มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1174

“แม่เจ้า ไหลฟู นายรีบหนีไป!ขาของนายขาดแล้ว ฉันจะคุ้มกันให้นายเอง!”

หวงฉีปินเป็นชายหนุ่มที่ซื่อสัตย์มากจริงๆ มองเห็นนักดาบจำนวนมากรุมเข้ามาพร้อมกัน กลับให้หมาป่าโลภหนีไปก่อน

หลังจากที่หมาป่าโลภได้ฟัง ก็อดไม่ได้ที่จะชะงัก ยังอยากจะหนีจริงๆ แต่คิดว่าไม่ถูกต้อง ฉันเป็นราชาผู้ยิ่งใหญ่แห่งโลกใต้ดิน หมาป่าโลภผู้มีชื่อเสียงโด่งดัง!นึกไม่ถึงว่าจะหนีพวกกระจอกแบบนี้?น่าขำจริงๆ!

นี่ก็เพราะว่าอยู่ในเรือนจำโยวตูนานมากแล้ว คนก็ปอดแหก พบกับเรื่องแบบนี้ การตอบสนองครั้งแรกก็คือหนี

ความจริงก็ไม่ตำหนิหมาป่าโลภ ถึงยังไงฉีปู้อวี่ก็น่าหวาดกลัวเกินไป ถ้าหากไม่ระวังและล่วงเกินเขา ชีวิตที่เหลือก็ต้องน่าเวทนา

และยิ่งสุนัขรับใช้ในเรือนจำโยวตูมีมากเกินไป ทุกคนก็ยินดีกับความโชคร้ายของคนอื่น จนกระทั่งยุยงเสริมแต่ง

“หนีบ้าบออะไร ถึงแม้ว่าขาจะขาดไปข้างหนึ่ง ก็สามารถฆ่าพวกขยะพวกนี้ได้!”หมาป่าโลภพูดเสียงเย็นชา ก้าวเดินไปข้างหน้า

เพียงแต่ ก้าวเดินออกไป ขาของเขาก็เจ็บอย่างรุนแรง นี้ทำให้เขาตัวสั่นเทา มองเข้าไปก็น่าขำมาก

หวงฉีปินก็รีบพูด“ไหลฟูนายคิดว่าตัวเองเป็นบอสใหญ่เหรอ?หรือว่าเป็นอาจารย์หม่า หลอกไปหลอกมา ก็หลอกตัวเองแล้ว…”

หมาป่าโลภหัวเราะเยาะเย็นชาไม่พูดตอบ ใช้ดาบฟันเข้ามาตรงหน้า ชั่วพริบตาเดียวที่ดาบฟันถึงตัวเอง มือข้างหนึ่งก็จับข้อมือของฝ่ายตรงข้ามไว้ และบิดเอาไว้

“พลั่ก!”

ข้อมือของนักดาบก็มีเสียงกระดูกหักดังขึ้นมา หลังจากนั้นเขาก็ร้องอย่างน่าเวทนา ดาบในมือก็ถือไว้ไม่ได้

หมาป่าโลภแย่งดาบมา จากนั้นเขาก็หมุนตัวกลับ ในมือถือดาบและแทงเข้าไป

ดาบสีขาวแทงเข้าไปก็ออกมาเป็นสีแดง นักดาบอีกคนก็ล้มลงบนพื้น

หวงฉีปินมองเห็นหมาป่าโลภชั่วพริบตาเดียวก็ฆ่านักดาบไปแล้วสองคน ลูกตาก็แทบจะทะลักออกมา และพูดด้วยความตกใจ“หา…นี่…ไม่ใช่..ไหลฟู นายเก่งขนาดนี้เหรอ?!”

หมาป่าโลภไม่พูดจา ความโกรธและความแค้นที่อยู่ในท้องถูกระบายลงบนตัวนักดาบเหล่านี้

“แม่ง ฉีปู้อวี่ใช่ไหม!”หมาป่าโลภดึงหัวของนักดาบ ใช้มีดแทงทะลุท้องของเขา

“แม่ง ฉีเติ่งเสียนใช่ไหม!”เขาก็หมุนตัวกลับ ถือมีดสามเล่ม หลังจากนั้นก็ขยับไหล่ แทงเข้าไปที่หน้าอกของนักดาบ ทำให้คนสำลักเลือดออกมา

หมาป่าโลภสายตาสังหาร กัดฟันและพูด“กัปตันใช่ไหม!เป็นหัวหน้าใหญ่ใช่ไหม!”

เวลาที่พูด ก็ตัดหลอดเลือดแดงของนักดาบโดยตรง เลือดแดงสดนั้น เหมือนกับน้ำพุ หวงฉีปินมองจนรู้สึกขนลุกขนพอง

“แม่ง เป็นราชาแห่งโลกใต้ดินจริงๆ?!”หวงฉีปินมองหมาป่าโลภฆ่าคนไม่กะพริบตา รู้สึกว่าเหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหน้าผากของตัวเอง

หมาป่าโลภก้าวเดิน ความเจ็บที่ขาทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะมีเสียงกลัดกลุ้มดังขึ้นมา ดาบหล่นจากมือ นักดาบอีกคนก็ถูกฟันจนล้มลงกับพื้น

หมาป่าโลภพูดด้วยความดุร้าย“พระอัครสังฆราชใช่ไหม?เป็นรองหัวหน้าใหญ่ใช่ไหม?ทั้งหมดต้องถูกฉันฆ่าตาย!”

“ผีพยาบาทใช่ไหม!”

“ปีศาจราตรีใช่ไหม!”

“กระโดดออกมาจากหลุมเถอะ?!”

“ต้องตาย ต้องตายทุกคน!”

หมาป่าโลภฆ่าคนอย่างบ้าคลั่ง และในขณะที่เขากำลังฆ่าก็ยังคงพึมพำพูดอะไรบางอย่าง

“แซ่ฉีต้องตายทุกคน!ฆ่า!”หมาป่าโลภพูดพึมพำพลางพลิกมีดไปมา ท่วมตัวเต็มไปด้วยเลือด สีหน้าเต็มไปด้วยความโหดร้าย

ถึงแม้ว่านักดาบเหล่านั้นจะดุร้าย แต่เมื่อเห็นพวกเพื่อนของตัวเองถูกหมาป่าโลภฆ่าเหมือนหั่นผักหั่นแตง ก็อดไม่ได้ที่จะมีความหวาดกลัว