สรุปเนื้อหา บทที่ 1173 เดินหน้าหรือถอยหลังก็ไร้ที่พักพิง – มังกรผู้ทรงพลัง โดย จาง หลงหู
บท บทที่ 1173 เดินหน้าหรือถอยหลังก็ไร้ที่พักพิง ของ มังกรผู้ทรงพลัง ในหมวดนิยายนิยายโรแมนติกในเมือง เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย จาง หลงหู อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
ในสายตาคนอื่น เฉินหยูเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งและฉลาดมาก เรียกได้ว่าแทบจะไม่มีจุดอ่อนเลย
แต่ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ในใจต้องมีจุดอ่อนบ้างเป็นธรรมดา
เมื่ออยู่กับฉีเติ่งเสียน เธอจะพูดสิ่งที่ไม่พอใจออกมา เหมือนกับบ่นให้เพื่อนฟัง
เมื่อถึงบ้านของเฉินหยู ฉีเติ่งเสียนก็ย่อตัวลง ให้เธอได้ลงจากหลัง
"ขอบคุณสำหรับการต้อนรับ" เฉินหยูพูดพลางยิ้ม
"ขอบคุณอะไร?" ฉีเติ่งเสียนแค่นเสียงฮึเย็นชา ถามอย่างไม่พอใจ
"ฉันให้นายแบกฉันกลับบ้าน ไม่ใช่ว่าเป็นการขอบคุณที่ดีที่สุดแล้วหรือไง?" เฉินหยูหัวเราะ
ในขณะที่พูด เธอก็ก้าวไปข้างหน้า ยื่นสองแขนไปกอดเอวฉีเติ่งเสียนไว้ ใบหน้าของเธอก็ขยับเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แก้มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย
ในขณะที่ริมฝีปากแตะกัน ฉีเติ่งเสียนก็รู้ได้ทันทีเลยว่าเฉินหยูไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน
เขาเองก็เป็นคนมีจิตใจดีชอบช่วยเหลือผู้อื่น ดังนั้น ไม่ว่าเฉินหยูจะสวยหรือไม่ รูปร่างจะดีแค่ไหนก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ประเด็นสำคัญคือฉีเติ่งเสียนต้องการจะสอนให้เธอรู้ว่าการจูบจริงๆทำยังไงแค่นั้นเอง
เฉินหยูไม่ได้ขัดขืนที่ฉีเติ่งเสียนรุกล้ำเข้ามาในโพรงปากของตัวเอง เธอหลับตาลง ใบหน้างดงามแดงระเรื่ออย่างเขินอาย ท่าทางเหล่านี้พอจะทำให้จิตใจที่แข็งกระด้างของผู้ชายทั้งโลกอ่อนลงได้
เฉินหยูสมบูรณ์แบบไปหมดทุกอย่าง จูบแรกก็เหมือนกัน
"แฮ่ก"
ผ่านไปครู่หนึ่งเธอก็ก้าวถอยหลัง พลางหอบหายใจเข้าปอดลึก
บนใบหน้าของเธอนอกจากสีแดงระเรื่อแล้ว ก็ไม่เห็นความอึดอัดใจใดๆ ดูผ่อนคลายและความสุขด้วยซ้ำ
"ไม่รู้หรือไงว่ามือปลาหมึกทำให้คนรู้สึกไม่สบายใจน่ะ?" เฉินหยูหัวเราะเบาๆ ปรับแว่นตาเล็กน้อย พลางถามเสียงเบา
"มือปลาหมึกอะไร? ผมแค่เห็นงูกัดคุณ ก็เลยช่วยตีให้แค่นั้นเอง" ฉีเติ่งเสียนพูดกลับกลอกอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ยอมรับง่ายๆ
เฉินหยูส่ายหน้า "เอาเถอะ ฉันจะเข้าบ้านแล้ว นายก็รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ!"
ฉีเติ่งเสียนชะงัก "ไม่เชิญผมเข้าไปนั่งหน่อยเหรอ? ดื่มกาแฟสักแก้วอะไรแบบนี้น่ะ!"
เฉินหยูกรอกตามองบน พริบตาเดียวก็กลับมาอยู่ในมาดของหญิงสาวเย็นชา หมุนกายเดินเข้าบ้าน ไม่สนใจเขาที่อยู่ข้างหลังอีก
ฉีเติ่งเสียนยักไหล่ ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มพึงพอใจ ความคืบหน้าในวันนี้ทำให้เขาประหลาดใจ ดูเหมือนความสัมพันธ์ของเขาและเฉินหยุจะพัฒนาไปอย่างช้าและเป็นธรรมชาติ
แต่อย่างน้อย มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะเป็นความคลุมเครือจากแต่ก่อน เป็นความสัมพันธ์อันใกล้ชิดแบบนี้!
เฉินหยูเปรียบดั่งเทพธิดาผู้สูงส่งที่มีรสนิยมเป็นเอกลักษณ์ ไม่แน่ว่าเธอจะสามารถยอมรับคนอย่างฉีเติ่งเสียนที่เป็นผู้ชายที่ผู้หญิงทั้งเมืองหลงใหลได้......
"เฮ้อ โดนไอ้หมาบ้านั่นทำให้เสียอาการจนได้!" หลังจากที่กลับเข้าห้องแล้ว ท่าทางสงบนิ่งของเฉินหยูก็ไม่มีอีกต่อไป ใบหน้าของเธอแดงจัด หัวใจเต้นแรงมากราวกับจะหลุดออกมาจากอกอยู่แล้ว
เฉินหยูเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงมีความคิดแบบนี้ บางทีอาจจะเป็นเพราะพวกเขาได้ใช้เวลาด้วยกันในกวางหยาง เธอรู้สึกประทับใจในความกล้าหาญและจิตวิญญาณของฉีเติ่งเสียนมาก
เธอถอดแว่น ลูบแก้มแดงจัดของตัวเองพลางส่ายหน้า "ไอ้หมอนี่ได้คืบจะเอาศอก แค่จูบก็เอาเปรียบกันมากพอแล้ว ยังจะสอดมือเข้ามาอีก"
เธอเอนตัวบนเตียงนุ่ม ลูบแก้มไปมา กล่าวโทษพฤติกรรมน่าอายของตัวเองในวันนี้ ว่าเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ล้วนๆ
ร็อบเบนพูดเสียงเย็นชา สีหน้าไร้ความรู้สึก แถมยังออกแรงบิดมือของเป่ยบูฉีจนเขาร้องลั่นอย่างเจ็บปวด
เยเลน่ากับลาเต๋อกังต่างมีสีหน้าเคร่งขรึม กลุ่มอัศวินศักดิ์สิทธิ์ไม่เคยยั้งมือเมื่อต้องจัดการกับพวกนอกรีต
ทางด้านของฉีเติ่งเสียนก็โทรหาอวี้เสี่ยวหลง ให้เธอจัดการปิดปากพวกนอกรีตเพียงคนเดียวที่ยังรอดชีวิตอยู่ จะไดไม่มีโอกาสเปิดเผยความลับของเขาต่อหน้าเป่ยบูฉีอีก
ยังไงตอนส่งเขาไปตัดสินก็เหมือนส่งไปตายอยู่แล้ว รีบจัดการเสียตั้งแต่ตอนนี้จะได้ไม่มีปัญหาภายหลัง
เมื่อคนนอกรีตคนนี้ถูกปิดปาก เป่ยบูฉีก็ไม่สามารถลบล้างคำตัดสินได้ง่ายๆอีกต่อไป คราวนี้เห็นทีสมาคมหัวเมิ่นไม่เพียงแต่จะต้องเลือดตกยางออก นายน้อยของพวกเขาเองก็คงไม่มีโอกาสได้กลับไปอีกแล้ว
ในขณะเดียวกัน หมาป่าโลภกับหวงฉีปินก็พากันเดินออกมาจากออนเซ็นด้วยใบหน้าเหนื่อยล้า หมาป่าโลภเดินกะโผลกกะเผลกไปมา ดูแล้วน่าขันสิ้นดี
"น้องชายมือเติบ นายนี่เก่งเหมือนกันนะ!" หวงฉีปินนึกถึงพลังของหมาป่าโลภจากบิลรายการบริโภค ก็อดไม่ได้ที่จะยกนิ้วให้
หมาป่าโลภใบหน้ามืดครึ้ม ดูๆแล้วเขาจะสลัดคำว่ามือเติบคำนี้ไม่ออกแล้วล่ะ
ทั้งสองเดินไปที่ลานจอดรถ หมาป่าโลภที่ได้ยินเสียงหวงฉีปินคอยงุ้งงิ้งอยู่ที่ข้างหู ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกรำคาญ
แต่ตอนนี้เขารู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์บางอย่าง มีพวกนักฆ่ารออยู่กลางทาง พริบตาเดียวก็โผล่ออกมาจากสองข้างทาง พลางพุ่งเข้ามาพร้อมกับมีดในมือ
"ฆ่าคนแซ่หวงซะ!" พวกนักฆ่าพูดพล่ามราวกับพูดภาษานก แต่หมาป่าโลภกลับฟังออก นี่คือภาษาของเย่หนานกั๋ว
คนพวกนี้เป็นคนของกลุ่มเย่หนาน
หวงฉีปินตกใจ ทำไมมีคนมาฆ่าเขามากมายขนาดนี้? หรือน้องสาวเขาเป็นคนสั่ง? เพราะหวงฉิงเกอเคยพูดไว้ว่าถ้าพาฉีเติ่งเสียนมาออนเซ็นอีกจะฆ่าเขาให้ตาย
ในขณะที่กำลังเผชิญกับสถานการณ์อันตรายนี้ วงจรความคิดแปลกประหลาดของหวงฉีปินดันคิดถึงหวงฉิงเกอ......
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: มังกรผู้ทรงพลัง
ตั้งแต่ตอนที่ 217 ถ้าไม่อัพให้เต็มตอนก็คงต้องเลิกอ่านถาวรแล้ว...
อัพอีกวันไหนคะรับ...
ตอนละ6/7บรรทัด อัพใหม่ที...
ข้อความหายอีกแล้วครับ 280-284...
คนอัพไม่ดูเลยเหรอครับมันมาไม่กี่บรรทัดเอง...
ขาดตอนเลยครับ เนื้อหาไม่ครบแบบนี้...
ทำไมแต่ละตอนมันสั้นจัง...
253-264 ทำไมสั้นจังครับ...
ถ้าอัพมาแค่4, 5บรรทัดเลิกอัพเถอะ...
242 - 246 ข้อความขึ้นไม่ครบครับ...