มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1144

ตระกูลเหลยเป็นตระกูลที่มีความชอบธรรมเป็นอย่างมาก หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนช่วยพวกเขาจัดการเรื่องนี้เสร็จแล้ว เหลยเจิ้นฉีก็ได้เชิญฉีเติ่งเสียนไปกินข้าวที่บ้าน

เนื่องจากต้องหารือเกี่ยวกับอนาคตของเรือตระกูลเหลย จึงไม่ได้เชิญคนอื่นเพิ่ม

ซึ่งทำให้ฉีเติ่งเสียนเลี่ยงออกจากสนามอารมณ์ระหว่างซุนอิ่งซูและหยางกวนกวนได้อย่างสวยงาม ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีปีศาจที่จิดใจไม่ดีอย่างเฉินหยู ที่ชอบทำให้เกิดความวุ่นวาย

การกระทำของเหลยเจิ้นฉีนี้ ราวกับว่าได้ช่วยฉีเติ่งเสียนออกมาจากมรสุมทั้งหลาย！

ครั้นเมื่อฉีเติ่งเสียนกลับมายังวิลล่าของหยางกวนกวน ก็เห็นเข้ากับหมาป่าโลภที่นั่งหน้าอมทุกข์อยู่ในลานบ้าน ส่วนหยางกวนกวนแม่สาวโหดนี้กำลังซ้อมหมัดอยู่

“คุณหนูหยาง ปล่อยฉันไปเถอะ ขาของฉันก็นั้นได้ถูกหัวหน้าใหญ่ซ้อมจนหักเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เป็นคู่ซ้อมด้วยไม่ได้จริงๆ” หมาป่าโลภหัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออก

ฉีเติ่งเสียนเห็นฉากนี้เข้าจึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา หยางกวนกวนตอนนี้เป็นคนที่คลั่งศิลปะการต่อสู้ ไม่ว่ายอดฝีมือคนไหนก็ต้องจับมาฝึกด้วย

แต่เดิมหมาป่าโลภมีพลังที่แข็งแกร่งมาก แต่กลับถูกทำขาหักไปหนึ่งข้าง ความสมดุลของร่างกายจึงพังลง แน่นอนว่าระดับก็ได้ถอยลงมายังจุดต่ำสุด เวลานี้จะให้เขามาเป็นคู่ซ้อม จึงเป็นการสร้างความลำบากให้เขาอย่างแท้จริง

“อ่า รองหัวหน้าใหญ่ที่ผมรักกลับมาแล้ว！” หลังจากที่หมาป่าโลภเห็นเข้ากับฉีเติ่งเสียน ก็ได้ลุกขึ้นอย่างกระตือรือล้น จากนั้นใช้ไม้ค้ำยันเพื่อพยุงตัวทำความเคารพ

ฉีเติ่งเสียนไม่ได้เห็นดีกับเขาซะเท่าไหร่ ถ้าไม่ใช่ว่าเห็นขยะนี้ได้ขาหักไปแล้วล่ะก็ เขาคงจะหิ้วหมาป่าโลภขึ้นมานานแล้ว คนอย่างเขาไม่ใช่ว่าใครจะมาใช้ผลประโยชน์จากเขาได้ง่ายๆ

หยางกวนกวนเก็บหมัด จากนั้นค่อยๆผ่อนลมหายใจออกมา ลมหายใจยาวนาน พลังลังลื่นไหล เห็นได้ชัดว่า เธอได้ซ้อมจนกำลังภายในคล่อยตัวเป็นอย่างมากแล้ว จากนั้นนำสายพลังนี้ส่งไปทั่วร่างกาย ก็จะได้เป็นฮั่วจิ้งออกมา

อย่างไรก็ตาม จำเป็นต้องใช้เวลาค่อยๆปรับ กังฟูไม่สามารถฝึกฝนได้ในชั่วข้ามคืน ปาฏิหาริย์อะไรแบบนี้ มีผลไม่ได้มากนัก

“นายคุยกับคนตระกูลเหลยเสร็จแล้วหรอ？” หยางกวนกวนถาม“นายตัดสิ้นใจจริงๆหรือว่าจะไม่ยื่นมือเข้าเกี่ยวข้องกับเรือตระกูลเหลย？หนึ่งในผลประโยชน์นั้นน่าพิจารณาเป็นอย่างมาก หากนายเข้าไปแทรกแซงสักหน่อย ตระกูลเหลยก็ไม่ว่าอะไรหรอก”

“เรือตระกูลเหลยก็ควรที่จะอยู่ในมือของตระกูลเหลย ธุรกิจของเขา ให้เขาจัดการด้วยตัวเอง” ฉีเติ่งเสียนส่ายหัว ถึงผลประโยชน์จะมากขนาดไหน เขาก็ไม่มีทางที่จะเข้าไปแทรกแซงอย่างแน่นอน

เพราะว่า ในใจของเขาแล้วตระกูลเหลยเป็นดั่งเพื่อน เมื่อเป็นเพื่อนแล้ว การที่ให้ไป ก็ไม่ควรที่จะไปนึกถึงผลตอบแทน

หมาป่าโลภกลับไม่ค่อยเข้าใจการกระทำของฉีเติ่งเสียนสักเท่าไหร่ เนื่องจาก ในสายตาเขา ทุกสิ่งย่อมหลีกไม่พ้นผลประโยชน์ เรื่องที่ไม่มีผลประโยชน์ เขาไม่เคยคิดจะทำอย่างแน่นอน

อีกอย่าง พวกขายผ้าเอาหน้ารอดบนโลกใบนี้นั้นล้วนทำเพราะผลประโยชน์ทั้งนั้น เขาจึงไม่เข้าใจฉีเติ่งเสียนว่าเหตุใดจึงไปทำเรื่องที่ไม่ได้ผลประโยชน์ และมันก็เปลืองแรงเป็นอย่างมาก

หมาป่าโลภกุมมือคารวะฉีเติ่งเสียน“รองหัวหน้าใหญ่ คุณเรียกผมมาไกลถึงเซียงซานด้วยเรื่องอะไรหรือ？ผมก็อยู่ดีๆในเรือนจำโยวตู ฟังคำสั่งสอนทุกวัน กลับเนื้อกลับตัว เป็นคนดี......คุณเรียกผมมา ถือเป็นการขัดขวางการกลับใจของผมชัดๆ！”

ฉีเติ่งเสียนหันไปมองแวบนึง ใบหน้าปรากฏความไม่สบอารมณ์

หมาป่าโลภรีบแก้ต่าง“ไม่เสมอไป รองหัวหน้าใหญ่ตอนนี้คุณเป็นถึงพระอัครสังฆราช หากได้ฟังคุณสั่งสอน ไม่เท่ากับว่าได้ฟังคำสั่งสอนของพระเจ้าหรอกหรือ และได้หนทางการเอาตัวรอดจากในนั้น？！”

“รองหัวหน้าใหญ่นี่เป็นไอดอลของรุ่นผมจริงๆ นึกไม่ถึงเลยว่าจะได้กลายมาเป็นพระอัครสังฆราชของศาสนาศักดิ์สิทธิ์ได้！”

“จริงๆแล้ว ผมหมาป่าโลภได้เคารพศาสนาศักดิ์สิทธิ์และพระเจ้าจากใจจริง หากได้ฟังคำสั่งสอนของพระเจ้าล่ะก็ ชีวิตนี้ไม่มีคำว่าเสียดายอีกต่อไป！”

“รองหัวหน้าใหญ่เทียมทานเกินไปแล้ว ที่ได้ใช้เงินเป็นจำนวนหกสิบล้านดอล ก็สามารถแลกมาด้วยตำแหน่งของพระอัครสังฆราชตำแหน่งนี้”