มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 121

ต้องเป็นคนประเภทไหนที่สามารถทำให้จางจิ้งและเยี่ยเฟิงมาชนแก้วได้? ถึงยังไงทุกคนก็ยังไม่เคยเจอมาก่อน

หลังจากได้ยินคำพูดของฉีเติ่งเสียนแล้ว ต่างรู้สึกตลกขบขัน คนคนนี้เพื่อเสแสร้งกล้าพูดทุกอย่างออกมาจริง ๆ

"ตักน้ำใส่กระโหลกชะโงกดูเงาคุณที่ลักษณะท่าทางดูเหมือนคนขายประกัน แล้วลองคิดถึงคำพูดโง่ ๆ ที่ตัวเองพูดออกมา มันเหมาะสมกันไหม!" เซี่ยก่างพูดเยาะเย้ย

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกว่าดื่มเหล้ากับคนพวกนี้น่าเบื่อมาก กำลังจะลุกขึ้นเดอนออกไป จู่ ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดิมมาที่โต๊ะ

"รองหัวหน้าใหญ่ มาเที่ยวที่บาร์ก็ไม่บอกผมสักคำเลยนะ!" ผู้ชายคนนี้ ก็คือเยี่ยเฟิง เขาสวมชุดลำลอง นั่งลงด้วยรอยยิ้ม

"หืม?" ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ "ผมจะไปไหน จำเป็นต้องบอกคุณด้วยเหรอ?"

"ก็ไม่จำเป็น" เยี่ยเฟิงตกใจ ไม่รู้ว่าทำไมคำพูดของฉีเติ่งเสียนถึงได้โมโหขนาดนี้

หลังจากที่เซี่ยก่างเห็นเยี่ยเฟิงแล้ว เขาก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ ถอนหายใจด้วยความเย็นชา แล้วพูดว่า:"นี่โผล่มาจากไหนอีก?"

"ฉิงเกอ เธอดูสิเพื่อนที่เธอพามา คุณสมบัติต่ำเกินไป!"

"เขาพาคนมาร่วมงานสังสรรค์ของพวกเราตามอำเภอใจ? ไม่ถามพวกเราซักคำ?"

เมื่อเยี่ยเฟิงได้ยินคำพูดนี้ รู้สึกไม่พอใจอย่างอดไม่ได้ แต่ฉีเติ่งเสียนอยู่ตรงหน้า รู้สึกว่าคนเหล่านี้เป็นเพื่อนของฉีเติ่งเสียนอย่างเห็นได้ชัด ไม่กล้ามีเรื่องด้วย จึงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

สีหน้าของฉิงเกอก็ดูไม่ดีเช่นกัน พูดขึ้นมาว่า:" พูดให้มันน้อย ๆ หน่อย ถ้าพวกนายพูดอีก ต่อไปฉันจะไม่มาแล้วนะ!"

เมื่อเห็นว่าหวงฉิงเกอพูดแรงขนาดนี้ หลังจากที่เซี่ยก่างถอนหานใจด้วยความเย็นชาแล้ว เขาก็ไม่พูดจายั่วยุฉีเติ่งเสียนอีก

เยี่ยเฟิงพูดกับฉีเติ่งเสียนยิ้ม ๆ ว่า:"รองหัวหน้าใหญ่ ครั้งที่แล้วต้อนรับไม่ค่อยดี ครั้งนี้ต้องดื่มให้มากหน่อยนะครับ! ไม่อย่างนั้น ผมจะรู้สึกผิดค่อคุณ เสียแรงเปล่าที่คุณอุตส่าดูแลผม"

ฉีเติ่งเสียนเห็นว่าคนคุ้นเคยมา ก็เลยไม่รีบร้อนจะไป ยกแก้วขึ้นมา แล้วชนแก้วกับเยี่ยเฟิง ดื่มเข้าไปหนึ่งอึก

"มาพลอยดื่มเหล้าจริง ๆ!" เซี่ยก่างเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ "ตัวเองมาพลอยดื่มยังไม่เท่าไหร่ ยังพาคนมาพลอยดื่มด้วยอีก หน้าไม่อาย?"

เยี่ยเฟิงพูดยิ้ม ๆ กับทุกคนว่า:" ทุกคนดื่มให้เต็มที่ มื้อนี้ผมเลี้ยง!"

"ฮ่า ๆ ๆ ๆ คุณเลี้ยงพวกเรา? คุณคิดว่าตัวเองเป็นใครกันน่ะ? เป็นเจ้าของบาร์นี้?" เซี่ยก่างหัวเราะเสียงดังขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ

"คุณรู้ไหมว่าเจ้าของบาร์นี้คือใคร?"

"พูดออกมาคุณตกใจตายแน่ ๆ !"

เยี่ยเฟิงลูบจมูกตัวเองด้วยความเก้อเขิน คิดไม่ถึงว่าชื่อเสียงของตัวเองจะโด่งดังขนาดนี้ แค่พูดชื่อจะทำให้คนคนหนึ่งตกใจตายได้

ผู้หญิงสวยหยาดเยิ้มคนหนึ่งอดไม่ได้พูดขึ้นมาว่า:"คุณชายเซี่ยจำเป็นต้องให้คุณมาเลี้ยงด้วยเหรอ? เขาเป็นบุคคลที่จางโหรวยังต้องเดินมาชนแก้วด้วย และยังเป็นเพื่อนกับพี่จิ้ง ถึงขนาดรู้จักกับคุณเยี่ยเฟิง"

"คุณแค่นั่งลง ดื่มเหล้าของคุณต่อไป ขอแค่ไม่ต้องเสแสร้ง ให้คุณได้พลอยดื่มเหล้าสองสามแก้ว คุณชายเซี่ยก็จะไม่ว่าอะไร"

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกว่ามันตลกนิดหน่อย เขาส่ายหน้าแล้วถามขึ้นว่า:" คุณรู้จักเขา?"

"ไม่รู้จัก" เยี่ยเฟิงยิ้มเจื่อน

เซี่ยก่างพูดกับเยี่ยเฟิ่งด้วยเสียงราบเรียบว่า:"ในเมื่อมาแล้ว ก็ไม่ต้องระมัดระวังมากนัก กินดื่มให้เต็มที่ เรื่องเช็คบิลคุณไม่ต้องคิดมาก ไม่ถึงตาคุณหรอก"

"ถ้าคุณโชดีละก็ ถ้าคุณเยี่ยเฟิงมาถึงที่บาร์แล้ว ผมจะให้เขามาดื่มด้วยสักแก้วสองแก้ว ไม่แน่คุณอาจจะมีโอกาสได้ชนแก้วกับเขาก็ได้"

"เรื่องแบบนี้ ถ้าเผยแพร่ออกไป เป็นเกียรติตลอดชีวิตของคุณ!"

เห็นได้ชัดว่าเยี่ยเฟิงถูกเซี่ยก่างทำทำสำลัก พูดขึ้นมาว่า:"เห่อ......ขอบคุณ!"

"ไม่ต้องเกรงใจ ตราบใดที่คุณไม่ชอบเสแสร้งเหมือนคนบางคน นั่นไม่ได้หมายความว่าเราไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้" เซี่ยก่างพูดขึ้น

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกว่ายิ่งน่าขำยิ่งสนุก ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เสแสร้งตั้งแต่ต้น?

หวงฉิงเกอเองก็ไม่อยากสนใจเซี่ยก่างที่เย่อหยิ่งอวดดี ยกแก้วขึ้นหันไปดื่มกับฉีเติ่งเสียน คว้าลูกเต๋าและเล่นเกมด้วยกัน

"ดูเหมือนไม่ได้ออกมานานแล้ว ทุกคนค่อนข้างเปลี่ยนไปแล้ว นัดคุณครั้งหน้า ฉันจะหาสถานที่ที่เหมาะสม" หวงชิงเกอยิ้มด้วยความเขินอาย

"ไม่เป็นไร ก็แค่คนต่ำต้อยเท่านั้นเอง ปล่อยให้เขาทำไปเถอะ" ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ฉีเติ่งเสียนดื่มเหล้าไม่น้อย เข้าสู่สภาวะมึนเมา รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

ในตอนนี้พี่จิ้งก็ปรากฎตัว การยกบาร์ให้จางโหรวเธอไม่ค่อยวางใจเท่าไหร่ เธอก็เลยแวะมาดูเป็นระยะ ๆ หลังจากจางโหรวเริ่มลงมืออย่างสมบูรณ์แล้ว เธอก็ไม่สนใจเรื่องเหล่านี้อีก

"คนนั้นคือพี่จิ้งใช่ไหม? เธอเป็นคนดูแลบาร์แห่งนี้มาก่อน สวยมากจริง ๆ นะ.............."มีคนเห็นจางจิ้ง พูดเบา ๆ ขึ้นมาด้วยความอดไม่ไหว

เซี่ยก่างพยักหน้าแล้วพูดว่า:" ใช่แล้ว คนนี้ก็คือพี่จิ้งผู้ที่มีชื่อเสียงโด่งดัง!"

"คนที่มาดื่มเหล้าในบาร์แห่งนี้ ไม่ว่าจะเป็นใคร เมื่อได้เจอเธอ ก็จะให้เกียรติเธอ ชนแก้วกับเธอ"

"พวกเธอก็อย่าตื่นตระหนกตกใจเกินไป พี่จิ้งไม่ชอบเสียงดังวุ่นวาย เงียบสงบกันหน่อย"

"เดี๋ยวพี่จิ้งเดินมาแล้ว ฉันจะชนแก้วกับเธอ แล้วจะแนะนำพวกเธอ"

หลังจากที่ทุกคนได้ยินแล้วต่างพากันพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น ทุกคนต่างรู้สึกว่าเซี่ยก่างมีความสามารถแก่กล้า เขาสามารถแนะนำพี่จิ้งให้พวกเขาได้รู้จักจริง ๆ

"เดี๋ยวชนแก้วกับพี่จิ้ง คนบางคนที่ไม่ใช้ตาดูให้ดีอย่าได้นั่งต่อไปอีก ทำพี่จิ้งโกรธขึ้นมา ฉันช่วยอะไรเขาไม่ได้นะ"เซี่ยก่างพูดขึ้น สายตากลับเหลือบไปมองทางฉีเติ่งเสียน

หวงฉิงเกอถอนหายใจ ส่ายหน้าด้วยความเซ็งแล้วพูดขึ้นมาว่า:"ฉีเติ่งเสียน ไม่อย่างนั้นพวกเรากลับกันก่อนไหม?"

ฉีเติ่งเสียนหันไปมองเยี่ยเฟิง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตลกนิดหน่อยแล้วพูดว่า:"อย่ารีบร้อน อีกเดี๋ยวจะมีเรื่องสนุก ๆ เกิดขึ้น"

"พี่จิ้งครับ!"

เซี่ยก่างตะโกนเสียงดังในเวลานี้และหยิบแก้วขึ้นมา

จางจิ้งกับจางโหรวกำลังพูดคุยกัน เมื่อได้ยินคำกล่าวทักทายของเซี่ยก่าง หลังจากนั้นก็พาจางโหรวเดินมาด้วยรอยยิ้ม แล้วพูดว่า:"คุณชายเซี่ย ช่างเป็นแขกที่หายากจริงๆ!"

เซี่ยก่างหยิบแก้วสะอาดขึ้นมาหนึ่งใบแล้วรินเหล้าให้จางจิ้ง พูดยิ้ม ๆ ขึ้นมาว่า:"พี่จิ้ง ไม่ได้เจอกันนานเลยครับ มา ผมขอชนแก้วกับพี่หน่อย!"

"ขอบคุณคุณชายเซี่ย ต่อไปบาร์แห่งนี้มอบให้จางโหรวน้องสาวของฉันดูแล เกรงว่าในหนึ่งเดือนฉันจะมาสักสองสามครั้ง คุณต้องมาช่วยอุดหนุนกิจการบ่อย ๆ นะ!" จางจิ้งพูดแล้วยิ้มเล็กน้อย ผู้ที่มีคุณสมบัติที่ดีไม่ว่าจะทำอะไรย่อมได้เปรียบ เธอยกแก้วขึ้นมาชนแก้วกับเซี่ยก่าง

ภายใต้สายตาที่อิจฉาของทุกคน เซี่ยก่างดื่มเหล้าจนหมด

เซี่ยก่างรินเหล้าอีกแก้ว และพูดกับเพื่อน ๆ ว่า"มา ๆ ๆ ทุกคนลุกขึ้น ชนแก้วกับพี่จิ้งด้วยกัน! จากนี้ไปมาสนับสนุนคุณจางโหรวบ่อย ๆ!"

ทุกคนต่างยกแก้วขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม พวกเขาทั้งหมดแนะนำชื่อตัวเองกับจางจิ้ง จางจิ้งก็พยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

จางโหรวสังเกตเห็นว่าฉีเติ่งเสียนไม่ได้ยืนขึ้น ถอนหายใจด้วยความเย็นชาอย่างอดไม่ได้ ขมวดคิ้วแน่น สีหน้าไม่ค่อยดีมากนัก

เซี่ยก่างเองก็สังเกตเห็นแล้ว สีหน้าของเขามืดมิด แล้วพูดว่า:"คุณยังไม่ลุกขึ้นอีก? !"

"หืม? คุณอีกคน ทำไมถึงยังนั่งอยู่อีก? คิดว่าตัวเองเป็นคนใหญ่คนโตใช่ไหม?"

"ได้ชนแก้วกับพี่จิ้ง นั่นมันเป็นเกียรติกับพวกคุณ!"

ในตอนนี้เยี่ยเฟิงยิ้มด้วยความเซ็ง แล้วพูดขึ้นมาว่า:"ไม่จำเป็นต้องยืนดื่มหรอก ทุกคนนั่งลงเถอะ!"

จางจิ้งและจางโหรวเพิ่งจะสังเกตเห็นเยี่ยเฟิง ตกตะลึงขึ้นมาทันที คิดไม่ถึงว่าเขาเองก็อยู่ในกลุ่มนี้ด้วย

"คุณเป็นใคร? ถึงได้พูดกับพี่จิ้งแบบนี้? ชนแก้วไม่ลุกขึ้นยืน? ต้องให้ผมสอนคุณไหมว่าต้องทำยังไง!" เซี่ยก่างพูดด้วยความโกรธ

เยี่ยเฟิงพูดด้วยความสงบนิ่งว่า:"เสี่ยวจิ้ง เสี่ยวโหรว นั่งดื่มเถอะ"

"เสี่ยวจิ้ง? !"

ทุกคนได้ยินคำเรียกของเยี่ยเฟิง ต่างตกใจจนฉี่เกือบราด

"เป็นคนแบบไหนก็มีเพื่อนแบบนั้นจริง ๆ ชอบเสแสร้ง เพื่อนที่เขาพามาก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่.............."

"ให้ตายเถอะ ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้รู้จักพี่จิ้ง ถ้าพี่จิ้งโกรธเพราะเขาขึ้นมา! ฉันจะกลับมาเก็บไอ้สองคนนี้ใส่กระสอบ ทุบตีมันให้ตาย แล้วเอาไปถ่วงทะเล!"

"กาเข้าฝูงกา หงส์เข้าฝูงหงส์จริง ๆ ทั้งสองคนไม่ใช่คนดีอะไร................"

จางจิ้งกำลังจะนั่งลง เยี่ยเฟิงตบขาของตัวเองแล้วพูดยิ้ม ๆ ว่า"ไปนั่งไหนน่ะ?"

จางจิ้งมองค้อนใส่เยี่ยเฟิง จากนั้นก็นั่งลงบนตักของเขา...