มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1145

เมื่อหมาป่าโลภได้ยินว่าจะติดต่อกับอดีตผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา ลูกตากรอกไปมาหนึ่งรอบทันที และเขาก็อดไม่ได้ที่จะเกิดไอเดียชั่วร้ายในใจ

แน่นอนฉีเติ่งเสียนรู้ว่าหมาป่าโลภเป็นคนนิสัยแบบไหน เขาแค่พูดอย่างใจเย็น “ฉันลืมบอกคุณ ตอนนี้ฉันสามารถระดมกลุ่มอัศวินศักดิ์สิทธิ์แห่งศาสนาศักดิ์สิทธิ์ได้ตลอดเวลา”

“อีกอย่างคือระดับศิลปะการต่อสู้ของฉันถึงระดับที่ฉันสามารถทำลายความว่างเปล่าและมองเทพเจ้าเป็นสิ่งอมตะ”

“ไม่ว่าจะเป็นการดิ้นของใบหญ้าจากลมพัด ฉันก็สามารถสังเกตได้อย่างชัดเจน”

“คุณลองดู ลองกบฏใต้หนังตาของฉัน”

หลังจากพูดจบ เขาก็กัดฟันยิ้มให้กับหมาป่าโลภราวกับมีอัธยาศัยไมตรีดี

หมาป่าโลภตกใจมากเมื่อได้ยินสิ่งนี้ กระดูกของเขาชาเล็กน้อย และเขาก็ยิ้มและพูดว่า “รองหัวหน้าใหญ่คุณล้อเล่นอะไร ฉันหมาป่าโลภผู้ภักดีต่อเรือนจำโยวตู ฉันจะกบฏได้อย่างไร ฉันไม่ใช่พวกปฏิกิริยาเหมือนคนฆ่าสัตว์...…"

ฉีเติ่งเสียนยิ้มและลูบหัวสุนัขแล้วพูดว่า “เรื่องครั้งก่อนฉันไม่ได้ชำระบัญชีกับคุณเลย หากคุณทำตัวดีขึ้นฉันก็ปล่อยให้มันผ่านไป แต่ถ้าคุณทำตัวไม่ดีก็จะไม่ใช่แค่ถูกมัด มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น!”

หมาป่าโลภรู้สึกถึงความหนาวสั่น เขารู้ดีว่าฝีมือของฉีเติ่งเสียนนั้นชั่วร้ายเพียงใด

ไม่ใช่ว่าในเรือนจำโยวตูจะไม่มีใครที่ไม่เชื่อฟังผู้คุมอยู่ตลอด และไม่รู้ว่าคนพวกนั้นตอนนี้ไปเกิดใหม่ที่ไหนแล้ว

พ่อลูกสองคนนี้ดูแลคนที่คุมยาก ดูเหมือนแค่หักขาหรือห้อยหัวกลับหางก็ทำให้คนรู้สึกแค่นี้เองหรอ แต่ถ้าฝ่าฝืนเกินขอบเขตจริง ๆ พวกเขาจะเสียชีวิตในเวลาเพียงไม่กี่นาที

อย่างไรก็ตาม เขาได้เห็นหมัดของฉีปู้อวี่ใหญ่เท่ากับกระสอบทราย ซึ่งสามารถฟาดหัวใครบางคนได้ราวกับแตงโมเน่า……

“รองหัวหน้าใหญ่ไม่ต้องกังวล ฉันจะทำหน้าที่ให้ดีและพยายามทำความดี” หมาป่าโลภกล่าว

“ไปซะ พักผ่อนให้เต็มที่ และจัดการเรื่องที่ฉันสั่งให้เสร็จ!” ฉีเติ่งเสียนโบกมือแล้วบอกให้หมาป่าโลภออกไป

แน่นอนว่าหมาป่าโลภไม่กล้าพูดอะไรและกลับไปพักผ่อนที่ห้อง

หยางกวนกวนอดไม่ได้ที่จะถาม “กดขี่เขาอย่างหนักแบบนี้มันไม่แย่ไปหน่อยเหรอ?”

ฉีเติ่งเสียนพูด “คุณไม่เข้าใจ คนอย่างเขาจะต้องถูกปราบปรามอย่างหนัก! ถ้าคุณให้มาตรฐานที่หลวมแบบนี้กับเขา เขาจะคิดกบฏต่อคุณทันที ไม่อย่างนั้น คุณคิดว่าทำไมพ่อของฉันถึงทุบขาข้างหนึ่งของเขา?”

“ถ้าขาของเขาไม่หัก เขาอาจจะกระทืบผู้คุมสองคนล้มระหว่างทางแล้ววิ่งหนีไป”

“ดังนั้น เราต้องปฏิบัติกับเขาด้วยความกดดัน!”

วิสัยทัศน์และนิสัยของนักโทษในเรือนจำโยวตู ฉีเติ่งเสียนรู้หมด

แม้ว่าโฟลเดอร์ที่เขาตั้งชื่อว่า “กฎการจัดการของเรือนจำโยวตู” ส่วนใหญ่จะประกอบด้วยภาพยนตร์เพื่อการศึกษาที่เขียนโดยอาจารย์ แต่ก็ยังมีแผนการจัดการการเรียนรู้ที่แท้จจริงอยู่ในนั้นด้วย

คนฆ่าสัตว์เป็นคนประเภทที่หลบหนีภัยพิบัติและโดยพื้นฐานแล้วจะไม่ก่อปัญหา ผีพยาบาทก็มีธรรมชาติที่ซ่อนตัวจากภัยพิบัติ ท้ายที่สุด ผู้คนในประเทศเจียเผิงเกลียดเขาจนอยากจะสับเขา และเขาก็ฉลาดมาก จะไม่สร้างปัญหา ส่วนปีศาจราตรี เขาเป็นเพียงคนแนะนำ เป็นเพียงนักพูด หากถูกปราบปรามถึงสองครั้งเขาก็ยอมแล้ว……

มีเพียงหมาป่าโลภเท่านั้นที่อันตราย ท้ายที่สุด สามารถสังเกตได้จากชื่อของเขา ผู้ชายคนนี้มีความโลภและมีไหวพริบ หากคุณไม่ระวัง คุณอาจถูกเขากัดได้

อย่างไรก็ตาม เขาก็ฉลาดมากเช่นกัน

นี่คือสาเหตุที่หลายครั้งฉีปู้อวี่ออกจากคุกก็จะพาเขาไปด้วยเสมอ

“เฮ้อ มันไม่ง่ายเลยที่จะเติบโตในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ และนิสัยของคุณก็ไม่บิดเบี้ยว!” หยางกวนกวนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจให้กับฉีเติ่งเสียนแล้วจึงเห็นใจในวัยเด็กของเขา

แต่เมื่อคิดอีกที ดูเหมือนว่าฉันไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเห็นใจเขา เพราะฉันก็ไม่มีความสุขในวัยเด็กเช่นกัน