเธอตีมือออก

“พระอัครสังฆราชฉี ระวังหน่อย！” ซุนอิ่งซูเดือนเขาด้วยความจริงจัง แต่ในดวงตา กลับเต็มไปด้วยความน้อยใจ

“มีอะไรน่าระวังกัน？พวกเราเป็นอะไรกัน？ไหนเธอบอกสิ？” ฉีเติ่งเสียนรู้ว่าเวลานี้ต้องเดินหน้าเท่านั้นจะถอยไม่ได้เด็ดขาด ถอยหนึ่งก้าว จะไม่ใช่ทะเลกว้างฟ้าใส แต่จะเป็นน้ำลึงดั่งก้นทะเลแทน

ดังนั้น เขาจึงยื่นมือออกไปและกอดเข้าที่เอวอดของซุนอิ่งซู

ซุนอิ่งซูต่อต้านสักพัก ก็ไม่หลุดพ้น บวกเข้ากับประตูลิฟต์ได้เปิดออก แขกด้านนอกจึงเดินเข้ามา ดังนั้นจึงทำได้แค่อดกลั้นไว้ก่อน

“เธอวางใจได้ ฉันเป็นผู้ชายที่เฉินหยูไม่มีวันได้ตัวไปหรอก！” ฉีเติ่งเสียนพูดเบาๆ ข้างหูของซุนอิ่งซู

ซุนอิ่งซูมุมปากได้ปรากฏรอยยิ้มราวกับแสยะยิ้ม ทว่าในใจกลับสบายใจขึ้นมาก

หลังจากที่ถึงโรงจอดรถ ซุนอิ่งซูก็เตรียมตัวที่จะทิ้งฉีเติ่งเสียน แต่ปรากฏว่ากุญแจรถกับถูกเขาแย่งไปแล้ว

ไม่มีทางเลือกอื่น ทำได้เพียงแค่ถลึงตาใส่

ครั้งนี้ฉีเติ่งเสียนถูกเฉินหยูเล่นงานเข้าแล้ว ทำให้เขาเสียเปรียบ คืนนี้ รับรองว่าจะไม่มีโอกาสให้ต่อรองแล้ว

“ลำบากเธอแล้ว！”

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนลงจากรถ ก็ได้ยื่นมือออกมาแล้วตบเข้าไปที่เอวของตน ถือเป็นการฉีดป้องกันเอวของตนเองก่อน