มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1151

“มองอะกัน?”

เฉินหยูแสร้งทําเป็นไม่รู้และถามด้วยรอยยิ้ม

ฉีเติ่งเฉียนบอก :" มันเป็นขาหมูนุ่มที่นุ่มมาก ถ้าเอาไปย่างต้องอร่อยแน่ๆ!"

เฉินหยูกลอกตามที่เขาและพูดว่า "รีบๆไปเถอะ วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะเล่นตลกกับคุณหรอก!"

ด้วยคําพูดที่ฉีเติ่งเฉียนพูดก่อนหน้านี้ เฉินหยูก็โล่งใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้

สมาคมหัวเมิ่นมาก็มาเถอะ ดูกันว่า สุดท้ายแล้วใครคือผู้ชนะ!

เธอยังคงเชื่อใจฉีเติ่งเฉียนคนนี้ ถึงแม้รู้สึกว่าช่วงนี้ค่อนข้างอวดดี แต่ยังไงเขาก็อวดดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

ฉีเติ่งเฉียนคือคนที่บริหารเวลาได้ยอดเยี่ยมคนหนึ่ง ต้องขับรถอัศวิน15 กลับไปที่วิลล่าของซุนอิ่งซูก่อน แล้วจึงค่อยไปพบกับหยางกวนกวน

ไม่อย่างนั้นล่ะก็ หยางกวนกวนจะต้องถามแน่นอนว่า รถคันนี้มาจากไหน? ใครเป็นคนให้มา? มีคําถามเยอะมา ก็จะถูกเปิดเผยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

。

แต่หลังจากที่ฉีเติ่งเฉียนกลับมา กลับพบว่าซุนอิ่งซูยังไม่ไปไหน กําลังแต่งหน้าอยู่ที่บ้านอย่างหงอยเหงา เห็นได้ชัดว่าเพิ่งจะลุกขึ้นมาเตรียม

"เอ๊ะ วันนี้คุณไม่ได้บินตอนเที่ยงเหรอ" ฉีเติ่งเฉียนพูด

"มันเป็นความผิดทั้งหมดของคุณไม่ใช่เหรอ?" ซุนอิ่งซูเหลือบมองเขาและปิดรอยคล้ำบางๆของเธอด้วยครีมบํารุงรอบดวงตา

ฉีเติ่งเฉียนคิดว่าเป็นผู้ชายนี่มันยากยิ่งๆ อาจจะทำให้เจ็บปวดไม่มากแต่โดนหัวเราะเหยียดหยามแรงกว่า แต่สุดท้ายก็ทำมันให้จบเถอะ จะยังถูกกล่าวหาว่าไม่มีความเห็นอกเห็นใจอยู่หรือเปล่า?

หลังจากทาครีมบำรุงรอบดวงตาเสร็จ ซุนอิ่งซูค่อยบอกว่า "ฉันเลื่อนเที่ยวบินไปเป็นช่วงบ่าย ตอนเช้านอนขี้เกียจสักหน่อย”

ฉีเติ่งเฉียนพูดด้วยรอยยิ้ม : " ยังไงนั่นก็เป็นเครื่องบินส่วนตัว มีเตียงสําหรับนอนบนเครื่องบิน"

ซุนอิ่งซูพูดอย่างเกลียดชัง :"ลุกไม่ไหว โอเคไหม!"

เมื่อฉีเติ่งเฉียนได้ยินประโยคนี้ ใจใจก็รู้สึกพึงพอใจอย่างมาก

ฉีเติ่งเฉียนเป็นฝ่ายเริ่มที่จะเข้าไปช่วยเธอแต่งหน้าหวีผม เดิมทีตอนแรกก็จริงจังกับการช่วยเหลือ แต่ไม่รู้ทำไมถึงทำให้ร่างกายส่วนบนของ

คุณนายซุนทาบอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งแล้ว จากนั้นขวดและกระป๋องบนโต๊ะเครื่องแป้งก็ตกลงมาทั่วโต๊ะ และบางอันถึงกับล้มลงกับพื้นแตกเป็นเสี่ยงๆ

ยิ่งไปกว่านั้นโต๊ะเครื่องแป้งระดับไฮเอนด์และคุณภาพสูง ยังแกว่งไปมาราวกับว่ามันกําลังพังทลายอย่างนั้น

ฉีเติ่งเฉียนอดไม่ได้ที่จะชมเชยน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง

ในท้ายที่สุด เขาก็รับหน้าที่ส่งคุณนายซุนไปที่สนามบิน ท้ายที่สุดแล้คุณนายสาวสวยเหนื่อยมาก จนต้องให้เขาช่วยตอนเดินด้วยซ้ำ

ตอนก่อนจากกัน ซุนอิ่งซูรู้สึกลังเลเล็กน้อย แต่ในฐานะผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่และมีอํานาจ แน่นอนว่าเธอไม่อาจเปิดเผยอารมณ์แบบนี้ต่อหน้าฉีเติ่งเฉียน

“ฉันไปล่ะ คุณก็รีบมาหาฉันที่โคกูรยอด้วย ช่วยฉันเอาโล่ประกาศเกียรติคุณของพ่อกลับคืนมา ”ซุนอิ่งซูจับมือฉีเติ่มเฉียน และยิ้มอย่างอ่อนโยน

“อืม แน่นอน ” ฉีเติ่มเฉียนพยักหน้าตอบ จับเอวนุ่มของเศรษฐีสาว และส่งเธอขึ้นเครื่องบินไป

จนกระทั่งเห็นฉีเติ่งเฉียนโบกมืออยู่ และเครื่องบินก็ค่อยๆ ร่อนขึ้นและขับไปข้างหน้า ซุนอิ่งซูก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความรู้สึกซาบซึ้งและน้ำตาคลอเบ้าออกมา

ตั้งแต่เกิดมา เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอประสบกับการพลัดพรากระหว่างคนรักแบบนี้ และแม้ว่าอายุและความรู้สึกนั้นจะเป็นผู้ใหญ่พอ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า

อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกเศร้าเช่นนี้ถูกกำหนดไม่ให้ฉีเติ่งเฉียนผู้ชายอบอุ่นคนนี้รู้ ท้ายที่สุดหลี่อวิ๋นหว่านและอิเลียน่าจินวาต่างก็ถูกเขาส่งไปยัง

ประเทศมี่ แน่นอนว่าในฐานะผู้ชายที่อบอุ่น เขาจะยังคงคิดถึงพวกเขาบ่อยๆส่งคําทักทายและบทกวีรักที่อ่อนโยน แม้ว่าเนื้อหาของบทกวีรักจะเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหา เพราะพวกเขาจะไม่มีทางบทกวีรักที่พวกเขาได้รับและแบ่งปันซึ่งกันและกันอย่างแน่นอน

ฉีเติ่งเฉียนหยิบซองจดหมาย ที่ข้างในมีวัตถุคล้ายกระดาษอยู่ และเขาสงสัยว่ามันน่าจะเป็นรูปถ่ายหรืออะไรสักอย่าง

"อืม ทําไมคุณไม่ดูล่ะ" ฉีเติ่งเฉียนถาม

"ฉันไม่ต้องเดาก็รู้ว่าข้างในต้องมีบางอย่างที่ฉันไม่ชอบ และถ้าฉันไม่ชอบ ฉันต้องไปดูทําไม? นอกจากนี้ ฉันไม่ต้องการที่จะให้ความสนใจกับ

พวกเขา” หยางกวนกวนพูดอย่างเย็นชา

เมื่อฉีเติ่งเฉียนได้ยินสิ่งนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย นี่เป็นวิธีที่ฉลาดที่สุด แต่ว่า สามารถตัดสินใจได้อย่างแน่วแน่แบบนี้ได้ก็ต้องใช้ความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้าเช่นกัน

เขาหยิบซองจดหมายแ ละพูดด้วยรอยยิ้ม:" ทีแท้ความไว้วางใจของเรามาถึงจุดนี้แล้ว!"

หยางกวนกวนมองเขาอย่างไม่มีความสุขเล็กน้อยและพูดว่า "กับคนอย่างคุณ ฉันไม่ได้มีความไว้ใจอะไรนักหรอก! เหตุผลที่ฉันไม่ดู ก็เพราะฉัน

รู้ว่าฉันทําไม่ได้หากไม่มีคุณ ดังนั้นฉันจึงไม่อยากให้สิ่งเหล่านี้กลายเป็นแผลเป็นในชีวิตที่ยืนยาวของเราในอนาคต

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็ทิ้งฉีเติ่งเฉียนให้ตกตะลึงอย่างนั้น และหันหลังกลับเดินจากไป

ฉีเติ่งเฉียนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและถอนหายใจอย่างอธิบายไม่ถูก สิ่งนี้ไม่ได้เพิ่มความรู้สึกผิดให้กับเขาเหรอ?

จากนั้นเขาก็เปิดซองจดหมายและเห็นว่ามีรูปถ่ายเขากับหวงฉีปินที่โอบไหล่มากมาย รวมถึงรูปถ่ายจับมือและโอบเอวของเขากับซุนอิ่งซูอย่างสนิทสนม

ภาพถ่ายน่าจะถ่ายจากระยะไกลและใช้กล้องที่คุณภาพสูงมาก

"ไอ้สารเลวพวกนี้ กำลังเล่นสกปรก!" ฉีเติ่งเฉียนอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ แล้วอยากจะเอารูปถ่ายไปเผาทิ้งให้หมด

แต่คิดดูแล้วอยากเก็บไว้ดีกว่า เพราะสุดท้ายแล้ว ต้องมีเหตุผลไว้จัดการกับคนที่เขาอยากลงมือใช่ไหม?