มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1175

อย่างที่คาดไว้ หลังจากฉีเติ่งเสียนที่ได้ยินคำพูดของหวงฉีปินก็หัวเราะออกมาอย่างกะทันหัน

เขามองหมาป่าโลภขึ้นๆลงๆ แล้วพูดว่า “ยังมีใจอกุศลอยู่? ทำกับนักดาบเหล่านั้นเหมือนกับว่ากำลังฟันฉันและพ่อของฉัน ไม่เลวเลยนิ นายยังกล้าเล่นนะ!”

จู่ๆหมาป่าโลภก็ตัวสั่นและพูดว่า “รองหัวหน้าใหญ่ ผมไม่เคยพูดคำแบบนั้นเลย อาปินได้ยินผิดเอง!”

หวงฉีปินเห็นทัศนคติของหมาป่าโลภ อดไม่ได้ที่จะนับถือฉีเติ่งเสียนมากขึ้น

เขาได้เห็นแล้วว่าเมื่อกี้หมาป่าโลภนั้นดุร้ายและอวดเก่งเพียงใด แต่หมาป่าโลภกลัวฉีเติ่งเสียนมาก ลองคิดแล้วจะรู้เลยว่าฉีเติ่งเสียนนั้นเก่งแค่ไหน

“ช่างเถอะ ยังไงฉันก็ไม่ได้ยินอยู่แล้ว” วันนี้ฉีเติ่งเสียนอารมณ์ดีและไม่ได้ซักถามความรับผิดชอบของหมาป่าโลภ

สิ่งนี้ทำให้หมาป่าโลภถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในใจคิดว่าอาปินคนนี้ก็เป็นคนขี้ฟ้องเช่นกัน และต่อไปก็ห้ามพูดไม่คิดต่อหน้าเขาอีก ไม่เช่นนั้นชีวิตจะลำบาก หากถูกรายงาน

เหตุการณ์ในวันนี้ยังพิสูจน์ได้ว่าตระกูลเหอมาถึงจุดที่ไม่มีทางให้เดินแล้ว

ฝูงหมาป่าแยกตัวออกจากสมาคมเสวียนหยาง ทำให้สมาคมเสวียนหยางไม่มีการ์ดที่จะต่อสู้ บริษัทเครื่องประดับเหล่านั้นเริ่มดำเนินการถอนเงินสดกับธนาคารอย่างไร้ยางอาย และสมาคมเสวียนหยางไม่สามารถปกป้องเหอกรุ๊ปได้อีกแล้ว

เฉินหยูกำลังโทรหาฉีเติ่งเสียนในเวลานี้พอดี และขอให้เขาพาไปที่บ้านตระกูลเหออีกครั้ง

ฉีเติ่งเสียนตอบรับด้วยความยินดี อย่างไรก็ตามตระกูลเหอก็มาถึงในสภาวะที่วิตกกังวลแล้ว ถ้าเฉินหยูไปที่นั่นคนเดียว เขายังคงไม่ไว้วางใจ

วันนี้เฉินหยูสวมชุดสูทลำลองสไตล์ธุรกิจ ขาอันยาวสวยชุ่มชื่นของเขาถูกปกปิดด้วยขากางเกงหลวมๆ ซึ่งทำให้พระอัครสังฆราชฉีรู้สึกผิดหวัง

ถุงน่องสีดำและรองเท้าส้นสูงเมื่อวานดูดีกว่า!

ทั้งสองมาถึงบ้านตระกูลเหอด้วยกัน ครั้งนี้เหอลั่วไม่สงบและหยิ่งยโสเหมือนเมื่อก่อน

“ประธานเหอ ฉันมีความจริงใจมากๆ แต่นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะมาถึงบ้านเพื่อมาพูดคุยกับคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้” เฉินหยูไม่พูดอ้อมค้อม สีหน้าไม่แยแส แต่ออร่านั้นแข็งแกร่งมาก

เธอนั่งลงตรงหน้าเหอหลัว กุมมือสองข้างไว้หน้าท้อง และจ้องมองเหอลั่วอย่างกดขี่ด้วยดวงตาหลังเลนส์แว่นมีแสงความรู้สึกเย็นชาที่มองไม่เห็น

เหอลั่วกัดฟัน พูดด้วยสีหน้าที่ไม่ดีว่า “คุณเฉินจะให้ทางรอดแก่ฉันได้ไหม”

เฉินหยูหัวเราะฮ่าๆแล้วพูดว่า “ครั้งที่แล้วที่ฉันมา จริงใจมากกว่านี้ แต่ประธานเหอกลับไม่ให้ความสำคัญกับมัน ตอนนี้ล่ะ คุณถามหาทางรอดกับฉันเหรอ?คนที่บีบคนตระกูลเหอให้ตายไม่ใช่ฉัน!”

ตระกูลเหอตกอยู่ในสถานการณ์ที่นิ่งเฉยอย่างยิ่ง เพราะจู่ๆกลุ่มนายทุนบอสตันในประเทศมี่ก็ยอมแพ้ ทำให้พวกเขาเดือดร้อน พวกเขาซื้อหินแร่ราคาสูงจำนวนมากจากอวี้สือกั๋ว หินแร่เหล่านี้ไม่สามารถสร้างรายได้ในวงกว้างได้ และห่วงโซ่ทุนก็พังทลายลง

“สิทธิผู้ถือหุ้นของเหอกรุ๊ป ต้องถูกกำจัดออกไป พวกคุณไม่สามารถรักษามันไว้ได้ ฉันสามารถยอมคนตระกูลเหอได้ อย่างน้อยก็เป็นคนรวยที่ไร้กังวลไปตลอดชีวิต” เฉินหยูยิ้มเล็กน้อยพูด

ฉีเติ่งเสียนยืนอยู่ข้างๆเฝ้าดูรูปร่างลักษณะของเธอที่กำลังเจรจาอยู่ รู้สึกสวยงามมาก เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ สุภาพสตรีท่านนี้มีความสามารถรอบด้านจริงๆ และสามารถรับมือกับอารมณ์ทุกประเภทได้ด้วย

เหอลั่วทรุดตัวลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง เฉินหยูก็พูดว่า “ตอนนี้ไม่มีใครสามารถปกป้องพวกคุณได้แล้ว นายกหวงก็ลับมีดแล้วเช่นกัน พวกคุณจะจัดการกันเอง?”

เหอลั่วหมดหวังในใจ ตระกูลเซี่ยถูกฉีเติ่งเสียรบีบให้ไป สมาคมเสวียนหยางที่เขาขอลี้ภัยด้วยก็แสดงออกมาแล้วว่าช่วยอะไรไม่ได้

ไม่มีทางเลือก เซี่ยเทียนเฉียวตอนนี้ยังอยู่ในกำมือของคนฆ่าสัตว์

เงิน คนฆ่าสัตว์ก็รับแล้ว แต่ยังไม่ได้ปล่อยตัวคนนั้นไป ท้ายที่สุดหากปล่อยตัวตอนนี้ ตระกูลเซี่ยจะหันกลับและช่วยเหลือตระกูลเหอ นั่นก็ไร้ประโยชน์สิ?

รอจนเรื่องในเซียงซานสิ้นสุดลง ผู้คนก็จะได้รับการปลดปล่อยเอง

แน่นอนว่า ฉีเติ่งเสียนชอบใจมากที่ได้ดูหนังกับเฉินหยู อย่างไรก็ตาม ทันทีที่ปิดไฟในโรงภาพยนตร์ มันก็มืดสนิท แล้วถ้าวันมีหนึ่งพระเอกและนางเอกในหนังสร้างความฮือฮาครั้งใหญ่จะไม่มีเรื่องเล็กๆน้อยๆเกิดขึ้นบ้างเลยเหรอ?

กลางวันแสกๆ ไม่ค่อยมีคนมาดูหนัง หนังเรื่องนี้ว่างมาก มีคนไม่เยอะ

หลังจากที่เฉินหยูมาถึงห้องฉายหนัง เขาก็นั่งตัวตรงและดูหนังของทอม ครูซอย่างตั้งใจ ดูเหมือนว่าผู้หญิงที่โดดเด่นทุกคนไม่สามารถปฏิเสธนิสัยและรูปร่างหน้าตาของทอม ครูซได้

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกว่าการดูหนังกับเฉินหยูนั้นต่างกับครั้งแรกที่เขาดูหนังกับหลี่อวิ๋นหว่านมาก บรรยากาศไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันเลย

ทันใดนั้นก็มีเสียงแปลกๆเข้ามาในหูของเขา และอดไม่ได้ที่จะหันศีรษะเล็กน้อยแล้วมองตรงแถวหลัง มีคู่รักคู่หนึ่งกำลังมีความสัมพันธ์ที่คลุมเครือ

“คุณมองไปข้างหลังสิ” ฉีเติ่งเสียนกระซิบกับเฉินหยู

เมื่อเฉินหยูเห็น ใบหน้าที่สวยงามก็เปลี่ยนเป็นสีแดง เขารีบหันหน้ากลับมาแล้วพูดว่า “นี่มันทุเรศเกินไป นี่ที่สาธารณะนะ! เฮ้ คุณอย่าหันไปมองอีก ถ้าพวกเขารู้พวกเขาจะเขินอาย”

“ตราบใดที่ผมไม่เขินอาย คนที่ต้องเขินอายก็จะเป็นคนอื่น” ฉีเติ่งเสียนกล่าว

ถ้าไม่ใช่ว่าเฉินหยูอยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นด้วยนิสัยซาตาลของเขา เขาอาจจะถือถังป๊อปคอร์นแล้วนั่งลงข้างๆของคู่รักคู่นั้นเพื่อสังเกตดูใกล้ๆก็ได้

ความต่อเนื่องของหนัง เฉินหยูไม่ได้ดูอย่างเข้าใจมากนัก สิ่งที่คิดในหัวคือท่าทางที่ไม่คลุมเครือของคู่รักคู่นั้น…...

หลังจากหนังจบลง เฉินหยูก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ไม่รู้ว่าทำไมในใจมีความรู้สึกคลุมเครืออยู่เสมอ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

“คุณช่างน่าเวทนา คุณกำลังตกหลุมรัก!” ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะหัวเรา