มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1198

เฉินปาเซี่ยรู้สึกอับอายและดูถูกจากคำพูดของฉีเติ่งเสียน นี่ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะโกรธ

“แซ่ฉี นายไม่กล้าลงมือกับฉัน?!”เฉินปาเซี่ยพูดเสียงเย็นชา

“ไม่มีความสนใจ ตอนนั้นพวกคุณทั้งห้าคนร่วมมือกันก็ยังคุณไม่สามารถคุกคามฉันได้ ?”ฉีเติ่งเสียนพูด โบกมืออย่างขี้เกียจ

ปานซือกลับเดินเข้าไป พูดเสียงเย็นชา“ท่านนี้คืออาจารย์เฉินใช่ไหม?คุณจะท้าประลองรองหัวหน้าใหญ่?ถ้าอย่างนั้นคุณต้องผ่านระดับของฉันก่อนแล้วจึงค่อยว่ากัน”

หลี่เหอถูกลับขมวดคิ้ว และพูด“อย่าต่อยจนคนตาย ไว้ชีวิตด้วย ฉันยังต้องพาเขากลับไปที่สมัชชาใหญ่เพื่อพิจารณาคดี ใช้เขาเพื่อสร้างอำนาจ”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มให้ปานซือและพูด“นายพลปานซือ คุณก็ได้ยินแล้ว อีกเดี๋ยวอย่าลงมือโหดเหี้ยมเกินไป”

“เข้าใจแล้ว!”ปานซือพูดอย่างฮึกเหิม

เฉินปาเซี่ยถอนลมหายใจลึกๆกับปานซือ และพูด“มาเถอะ!”

เพิ่งจะพูดจบ ร่างของเขาก็กลับโค้งตัวอย่างรุนแรง มุ่งไปทางหน้าต่าง

แต่เขาเพิ่งจะวิ่งไปถึงข้างหน้าต่าง กลับรู้สึกว่าตาลาย เพ่งมองอีกครั้ง นึกไม่ถึงว่าฉีเติ่งเสียนก็ปรากฏตัวตรงหน้าเขาแล้ว

“สมควรตาย!”เฉินปาเซี่ยอดไม่ได้ที่จะกัดฟัน กลิ้งตัวชนเข้าไป“หลีกทางให้ฉัน!”

ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะปรากฏรอยยิ้มดูถูก เขารู้ว่าเฉินปาเซี่ยไม่มีทางต่อสู้ดิ้นรนและหนีรอด เป็นไปอย่างที่คิดใช้วิธีดึงดูดความสนใจของผู้อื่น หลังจากนั้นก็หนี

เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นมา จับไหล่ของเฉินปาเซี่ยเอาไว้ กดและผลักอีกครั้ง ร่างกายของเฉินปาเซี่ยก็หมุนออกไปแล้ว

ฉีเติ่งเสียนใช้ท่าฝ่ามือภูเขา ผลักออกไป ทำให้เฉินปาเซี่ยถูกผลักหมุนกลับไปแล้ว

เขาหมุนกลับไปครั้งนี้ ก็พบกับปานซือที่เข้ามาพอดี เห็นแขนของปานซือ มีเสียงระเบิดในกล้ามเนื้อและกระดูก ใช้พลังหมัดโจมตีเข้ามา!

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนปิดทางหนีของเฉินปาเซี่ย ก็หมุนตัวเดินกลับไป ในขณะที่เดินก็พูดว่า“เรื่องที่นี่จบแล้ว พวกเราไปรวมตัวกันที่ท่าเรือ ฉันจะให้คนส่งพวกนายกลับตู๋ซานเจี่ยว”

หลี่เหอถูมองทั้งสองคนต่อสู้กัน และพูด“คุณจะไม่ดูให้จบเหรอ?”

ฉีเติ่งเสียนก็พูด“ฉันเคยต่อสู้กับพวกเขาแล้ว ใครแพ้หรือชนะ ก็รู้ชัดเจนดี!”

พละกำลังของเฉินปาเซี่ยไม่ได้อ่อนแอ แต่ปานซือแข็งแกร่งมาก ถึงยังไงฝ่ายหลังก็เริ่มต่อสู้ในตู๋ซานเจี่ย ว ล้วนต่อสู้กับความเป็นความตาย เขามีประสบการณ์การต่อสู้มากกว่าเฉินปาเซี่ย อีกทั้ง ปานซือก็ยังมีนิสัยเฉพาะตัวที่มองชีวิตเป็นสิ่งไร้ค่า กล้าจะต่อสู้สุดชีวิต

เฉินปาเซี่ยได้ยินว่าฉีเติ่งเสียนจะไปแล้ว ในใจก็ยิ่งรู้สึกเศร้ารันทดขึ้นมา ตัวเองคิดว่าเขาเป็นคู่ต่อสู้ เขากลับไม่เห็นตัวเองอยู่ในสายตา!

เฉินปาเซี่ยระเบิดกำลังของร่างกาย ต่อยออกไปสองหมัด เวลาที่บีบบังคับให้ปานซือถอยไป ก็รีบก้มลงหยิบปืนพกขึ้นมา

เขานำกระบอกปืนขึ้นมา เล็งไปที่ขมับของตัวเอง

“บนโลกใบนี้ ไม่มีใครสามารถตัดสินคดีฉันได้!ชีวิตของฉันไม่ได้ถูกฟ้าลิขิต!”เฉินปาเซี่ยพูดตะโกน และเหนี่ยวไกทันที

ปังเสียงดังขึ้น ศีรษะของเขาระเบิดออก กระสุนทะลุจากอีกด้านหนึ่ง มีเลือดแดงสดไหลออกมา

เฉินปาเซี่ยโหดเหี้ยมไร้ความปรานี ต่อต้านโชคชะตาของตัวเอง

ฉีเติ่งเสียนหยุดฝีเท้าลง หรี่ตาของตัวเอง และพูดเสียงเย็นชา“คุณคิดว่า ใช้ความตายของตัวเอง ก็สามารถทำให้ฉันรู้สึกมีอุปสรรคไหม?”

เฉินปาเซี่ยรู้ชัดเจนดี ตัวเองต้องตายแน่นอน ถึงแม้ว่าจะไม่ตาย ครึ่งชีวิตนี้ก็ต้องอยู่ในเรือนจำตลอดไป

“ประธานหลี่ ผู้อาวุโสทุกท่าน สถานการณ์ที่นี่ ก็มอบให้พวกคุณจัดการแล้ว!”ฉีเติ่งเสียนก็พูด

ถึงแม้ว่าสมาคมหลงเหมินถูกฉีเติ่งเสียนฆ่าโหยวหยางซือแล้ว จนกระทั่งยังใช้ลัทธิศักดิ์สิทธิ์ทำร้ายหลัวเหลย แต่ว่า สำหรับสถานการณ์ปัจจุบันในเซียงซานนั้น ไม่สามารถปล่อยให้พวกเขามีทางเลือกอื่นได้

ถึงแม้ว่าพวกเขาอยากจะผลักคนที่พวกเขาเลือกเข้ารับตำแหน่ง แต่ฉีเติ่งเสียนก็ไม่ยอม งานของหลงเหมินเซียงซานก็ไม่สามารถดำเนินการได้

จะไม่พูดก็ไม่ได้ เซียงซานในตอนนี้ ต้องฟังฉีเติ่งเสียน!

ตระกูลเหลย ตระกูลหลี่ นายก จนกระทั่งเฉินกรุ๊ปจิวเวลรี่ที่กลืนกินเหอกรุ๊ปจนแข็งแกร่ง ก็ยืนข้างฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนก้มตัวลงหยิบป้ายหยกออกมาจากหน้าอกของเฉินปาเซี่ย และพูด“พรุ่งนี้ จะมีตำแหน่งนายหางเสือหลงเหมินของเซียงซานคนใหม่”

หลังจากที่พูดจบแล้ว เขาก็หมุนตัวเดินออกไป ไม่หันหน้ากลับมาอีก

“ท่านประธาน จะให้เขามาวางแผนทุกอย่าง”?ผู้อาวุโสคนหนึ่งอดไม่ได้ที่มองไปทางหลี่เหอถู และถามเสียงหนักแน่น

“เรื่องของโหยวหยางซือ ยังทำให้ประธานโกรธ รวมถึงคนในพระจันทร์เต็มดวง ก็ไม่พอใจมาก”

หลี่เหอถูยิ้มและพูด“พวกเขาไม่พอใจ ถ้าอย่างนั้นก็ให้พวกเขามาหาแซ่ฉีเอง!ถึงยังไง เรื่องนี้ฉันไม่อยากสนใจแล้ว”

ผู้อาวุโสหลายคนก็ชะงักไปทันที หลังจากนั้นก็แอบไตร่ตรองเงียบๆ

“พระจันทร์เต็มดวงกับประธานจะมาสอบถาม ถึงยังไง โหยวหยางซือก็ได้รับการฝึกฝนจากพระจันทร์เต็มดวงตั้งแต่เล็ก”ผู้อาวุโสคนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา

หลังจากที่หลี่เหอถูได้ฟังก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูด“พวกเขาไม่จำเป็นต้องมา มีคนไปหาเขาเพื่อดื่มชาแล้ว!”

ผู้อาวุโสหลายคนก็อดไม่ได้ที่จะชะงัก และไม่เข้าใจ