มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1225

ตอนที่หมัดของเวย์หลงและฉีเติ่งเสียนสัมผัสกัน ยิ่งทำให้รู้สึกถึงความน่าเกรงกลัวของคู่ต่อสู้!

หนึ่งหมัดลงไป เขารู้สึกว่ากล้ามเนื้อและกระดูกทั้งหมดในร่างกายของเขาส่งเสียงครวญคราง และยังมีอาการปวดเข่ามากยิ่งขึ้น ราวกับว่าจะทำให้เขานั้นคุกเข่าลง

หมัดตรงหน้าแบบนี้คือทักษะอะไร การใช้ความนุ่มนวลเอาชนะความเข้มแข็งเป็นเรื่องไร้สาระ ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหลีกเลี่ยง

แต่เวย์หลงกลับไม่เชื่อเรื่องนี้ พลังเทพของเขา สิ่งที่เขาปฏิบัติคือธรรมะของพระโพธิสัตว์สวรรค์ผู้ยิ่งใหญ่ซึ่งกล่าวกันว่าไม่มีผู้ใดเทียบได้ในพระพุทธศาสนา ไม่มีทางที่จะยอมรับว่าความสามารถของตัวเองนั้นไม่แกร่งเท่าฉีเติ่งเสียน?

ดังนั้นเขาจึงขยับขาเล็กน้อยเพื่อปลดปล่อยความแข็งแกร่งบางส่วนออกมา

เสียงที่โกรธก็ตะโกนออกมา เห็นฉีเติ่งเสียนด้าวไปข้างหน้า ตามด้วยการชกต่อยและตีเขาอีกครั้ง!

กู่หลงเซิงเคยเขียนว่า เจ็ดอาวุธ อาวุธหนึ่งในในคือหมัด

หมัดของฉีเติ่งเสียน ดูเหมือนว่าจะกลายเป็นอาวุธอันทรงพลังที่เหนือกว่าดาบ ปืนและง้าว

การโจมตีหมัดที่สอง ทำให้นักบวชเวย์หลงรู้สึกถึงภายในเลือดเดือดขึ้น ไขกระดูกแกว่งไปมาในร่างกายของเขา ทำให้ศีรษะของเขารู้สึกวิงเวียน

เขาเพิ่งกำจัดแรงที่เกิดจากหมัดที่สองออกไป และหมัดที่สามของฉีเติ่งเสียนก็ตกลงไปแล้ว

หมัดแยกนี้ยังมีความหมายว่า "ดอกบัวทองที่ปลูกในไฟ" โหดร้ายจนไม่อาจบรรยาย มันทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนแทบจะแยกสวรรค์และโลกออกจากกัน

“บูม!”

เมื่อหมัดที่สามหล่นลงไป อิฐและหินทั้งหมดใต้เท้าของนักบวชเวย์หลงระเบิดและแตกเป็นผง

ในเวลานี้ฉีเติ่งเสียนก็ค่อยๆเก็บหมัดของตัวเองเข้าอย่าง ไม่ลงมืออีก ทำเพียงแค่ถอยหลังหนึ่งด้าวอย่างนิ่งๆ

เมื่อควันและฝุ่นจางลง พวกเขาเห็นนักบวชเวย์หลงนั่งยองๆอยู่ที่นั่น หนึ่งปากกับฟังขาวหลายๆซี่ตกลงมา ในเวลานี้เขากลายเป็นคนที่ไร้ฟัน

หมัดที่สามของฉีเติ่งเสียน ความตกใจทำให้ร่างกายของเขาเดินกะเผลกและฟันของเขาหลุดทั้งหมด ในเวลานั้นหนึ่งหมัดทำให้เขานั้นยืนอยู่กับจุดเดิมอย่างนิ่งๆไม่ขยับเลย

“ดูแล้วตำนานที่ว่าพลังที่สามารถเขย่าภูเขาพระสุเมรุได้ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้?”ฉีเติ่งเสียนหัวเราะเบาๆแล้วถามขึ้น

สีหน้านักบวชเวย์หลงซีดลง อยากจะโต้แย้ง แต่เมื่อเห็นฟันยี่สิบกว่าซี่หล่นอยู่บนพื้น ในใจก็มีเพียงแค่ความเงียบ พูดไม่ออก

แม้ว่าในระดับศิลปะการต่อสู้ของเขา ไขกระดูกยังแข็งแกร่ง และฟันที่หล่นลงของเขาในหนึ่งเดือนก็จะงอกออกมาอย่างสมบูรณ์ แต่ถูกคนอื่นเขาทำร้ายจนฟันร่วงต่อหน้าผู้คนเป็นใรก็เสียใจ

แม้ในขณะนี้ เมื่อเขาคิดย้อนกลับไปถึงพลังของหมัดทั้งสามนั้น เขาก็รู้สึกสิ้นหวัง

พลังนี้เกินกว่าที่มนุษย์จะต้านได้ หมัดนั้นกว้างใหญ่ราวกับท้องฟ้าและมั่นคงราวกับพื้นโลก ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความไม่สำคัญและทำอะไรไม่ถูกภายใต้หมัด

คนที่ไม่ชอบฉีเติ่งเสียนหลังจากเห็นแบบนี้ก็ถึงกับอ้าปากค้าง แล้วทนไม่ไหวที่จะหันไปถามอาจารย์จางเทียน: “ฉันสามารถใช้เก๊กชกสักสองสามหมัดไหม?”

อาจารย์จางเทียนส่ายหัวเบาๆ หมัดแบบนี้มันทะลุแรงของหลายอาณาจักรไปแล้ว แม้ว่ามีกำลังในการต่อสู้จริงๆ แต่ก็ต้องมีหมัดที่ไม่อ่อนแอไปกว่านั้นจึงจะสามารถทำได้

การใช้ความนุ่มนวลเอาชนะความแข็งแกร่งเป็นเรื่องตลกเมื่อต้องเผชิญหน้ากับความแข็งแกร่งเช่นนี้

ปรมาจารย์สวรรค์ในชุดสีม่วงที่อยู่ข้างๆพูดขึ้นอย่างไม่เกรงใจ: “ทักษะของเขา น่าจะถึงขั้นที่ว่าไม่แพ้ให้กับจางซานเฟิง หวังจงเย่ว์และท่านอื่นๆ คนธรรมดาไม่สามารถทำได้ถึงขั้นนี้”