มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1157

ท่าทางของผู้อาวุโสจี้ ทำให้ฉีเติ่งเสียนรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก เห็นได้ชัดว่า ตระกูลจี้ถูกฉีเติ่งเสียนเอาเปรียบจนพอแล้ว ไม่กล้าที่จะเป็นศัตรูกับเขาอีก

ด้วยเหตุนี้ ถึงขั้นยอมทิ้งผลประโยชน์ที่หนานหยางไป ไม่ร่วมมือกับสมาคมหัวเมิ่นอีกต่อไป

ฉีเติ่งเสียนส่ายหัว จี้ข่ายที่อยู่ด้านข้างจึงยิ้มและพูดขึ้นมาว่า“พระอัครสังฆราชฉี อย่าใส่ใจเรื่องเล็กเพียงแค่นี้เลย วันนี้สมควรเป็นวันที่มีความสุข รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้นายมาเป็นแขกในงานตระกูลจี้！”

ฉีเติ่งเสียนเหล่มอง พร้อมพูดอย่างแฝงความใน“ฉันเป็นถึงพระอัครสังฆราชในเขตทางใต้ นายเรียกฉันว่าพระอัครสังฆราชฉีหมายความว่ายังไง？ดูถูกฉัน ลบหลู่พระเจ้าของศาสนาศักดิ์สิทธิ์ อยากเป็นพวกนอกรีตอย่างนั้นหรอ？！”

จี้ข่ายหน้าซีด มารดามันเถอะนี่ก็เอามาหาเรื่องได้？！

เขารู้สึกราวกับจะขาดลมหายใจแล้ว จากนั้นจึงรีบเปลี่ยนคำพูดทันที“พระอัครสังฆราชฉี ต้องขอโทษด้วย เป็นผมเองที่ไม่ใส่ใจ โปรดอย่าถือสาเลย！”

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกเบื่อหน่ายเป็นอย่างมาก จึงโบกมือไปมา“ฉันจะถือสาได้อย่างไร！คนอย่างผมนั้นไม่ถือสาเรื่องเล็กๆหรอก จะเรียกอะไรก็เรียก ฉันเป็นคนสบายๆอะไรก็ได้”

สบายกับผีเถอะนาย！”

จี้ข่ายอดก่นด่าในใจไม่ได้ ประสานมือเคารพแล้ว จึงได้เดินออกไป ราวกับกลัวว่าจะถูกเขาหาเรื่องอีก

เมื่อรอจี้ข่ายเดินจากไปแล้ว เฉินหยูถึงเดินเข้ามา“คิดไม่ออกเลย ว่าตระกูลจี้จะปฏิบัติกับนายดีขนาดนี้ หากเป็นคนธรรมดาที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ล่ะก็ พวหเขาจะต้องถูกน้ำไปเลี้ยงฉลามๆ

ฉีเติ่งเสียนถอนหายใจ“เห็นได้เลยว่า แกะก็ไม่สามารถที่จะถอนขนบ้านตัวเองได้ ไม่งั้น ถึงจะเป็นแพะอ้วน ก็ไม่ยอมที่จะให้เธอตัดขนมันแล้ว......”

มุมปากของเฉินหยูกระตุก ผู้ชายยั่วยวนอย่างนาย คิดว่าตระกูลจี้เป็นแกะตัวอ้วนให้ถอนขนแล้วซินะ？

หากผู้อื่นกล้าที่จะกระตุกขนแกะของตระกูลจี้ล่ะก็ คงจะถูกตีมือตีขาจนหัก？

“วันนี้นายล่วงเกินเขาซะแย่เลย ตบหน้าต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ ฉันว่า......เรื่องนี้ ไม่จบลงง่ายๆหรอก” เฉินหยูถอนหายใจพูด

“ตอนนี้คามิยามะ ยุยได้รับความช่วยเหลือจากกลุ่มหมาป่า เกินครึ่งเธอต้องมาหาเรื่องนายแน่นอน”

“ถูกกลุ่มนี้หมายตาแล้ว ต้องระวังตัวให้มาก เพราะว่า วิธีที่พวกเขาใช้นั้น เป็นพวกแนวอันตรายทั้งนั้น”

เมื่อฟังที่เฉินหยูเตือนแล้ว ฉีเติ่งเสียนก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ไซบีเรียนฮัสกี้......อ่า หมาป่าโลภ หมาป่าโลภหมอนี่ยังขาหักไปหนึ่งข้างเป็นหมาเฝ้าประตูให้เขาอยู่เลย แล้วจะกลัวอะไรกับกลุ่มหมาป่า？

เจียงชิงเย่ว์อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา“นายก็ยังคงชอบตบปากคนอื่นเหมือนเดิม！”

“เสแสร้งก็ตบหน้า ตอแหลก็ตบหน้า ถ้าไม่ตบหน้าแล้วจะเสแสร้งได้อย่างไร？！” ฉีเติ่งเสียนพูดเสียงเรียบ

เจียงชิงเย่ว์เจอคำพูดเขาเข้าไปจนหมดคำที่จะพูด สมองของหมอนี่ มักมหัศจรรย์เสมอ

“ในเมื่อตระกูลจี้เคารพนายขนาดนี้ งั้นไม่สู้นายช่วยฉันสร้างโอกาส ให้ตระกูลจี้มาร่วมมือกับฉันล่ะ！ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันก็จะได้ยืมอำนาจของตระกูลจี้ ทำให้ตำแหน่งของพวกเรามั่นคงยิ่งขึ้น” เฉินหยูพูดกับฉีเติ่งเสียนด้วยรอยยิ้ม ดวงตาเป็นประกายทั้งสองข้างนั้น เต็มไปด้วยแสงระยิบระยับ

“มัน......มันจะไม่ดีมั้ง ฉันกำลังจะทบดอกตระกูลจี้ที่วันนั้นล่งเกินฉัน！หากพวกเขาร่วมมือกับเธอ งั้นไม่เท่ากับว่ามายืนฝั่งเดียวกับฉันงั้นหรอ？ถึงตอนนั้น ฉันจะลงมือได้ยังไง？！” ฉีเติ่งเสียนลังเลใจอยู่นาน ถึงจะพูดแบบนี้ออกมาได้

เฉินหยูร้องไห้ไม่ได้ หัวเราะไม่ออก“นายอย่าเอาคนอื่นมาเป็นแกะอ้วนได้ไหม？ตระกูลจี้เป็นถึงตระกูลที่มีทั้งอำนาจและเงินทองมากมาย หากได้พวกเขามา คุ้มกว่าที่นายจะไปถลกหนังของพวกเขาอีก！”