มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 125

ชายที่นั่งบนโซฟาคือจ้าวเฉียงเจ้าของอสังหาริมทรัพย์เฟิงเหิง หลังจากเขาเห็นฉีเติ่งเสียนมาถึง เขาก็ค่อยๆ ลดขาที่ไขว่อยู่บนโต๊ะลง

“ผมเป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์เฟิงเหิง ผมชื่อจ้าวเฉียงคุณอาจเคยได้ยินชื่อของผม” จ้าวเฉียงพูดเบา ๆ และสะบัดขี้เถ้าบุหรี่ของตัวเอง

ฉีเติ่งเสียนไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน เขาจึงส่ายหัวแล้วพูดว่า “มีอะไรงั้นเหรอ?”

จ้าวเฉียงตอบ “พวกเราได้ตรวจสอบและพบว่าที่ดินในดินแดนแห่งความตาย เมื่อเร็วๆมานี้เพิ่งถูกซื้อโดยเทียนไล่แคปปิตอลและ เทียนไล่แคปปิตอลก็เพิ่งก่อตั้งขึ้นเมื่อไม่นานมานี้”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างใจเย็น “แล้วยังไง?”

จ้าวเฉียงยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “คืออย่างนี้นะ เดิมทีที่ดินผืนนี้เป็นสิ่งแรกที่เราจินตนาการถึง แต่นึกไม่ถึงเลยว่าคุณจะเป็นคนแรกที่ถึงที่นั้น”

หลังจากพูดจบเขาก็ปรบมือ

ในบรรดาชายชุดดำที่อยู่ข้างหลังเขา มีกระเป๋าเดินทางหลายใบ พวกเขาเดินไปข้างหน้า จากนั้นก็เปิดกระเป๋าเดินทางแล้วเทสิ่งที่อยู่ข้างในออกมา

“จ๊อกๆๆๆ——”

ธนบัตรสีแดงสดจำนวนมากหลั่งไหลออกมาจากกระเป๋าเดินทางและกองกับพื้นกองรวมกันราวกับเนินเขา

หลี่อวิ๋นหว่านตกตะลึงเมื่อเห็นฉากนี้ แม้ว่ามู่จื่อกรุ๊ปจะมีมูลค่าหลายร้อยล้าน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นเงินสดมากมายกองอยู่ต่อหน้าต่อตาเธอแบบนี้

“ที่นี่มี 50 ล้าน และผมจะไม่ปล่อยให้คุณทนทุกข์ทรมาน ใช้ 50 ล้านนี้เพื่อซื้อที่ดินหนึ่งร้อยเอเคอร์ภายใต้เทียนไล่แคปปิตอลของคุณ” จ้าวเฉียงสูบบุหรี่และพูดด้วยรอยยิ้มด้วยท่าทีดูหมิ่น

เงินห้าพันกองซ้อนกันเป็นอย่างไรน่ะเหรอ? เพียงแค่ไปที่สถานที่ก่อสร้างแล้วดูว่าอิฐห้าพันก้อนที่เรียงซ้อนกันมีลักษณะเป็นอย่างไร

อย่างไรก็ตาม เงิน 50 ล้านนี้ในสายตาแล้วเป็นเรื่องที่น่าตกใจอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เมื่อจังหวัดประกาศที่ดินหนึ่งร้อยเอเคอร์ก็สามารถขายได้อย่างน้อยห้าล้านแล้ว

จ้าวเฉียงผู้นี้ต้องการใช้ 50 ล้านเพื่อแย่งที่ดินหนึ่งร้อยเอเคอร์จากเทียนไล่แคปปิตอลเหรอ? นี่มันเรื่องตลกแบบไหนกันนะ?

จ้าวเฉียงกล่าวว่า “เป็นอย่างไร? คุณยอมรับห้าสิบล้านและให้ผมหนึ่งร้อยเอเคอร์ ก็เหมือนกับการหาเพื่อน เพื่อนมากขึ้นเส้นทางนั้นก็มากขึ้น”

“ในอนาคตหากคุณมาขอสิ่งใดจากอสังหาริมทรัพย์เฟิงเหิงของเรา ผมก็จะพิจารณาให้”

“ถ้าคุณรับ 50 ล้าน คุณจะไม่เสียเปรียบและจะไม่ถูกหลอกเลย”

ฉีเติ่งเสียนมองจ้าวเฉียงด้วยรอยยิ้มครึ่งๆกลางๆ จากนั้นก็ถามว่า “ถ้าผมไม่ยอมรับล่ะ?”

“ไม่ยอมรับเหรอ? ถ้าอย่างนั้นคุณจะต้องพบเจอกับความสูญเสียและการหลอกลวง! แม้แต่บริษัทของคุณก็ไม่สามารถอยู่รอดได้” จ้าวเฉียงเลิกคิ้วแล้วพูดพร้อมกับเยาะเย้ย

“ดังนั้น ผมขอแนะนำคุณว่าอย่าเพิกเฉยต่อคำชม ผมจะสุภาพก่อนแล้วค่อยโจมตี!”

“ผมจ่ายเงิน 50 ล้านเพื่อซื้อที่ดินของคุณเพราะผมให้ความสำคัญกับคุณมาก ไม่อย่างนั้นผมไม่นำเงินมาด้วยซ้ำผมสามารถคว้าที่ดินมาได้เลย”

“ทันทีที่รับเงินหนังสือแจ้งการโอนเงินออกทันที”

น้ำเสียงของจ้าวเฉียงฟังดูเหมือนเป็นคำสั่ง ซึ่งทำให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เทียนไล่แคปปิตอลดูตื่นตระหนกและนั่งไม่ติดที่

หลี่อวิ๋นหว่านอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง 50 ล้านนี่มันปล้นกันกลางวันแสกๆใช่ไหม? เกรงว่าอีกไม่นานเงิน 50 ล้านนี้จะสามารถซื้อที่ดินได้ไม่เกินสิบเอเคอร์เท่านั้น

จ้าวเฉียงผู้นี้มาที่นี่พร้อมเงินสด 50 ล้านและกำลังจะยึดพื้นที่เทียนไล่แคปปิตอลจำนวนหนึ่งร้อยเอเคอร์เหรอ? เป็นเรื่องตลกจริงๆ!

ใบหน้าของฉีเติ่งเสียนเปลี่ยนเป็นเย็นชา และเขาพูดว่า “งี่เง่าสิ้นดี!”

หลังจากพูดแบบนั้นเขาก็ไม่พร้อมที่จะพูดคุยอีกต่อไป

ใบหน้าของจ้าวเฉียงเปลี่ยนเป็นเย็นชา เขากดก้นบุหรี่ลงบนโซฟาหนังโดยตรง ทำให้เกิดหลุมขนาดใหญ่บนโซฟาหนัง จากนั้นเขาก็เตะโต๊ะกาแฟตรงหน้าเขาลงไปที่พื้นและกระจกก็ชนกับพื้นจนแตก

“คุณกล้าพูดกับผมแบบนั้นได้ยังไง? ทำไมคุณไม่ออกไปถามรอบๆล่ะ ท่านจ้าวเป็นคนที่คุณสามารถยุ่งด้วยได้หรือไม่?” จ้าวเฉียงยืนขึ้นและพูดอย่างเย็นชา

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างใจเย็น “ผมยอมรับ 50 ล้าน!”

จ้าวเฉียงอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง จากนั้นเขาก็หัวเราะและพูดว่า “ในที่สุดก็ค้นพบวิธีสินะ!"

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างไม่เป็นทางการ “ห้าสิบล้านนี้ควรถือเป็นการชดเชยสำหรับการทำลายทรัพย์สินของบริษัทของผม”

ทันทีที่ฉีเติ่งเสียนพูดคำเหล่านี้ออกไป จ้าวเฉียงก็ตกตะลึงอีกครั้ง จากนั้นทุกคนรอบตัวเขาก็ตกตะลึงเช่นกัน

“คนๆนี้งี่เง่ามาก เขากล้าพูดแบบนั้นได้ยังไง แม้ว่าโซฟาตัวนี้จะทำมาจากทองคำ แต่ก็ไม่คุ้มค่ากับเงิน 50 ล้านด้วยซ้ำ!”

“อย่าบอกว่าคุ้มหรือไม่ แค่บอกว่าถ้าเขาคุยกับประธานจ้าวด้วยท่าทีแบบนี้ ร้อยชีวิตก็คงไม่พอ!”

“เหล่าพี่น้องวันนี้เรามีเรื่องต้องทำ! คาดว่าบริษัทนี้คงต้องคิดแผนการตกแต่งให้ใหม่เอี่ยมอีกครั้งแล้วล่ะ”

จ้าวเฉียงก็นำกลุ่มคนเหล่านั้นหัวเราะอย่างบ้าคลั่งโดยจ้องมองไปที่ฉีเติ่งเสียนด้วยใบหน้าที่ชั่วร้าย ราวกับว่าพวกเขาพร้อมที่จะฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆ ได้ทุกเมื่อ

“คุณกำลังพูดถึงอะไร หูของผมไม่ดี ผมจะให้โอกาสคุณพูดอีกครั้ง!” จ้าวเฉียงเอาหูปิดเข้ามาใกล้ๆแล้วพูดพร้อมกับเยาะเย้ย

หลี่อวิ๋นหว่านค่อยๆ ดึงฉีเติ่งเสียนแล้วพูดว่า “เราอย่าเพิ่งเริ่มความขัดแย้งเลยนะ คนคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา หากการทะเลาะรุนแรงขึ้นมันจะไม่เป็นผลดีต่อบริษัท มาดูกันว่าเราจะแก้ไขอย่างสันติได้หรือไม่”

“สันติอะไรกัน!” ฉีเติ่งเสียนตะคอกอย่างเย็นชาและเปิดมือเล็กๆของหลี่อวิ๋นหว่าน

เขาชี้ไปที่ประตูแล้วพูดอย่างใจเย็น “ผมจะให้โอกาสคุณ จ่าย 50 ล้านแล้วพาคนของคุณออกจากบริษัทของผม! ไม่เช่นนั้นผมเกรงว่าคุณจะไม่มีโอกาสได้ออกไปจากที่นี่!”

จ้าวเฉียงระเบิดหัวเราะออกมาชี้ไปที่ฉีเติ่งเสียนแล้วพูดว่า “เด็กดี พอได้แล้ว!”

“ให้ฉันทุบ!”

“ใครกล้าหยุด ฉันจะทุบ!”

“ฉันจะรับผิดชอบการทุบตีทั้งหมดเอง!”

หลังจากที่จ้าวเฉียงออกคำสั่งนี้ ชายกว่า 20 คนที่เขาพามาก็เริ่มทุบห้องโถงของบริษัทโดยไม่พูดอะไรสักคำ ควงไม้และก่อความวุ่นวาย

หลี่อวิ๋นหว่านหน้าซีดด้วยความหวาดกลัวและซ่อนตัวอยู่ด้านหลังฉีเติ่งเสียน อย่างที่คาดไว้โชคลาภที่มาจากฟากฟ้าอย่างกะทันหันไม่ใช่เรื่องที่ดีเพราะเป็นเรื่องง่ายที่จะถูกโจมตีโดยหมาป่าชั่วร้าย

ฉีเติ่งเสียนมองดูพวกเขาทุบตีสิ่งของอย่างเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรสักคำ

“เจ้านายของเราขี้ขลาดเกินไปแล้ว มีคนทุบตีบริษัทต่อหน้าเขาแท้ๆ แต่เขากลับไม่พูดอะไรสักคำเลยเหรอ?”

“ตอนที่เขาพูดเขามั่นใจมาก แต่เมื่อมีคนเริ่มลงมือจริงๆ เขาก็เริ่มหวาดกลัว... จากนี้ไปชีวิตของบริษัทไม่ง่ายเลย!”

“เฮ้ย โชคไม่ดีจริงๆ ถ้าทำงานกับเจ้านายแบบนี้ในอนาคตอาจถูกรังแกได้บ่อยๆ”

เมื่อพนักงานของเทียนไล่แคปปิตอลเห็นฉากนี้ พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและส่ายหัว พวกเขารู้สึกว่าฉีเติ่งเสียนขี้คลาดเกินไป อีกฝ่ายกำลังทำลายบริษัทเขากลับไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

จ้าวเสียน มองไปที่ฉีเติ่งเสียนด้วยใบหน้าที่ภาคภูมิใจแล้วพูดว่า “50 ล้านนี้คุณไม่แม้แต่จะได้จับมัน!”

“ทางออกเดียวของคุณในตอนนี้คือยกที่ดินหนึ่งร้อยเอเคอร์ให้ผม แล้วผมจะให้โอกาสคุณขอโทษผม”

“ส่วนจะยกโทษให้คุณหรือไม่นั้นก็เรื่องของผม!”

“ถ้าคุณอยากเล่นสนุกกับผม ผมก็ยินดี มันขึ้นอยู่กับว่าบริษัทของคุณจะยืนยาวขนาดไหน!”

จ้าวเฉียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งและดุร้าย และเมื่อเขาเห็นหลี่อวิ๋นหว่านอยู่ด้านหลังฉีเติ่งเสียนดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นมาทันที

“โอ้ ผู้หญิงคนนี้ไม่เลวเลย! ขายาวๆของเธอเหมาะกับบาเลนเซียกาจริงๆ!”

“ยกที่ดินหนึ่งร้อยเอเคอร์ให้ผม และให้สาวคนนี้รับใช้ผมอีกหนึ่งสัปดาห์ ฉันจะลืมความงี่เง่าและความโง่เขลาก่อนหน้านี้ของคุณให้หมด”

จ้าวเฉียงชี้ไปที่หลี่อวิ๋นหว่านและพูดอย่างล้ำลึก