มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1132

ความคิดเห็นประโยคนี้ของเหอลั่วไม่มีที่ผิดเลยสักนิด เฉินหยูและฉีเติ่งเสียนร่วมมือกัน มันคือการผสมรวมตัวกันของสองความชั่วร้ายชัดๆ ทั่วหล้าไร้ผู้ต่อต้าน

หลังจากที่เดินออกจากห้องที่พึ่งพูดคุยเมื่อสักครู่“คิดไม่ถึงเลยว่าเหอลั่วก็มีหวพริบเหมือนกัน ถึงขนาดที่ร่วมมือกับคนของสมาคมเสวียนหยางอย่างอย่างเงียบๆ” เฉินหยูพูด

“สมาคมเสวียนหยางเป็นหนึ่งในสมาคมที่สำคัญของประเทศเจี๋ยเผิง ซึ่งเคยมีความร่วมมืออย่างใกล้ชิดกับรัฐบาล ดังนั้นจึงมีสถานะทางสังคมที่สูงมาก”

“ต่อมาเป็นเพราะว่าความคิดของพวกเขาขัดแย้งกับทางรัฐ จึงค่อยๆห่างเหิน อิทธิพลของพวกเขาจึงดีเหมือนเมื่อก่อน”

“แต่ว่า พวกเขามีทุนทรัพย์ด้านการเงินที่มากมาย ค่อนข้างที่จะน่ากลัวทีเดียว”

“ถึงกลุ่มทุนของประเทศเจี๋ยเผิงจะเก่งขนาดไหน ก็ยังต้องคอยดูสีหน้าของผู้อาวุโสประเทศมี่อยู่ดี อวิ๋นหว่านและอีวาทั้งสองคนได้ทำงานอยู่ที่ประเทศมี่ ได้อำนาจของประเทศเสวี่ยคอยช่วยเหลือ จึงมีความสัมพันธ์ที่ดีกับนักการเมืองหลายคน ถ้าไม่ได้จริงๆล่ะก็ ให้ผู้อาวุโสประเทศมี่ออกหน้าจัดการสมาคมเสวียนหยางก็แค่นั้นเอง！”

หลังจากที่เฉินหยูได้ฟัง ก็พยักหน้าอย่างครุ่นคิด

ก่อนหน้านี้เธอได้เลือกเวลานี้เพื่อเจรจากับตระกูลเหอ เพื่อที่ต้องการที่จะได้เหอกรุ๊ปที่สมบูรณ์แบบมากกว่านี้สักหน่อย ไม่ใช่ว่าทำให้พวกเขาบกพร่องแล้วเธอจึงรับช่วงต่อ

การได้ประโยชน์สูงสุดนั้น เป็นสิ่งที่เธอคำนึงถึงเป็นสิ่งแรกเสมอ

“เรื่องนี้ไม่ต้องรีบ ค่อยๆวางแผนก็ได้” ในตอนท้ายเฉินหยูก็ยิ้ม จากนั้นใช้ไหล่ชนไปที่ฉีเติ่งเสียนหนึ่งที

“อืม” ฉีเติ่งเสียนพยักหน้า รู้สึกว่าเฉินหยูนี่มีลักษณะนิสัยหลายด้านซะจริง

เฉินหยูที่กำลังเดินอยู่นั้น ก็ได้มีลมสายหนึ่งพัดมา จึงทำให้ฝุ่นปลิวเข้าไปในตาของเธอ

เธอรีบถอดแว่นออก ใช้มือขยี้ไปที่ตา พร้อมกับพูดว่า“มีอะไรเข้าตาฉัน รีบเป่าให้ฉันเร็ว”

ฉีเติ่งเสียนให้เธอถ่างหนังตา จากนั้นออกแรงเป่า สิ้นเสียงฟู่ ฝุ่นที่อยู่ในตาก็กระเด็นออกมา

เฉินหยูรู้สึกสบายขึ้นมาทันที จากนั้นจึงเห็นว่าสายตาของไอ้หมานี่กำลังจ้องมองมาที่ใบหน้าของเธอ

มุมปากของเธอจึงอดไม่ได้ที่จะยกขึ้น“ทำไม ไม่เคยเห็นหรอ？”

“ดูเหมือนว่า ไม่ว่าจะสวยขนาดไหน พอถึงหนังตาลง ลูกตาเหลือกขึ้น ก็น่าเกลียดเหมือนกันนะเนี่ย！”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉินหยูแข็งค้างทันที จากนั้นจึงยกนิ้วโป้งให้กับฉีเติ่งเสียนอย่างไร้เสียง“เข้าใจพูดนะนายเนี่ย！ที่จริงแล้ว ยังมีอีกความลับนึงที่จะบอกนาย”

“อะไรหรอ？” ฉีเติ่งเสียนถาม

“นางฟ้าแบบพวกฉันเนี่ย ก็ต้องขี้ต้องตดเหมือนกันนะ” เฉินหยูยิ้ม

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออก

หลังจากทั้งสองกินข้าวกลางวันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฉีเติ่งเสียนต้องไปมหาวิหารเซียงซานเพื่อจัดการบางเรื่อง เฉินหยูที่ไม่มีอะไรทำ จึงตามเขาไปด้วย

เห็นเขาเปลี่ยนมาสวมชุดสีแดงของพระอัครสังฆราชแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะขำออกมา“ครั้งก่อนได้แต่เห็นในทีวี เกือบที่จะทำให้ตาฉันสว่างจนบอดแล้ว！”

“เดิมเธอก็มีตาหามีแววไม่ บอดไปก็ไม่เป็นไร！” ฉีเติ่งเสียนพูด

“ทำไมถึงพูดแบบนี้？” เฉินหยูถาม

“ผู้ชายที่เพียบพร้อมอย่างฉันอยู่ตรงหน้าเธอ เธอไม่นอนกับฉัน แต่กลับคิดแต่จะหยอกฉัน ไม่นับว่ามีตาหามีแววไม่หรือ？” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างหยิ่งผยอง

“อ่า ใช่ใช่ใช่！” เฉินหยูเห็นด้วย

หลังจากที่มาถึงมหาวิหารเซียงซานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฉินหยูก็ได้เดินสำรวจไปทั่ว แต่ฉีเติ่งเสียนกับต้องประชุมกับพวกบาทหลวง

เมื่อเห็นเฉินหยูมองดูรูปปั้นของพระผู้เป็นเจ้า ฉีเซียนก็อดไม่ได้ที่จะมีความคิดนึงแวบเข้ามา ถ้าให้เธอแต่งตัวเป็นแม่ชีหรือนักบวช ไม่รู้ว่าจะสามารถดึงดูดผู้ศรัทธาเพิ่มมากขึ้นไหม？

เฉินหยูอมยิ้มมองฉีเติ่งเสียน ดวงตาทั้งคู่ได้ส่องประกายภายใตแว่นนั้น “เป็นอะไรไป ฉันช่วยนายสร้างมหาวิหารที่งดงามขนาดนี้ นายไม่ดีใจหรอ？”

“ฉันดีใจมาก แต่เธอไม่ต้องพูดแล้ว！” ฉีเติ่งเสียนพูดเสียงเข้ม รู้สึกเริ่มคันฟันขึ้นมาทันที

เฉินหยูมีความสุขละ แก้แค้นสำเร็จ เมื่อครู่ไอ้หมาที่ความฉลาดทางอารมณ์นี้ทำให้เธอโกรธ จะตามใจเขาไม่ได้

เฉินหยูไม่ใช่เจียงชิงเย่ว์

สาวตัวสูงที่ถูกฉีเติ่งเสียนทำให้โกรธ แต่กลับไม่มีวิธีแก้แค้น แต่กับเฉินหยูนี้ ย่อมมีวิธีแน่นอน

ทั้งสองไม่ได้อยู่ในตำแหน่งเดียวกัน

“อ่า ฉันใช้เงินนายไปมากมายเพื่อสร้างมหาวิหารนี้ ประธานหลี่ ประธานเซี่ยง เลขาหยางหากพวกเธารู้เข้าคงจะไม่โมโหหรอกใช่ไหม？ ที่นายเอาเงินมากมายขนาดนี้ให้ฉันมาจัดการ ถ้าพูดออกไปคงมีหลายคนที่สงสัย”

“พวกเธอเป็นมือดีที่สามารถช่วยนายหาเงิน แต่ฉันกลับใช้เงินนายเป็นอย่างเดียว ละอายใจจัง！”

“แต่จะว่าไป พวกเธอดุกันจัง ฉันกลัวว่าพวกเธอจะอิจฉาเพราะเรื่องนี้......”

“ไม่เหมือนฉัน ที่เห็นใจเกอเกอ เพื่อสร้างมหาวิหารนี้แล้ว เกอเกอได้หมดไปพันล้านดอลแล้ว”

เฉินหยูพูดด้วยความน้อยใจและน่าสงสาร มือทั้งสองข้ามบีบไปที่กระโปรงตัวเอง ทำท่าเหมือนกลัว

ฉีเติ่งเสียนโกรธจนปากกระตุก

เฉินหยูซึ่งได้รับการฝึกฝนอย่างมืออาชีพนั้นสุดท้ายก็ทนไม่ได้ จึงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

“มาสิ ต่างคนต่างทำร้ายซึ่งกันและกัน！” เฉินหยูยิ้ม

“เธอมันแน่！” ฉีเติ่งเสียนถอดชุดแดงออก แล้วขดไว้ในมือ จากนั้นจึงเดินไปที่รถอย่างหัวเสีย