มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1156

เป่ยบูฉีเป็นคนช่างสังเกต และเหมือนเขาจะสังเกตเห็นว่าฉีเติ่งเสียนเริ่มกลัวขึ้นมาแล้ว

เขารู้สึกพอใจ มองไปที่เฉินหยูราวกับจะบอกว่า ผู้ชายที่คุณชอบก็เป็นแค่ขยะชิ้นหนึ่งเท่านั้น

"ผู้อาวุโสจี้ ผมต้องขอโทษหรือเปล่า?" ฉีเติ่งเสียนถามอย่างน่าสงสาร ภายในท้องเหมือนเต็มไปด้วยน้ำเน่า

เป่ยบูฉีพูดเสียงเย็นชา "ผู้อาวุโส เขาต้องขอโทษมา ไม่อย่างนั้นสมาคมหัวเมิ่นกับตระกูลจี้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน? เขาควรคุกเข่าขอโทษอย่างจริงใจด้วยซ้ำ"

ในใจฉีเติ่งเสียนแอบรู้สึกประทับใจ นานแล้วที่ไม่มีใครให้เขาคุกเข่าขอโทษแบบนี้!

พอมาได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกก็เลยรู้สึกดีงั้นเหรอ? หรือว่าเขาจะเป็นพวกมาโซคิสม์แบบเลขาหยาง?!

ผู้อาวุโสจี้กลับตอบอย่างเย็นชา "ที่นี่คือบ้านตระกูลจี้ คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของบ้านหรือไง? พวกเราจะตัดสินใจยังไงต้องให้คนนอกมาบงการตั้งแต่เมื่อไหร่?"

คำตอบของผู้อาวุโสจี้ต่างทำให้ทุกคนตะลึง

แม้แต่เฉินหยูเองก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงจนเกือบจะยกมือขึ้นป้องปาก

แน่นอนว่าเธอรู้ดี ว่าคนไม่กลัวฟ้าไม่เกรงดินอย่างฉีเติ่งเสียนไม่มีทางกลัวแน่ ท่าทางเมื่อกี้แค่มองก็ดูออกแล้วว่าปลอม ไม่แน่ว่าอาจจะมีน้ำเน่าอะไรอยู่ในท้องของเขา

แต่สิ่งที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงเลยก็คือ ผู้อาวุโสไม่คิดจะเอาผิดฉีเติ่งเสียน? แต่กลับเลือกที่จะมีปัญหากับสมาคมหัวเมิ่นแทนงั้นเหรอ?!

แต่การร่วมมือของตระกูลจี้กับสมาคมหัวเมิ่นไม่ใช่แค่เรื่องที่ดินกับการก่อสร้างตึกสูงธรรมดาๆ แต่ยังทำให้พวกเขาสามารถเข้าสู่ตลาดของหนานหยางได้ด้วย

ผู้อาวุโสจี้จะยอมทิ้งผลประโยชน์มหาศาลนี้ไปง่ายๆเนี่ยนะ?!

เห็นได้ชัดว่าคำพูดของอาวุโสจี้อยู่เหนือความคาดหมายของเป่ยบูฉีมาก ใบหน้าหยิ่งผยองของเขาจึงแข็งค้างทันที

"ผู้อาวุโสจี้ คุณ......พูดอะไรน่ะ?!" เป่ยบูฉีถามอย่างตะลึง สีหน้าเต็มไปด้วยคำถาม

ในทางกลับกัน ฉีเติ่งเสียนกลับมีสีหน้าผิดหวัง ถึงขั้นเจ็บปวดหัวใจด้วยซ้ำ

ทุกคนงงไปหมด ผู้อาวุโสจี้เข้าข้างพระอัครสังฆราชฉีขนาดนี้แล้ว เขาไม่พอใจสักนิดเลยเหรอ?!

หยางกวนกวนที่ยืนดูอยู่ข้างๆแทบจะกลั้นขำไม่ไหว ไอ้หมาตัวนี้ดูท่าอยากจะเก็บขนแกะอีกแล้วสินะ? เห็นตระกูลจี้เป็นแกะตัวอ้วนแล้วจริงๆใช่ไหม?

ในขณะที่คิด หยางกวนกวนก็เดินไปเตะเป่ยบูฉีจากด้านหลัง เขาถูกเตะอย่างแรงจนล้มลง คางกระแทกกับพื้นแตกจนเลือดไหล

"เป็นแค่หมาแต่คิดจะใช้ประโยชน์จากคน กล้ามากนะที่คิดจะทำลายความสัมพันธ์ของฉันกับฉีเติ่งเสียน!" หยางกวนกวนพูดเสียงเย็น

เธอกำลังโกรธจัด เมื่อวานตอนที่รู้เรื่องก็คิดไว้แล้วว่าชีวิตนี้จะต้องแก้แค้นไอ้ชีวิตสุนัขนี่ให้ได้ วันนี้ได้เจอตัวแล้ว ก็ต้องแก้แค้นให้สาสม!

เป่ยบูฉีร้องอย่างเจ็บปวด ก่อนจะพูดอย่างโมโห "ผู้อาวุโสจี้ คุณจะยืนดูผมถูกคนนอกรังแกเฉยๆงั้นเหรอ?"

"คนนอก? จะว่าไปแล้ว นายต่างหากที่เป็นคนนอก! ก็แค่เพลย์บอยบ้านรวยจากหนานหยาง มัวเสแสร้งอะไรอยู่ได้? ไม่ได้ทำการค้ากับสมาคมหัวเมิ่นก็ไม่เห็นเป็นไร!" ผู้อาวุโสจี้พูดเสียงเรียบ

"รีบวิ่งหางจุดตูดกลับบ้านไปซะตอนนี้ดีกว่า หรือต้องรอไปนอนข้างถนนก่อนถึงจะสำนึก?!"

ถ้าพรุ่งนี้ไอ้บ้านี่มาที่ประตูบ้านตระกูลจี้แล้วเอาตัวจี้ข่ายไปอีก เขาจะทำยังไง?

"ยังไงฉันก็ไม่เชื่อฟังอยู่แล้ว!" ผู้อาวุโสจี้คิดในใจ ก่อนจะหัวเราะเสียงเย็น

จี้ข่ายลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก กลัวว่าฉีเติ่งเสียนจะถือโอกาสโจมตีตระกูลจี้อีก

ผู้อาวุโสจี้หันไปพูดกับอาจารย์เย่ "อาจารย์เย่ คุณรับมือได้ดีมาก ทำต่อไป"

อาจารย์เย่ชะงัก ทำต่อไปหมายความว่ายังไง? พอคิดขึ้นได้ก็ปรายตามองฉีเติ่งเสียน ความหมายนี้คือคนแซ่ฉีนี่จะหาโอกาสมาเล่นงานตระกูลจี้อีกแน่ เพราะฉะนั้นเขาต้องทำต่อไป!

"ทุกคนไม่ต้องสนใจเรื่องนี้หรอก คึกครื้นกันหน่อย! ขอบคุณทุกท่านมากที่มางานของคนชราอย่างผม ผมทราบซึ้งมากจริงๆ" ผู้อาวุโสจี้ประสานมือ แล้วหมุนตัวมองผู้คนรอบๆหนึ่งครั้ง

จากนั้นทุกคนถึงจะเริ่มแยกย้าย ถือแก้วแชมเปญพูดคุยสนุกสนาน

ฉีเติ่งเสียนพูด "ผู้อาวุโสจี้ สมาคมหัวเมิ่นเป็นหนึ่งในสมาคมใหญ่ของหัวกั๋ว ถ้าคุณร่วมมือกับพวกเขา จะสามารถเปิดตลาดหนานหยางได้เลยนะ! ถึงแม้ว่าคนหนานหยางจะไม่ค่อยรวย แต่ทรัพยากรอุดมสมบูรณ์มาก ผมคิดว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะได้ต่อยอดขยายสาขาและเพิ่มความแข็งแกร่งให้ตระกูลจี้"

"ช่างเถอะ เป่ยบูฉีทำให้คุณไม่พอใจ ผมจะไม่สนใจเขาแล้ว" ผู้อาวุโสจี้ยิ้มอ่อน

"ไม่ใช่สักหน่อย แค่เรื่องผิดใจกันเล็กๆน้อยๆเอง! อีกอย่าง เขาเป็นคู่หมั้นของเฉินหยูเพื่อนรักของผมด้วยนะ ความสัมพันธ์ของผมกับเฉินหยูดีขนาดนี้ จะใส่ใจกับเรื่องเล็กๆน้อยๆพวกนี้ได้ยังไงล่ะ? เพราะฉะนั้นแล้ว ตระกูลจี้ไม่ต้องใส่ใจความรู้สึกของผมขนาดนั้นหรอก ธุรกิจยังต้องทำ อะไรที่ควรร่วมมือก็ต้องร่วมมือ" ฉีเติ่งเสียนยิ้มให้ผู้อาวุโสจี้

ผู้อาวุโสจี้มุมปากกระตุก หมุนกายจากไปทันที ก่อนจะพูดกับจี้ข่าย "จี้ข่าย ดูแลพระอัครสังฆราชฉีให้ดี ปู่มีเรื่องต้องทำนิดหน่อย เดี๋ยวงานเลี้ยงเริ่มแล้วจะกลับมา"

ก่อนจะเดินจากไปด้วยสีหน้ามืดครึ้ม