มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 126

หลี่อวิ๋นหว่านตกใจและโกรธมาก เธอไม่เคยเห็นคนหยิ่งผยองและไร้เหตุผลขนาดนี้มาก่อน

ชัดเจนว่าเขามาที่นี่เพื่อปล้น แต่เขาเลือกที่จะทำเหมือนว่าเขาได้รับความสูญเสียครั้งใหญ่ ยิ่งกว่านั้นเขาบอกให้มอบที่ดินหนึ่งร้อยเอเคอร์ให้เขาก่อน เขาอาจจะยกโทษให้ฉีเติ่งเสียน แม้ว่าตนเองจะต้องไปอยู่กับเขาด้วยอย่างนั้นเหรอ? !

“ให้แม่คุณมาล้างเท้าให้ผมเจ็ดวัน ผมอาจจะพิจารณาให้อภัยคุณ” ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยสีหน้าไม่แยแส

“ไอ้สารเลว ไม่เชื่อฟังกันเลยใช่ไหม?” จ้าวเฉียงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เกิดความโกรธ

ฉีเติ่งเสียนเดินตรงไปข้างหน้าจ้าวเฉียงและมองเขาอย่างเฉยเมย

จ้าวเฉียงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูดว่า “ว่าไงนะ? คุณยังอยากสัมผัสผมอยู่เหรอ? คุณอยากลองสัมผัสผมใช่ไหม?”

“ลูกน้องของผมหลายคนก็ไม่ได้อ่อนแอ!”

“นอกจากนี้ ผมยังมีฐานด้านรัฐบาลด้วย ผมสงสัยจังว่าคุณจะรับมือได้ไหม?”

ผู้ใต้บังคับบัญชาของจ้าวเฉียงก็รวมตัวกันและมองไปที่ฉีเติ่งเสียนอย่างสนุกสนานพร้อมกับสายตาที่คุกคามอย่างชัดเจน

ก่อนที่เขาจะพูดจบฉีเติ่งเสียนก็ยื่นมือออกมาและคว้าคอของจ้าวเฉียง

“เพียะ!”

จ้าวเฉียงโดนตบเข้าไปอย่างจัง

“คุณคิดว่าผมไม่กล้าเหรอ? ถ้าอย่างนั้นผมก็ต้องลองดู!” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างจริงจัง หลังจากตบแล้วมือของเขายังคงยกขึ้นอีกครั้ง

คนของจ้าวเฉียงตกตะลึงทันที พวกเขาทั้งหมดตกใจและโกรธเป็นอย่างมาก จากนั้นก็ยกท่อนเหล็กในมือขึ้น

“ปล่อยประธานจ้าวซะ!”

“ไอ้สารเลว ถ้าแกกล้าทำร้ายประธานจ้าวอีกครั้ง ทั้งตระกูลของแกจะถูกฆ่าในวันนี้!”

“แกไม่รู้เบื้องหลังของประธานจ้าวรึไง? แกกล้าแตะต้องประธานจ้าวได้ยังไง? แกไม่อยากบริหารบริษัทนี้ต่อไปสินะ!”

คนเหล่านี้เกิดความโมโหขึ้นมา แต่ฉีเติ่งเสียนมีจ้าวเฉียงอยู่ในมือ พวกเขาไม่มีความกล้าที่จะทำอะไรทั้งนั้นทำได้เพียงข่มขู่

ฉีเติ่งเสียนยิ้ม ยกมือขึ้นแล้วตบจ้าวเฉียงที่ใบหน้าอันน่าตบนั้นอีกครั้งและพูดเบา ๆ “คุณคิดยังไงที่ทำเรื่องแบบนี้ต่อหน้าผม? จะให้ขยะพวกนี้จัดการผมอย่างนั้นเหรอ?”

จ้าวเฉียงถูกตบเข้าอย่างจัง และใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือดและความเจ็บปวด

เขากลับมามีสติและคร่ำครวญ “แกกล้าดียังไง.......มาตีท่านจ้าว! ฉัน.....ฉันจะไม่ไว้ชีวิตแก ฉันจะหั่นแกเป็นชิ้นๆ!”

“เพียะ!”

ฉีเติ่งเสียนยกมือขึ้นแล้วตบจ้าวเฉียงอีกครั้ง ซึ่งทำให้ฟันกรามของจ้าวเฉียงหลุดออกมา และทั้งใบหน้าของเขาก็ผิดรูปอย่างมาก

“แกมีภูมิหลัง? ฉันทนไม่ไหว? แกมาที่นี่เพื่อทำให้ฉันกลัวเหรอ?”

“เพียะ!”

“ถ้ามีภูมิหลังก็รีบโทรหาใครสักคนสิ ฉันรออยู่!”

“เพียะ!”

“ถ้าคนที่แกโทรหาวันนี้ไม่สามารถฆ่าฉันได้ ฉันจะฆ่าแกเอง!”

“เพียะ!”

“ทำลายบริษัทของฉันเหรอ? ทำให้เพื่อนของฉันกลัวเหรอ? แกยังอยากให้เธอไปกับแกอีกเหรอ?”

ฉีเติ่งเสียนตบจ้าวเฉียงอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งจ้าวเฉียงไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำและเกือบจะหมดสติคามือของเขา

คนของจ้าวเฉียงกล้าที่จะโวยวายแต่ไม่กล้าลงมือทำอะไรเลย เพราะกลัวว่าเขาจะฆ่าจ้าวเฉียงจริงๆ และเมื่อถึงเวลานั้นพวกเขาจะไม่สามารถรับผิดชอบเรื่องนี้ได้

“ถ้าแกปล่อยประธานจ้าว พวกเราจะไม่ฆ่าแก!” พวกผู้ชายคำราม

หลี่อวิ๋นหว่านเกิดความหวาดกลัวขึ้น คนเหล่านี้ดูดุร้ายมาก หากพวกเขาจับกลุ่มกันจริงๆ ฉีเติ่งเสียนก็ไม่รู้ว่าเขาจะทนมันได้หรือไม่?

ฉีเติ่งเสียนเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของบริษัทเขามาและพูดอย่างเย็นชา “พวกนายดูแลเธอให้ดี หากเธอได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย อย่าว่าฉันไม่ปฏิบัติต่อพวกนายในฐานะมนุษย์!”