มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 130

“หวังหู่ เรื่องของความรู้สึก จำเป็นต้องค่อยๆไปตามลำดับ ฉันเคยพูดแล้ว จะพิจารณาอย่างจริงจัง”

เซี่ยงตงฉิงสีหน้าเรียบเฉย มองดูพระอาทิตย์ตกดิน ทั้งร่างถูกครอบคลุมไปด้วยแสงพระอาทิตย์ในยามเย็น ทำให้รู้สึกเหมือนกับเทพธิดา

หวังหู่อดไม่ได้ที่จะยิ้ม หลังจากนั้นก็พูดเสียงเรียบเฉย “ฉันรู้ว่าเธอตั้งใจยืดเยื้อเวลา แต่ ในใจฉันก็ยังมีความหวังเล็กๆอยู่ หวังว่าเธอสามารถจะกลับใจ”

เซี่ยงตงฉิงพูด“ฉันไม่ได้ยืดเยื้อเวลา ฉันรู้สึกดีกับคุณ ไม่อย่างนั้น คุณชวนฉันทานข้าว ฉันก็ไม่จำเป็นต้องมา”

หวังหู่หัวเราะขึ้นมา ส่ายหน้า แต่สายตาเย็นชา และพูด“ตงฉิง ความอดทนของฉันถึงขีดสูงสุดแล้ว!ดังนั้น วันนี้ เธอเชิญตายที่นี่เถอะ”

เซี่ยงตงฉิงชะงักไปเล็กน้อย หันหน้ากลับไป มองหวังหู่อย่างไม่อยากเชื่อ!

เห็นได้ชัดเจนว่าเธอนึกไม่ถึงว่า หวังหู่จะพูดคำพูดแบบนี้ออกมา และ นึกไม่ถึงว่าจะฆ่าเธอ!

วิธีที่ดีที่สุดในการทำลายเซี่ยงกรุ๊ป ก็จัดการฆ่าเซี่ยงตงฉิงที่เป็นผู้นำ เธอตายแล้ว เซี่ยงกรุ๊ปก็ยุ่งเหยิงแน่นอน ญาติของเธอ ไม่นิ่งดูดายแน่นอน และจะต้องดำเนินการต่อสู้

“หวังหู่ นาย…”เซี่ยงตงฉิงมองหวังหู่ พูดด้วยความตกใจ“นึกไม่ถึงว่านายอยากจะฆ่าฉัน?”

“แทนที่จะให้ผู้หญิงที่ไม่มีวันได้ครอบครองจูงจมูก ก็ทำลายเธอให้พินาศดีกว่า”หวังหู่ยิ้มพลางพูด“เธอตายแล้ว ฉันก็สามารถยึดเซี่ยงกรุ๊ปมาครอบครองและเสียหายน้อยที่สุด แบบนี้ได้กำไรมาก”

เซี่ยงตงฉิงในใจกระตุกเล็กน้อย เวลานี้จึงนึกถึงคำเตือนของฉีเติ่งเสียน หวังหู่เป็นสิบแปดมงกุฎ มีความอดทนจำกัด ต้องเตรียมป้องกันวิธีการที่โหดเหี้ยมของเขา

แต่เซี่ยงตงฉิงไม่ได้คิดไปทางนั้น เพราะว่าหวังหู่ไล่ตามจีบเธอมาโดยตลอด จนกระทั่งเธอไปตามนัดทานข้าวของหวังหู่

จุดประสงค์ที่ทำแบบนี้ ก็เพื่อหยุดหลอกหวังหู่ชั่วคราว หลีกเลี่ยงที่เขาจะแทงข้างหลังเซี่ยงกรุ๊ป

“เธอจะกระโดดลงไปเอง หรือว่าให้ฉันเรียกคนมาช่วยผลักเธอ?!”สีหน้าของหวังหู่เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที ไม่มีความรู้สึกอะไร ก็พูดกระตุ้นเซี่ยงตงฉิงแบบนี้

ด้านหน้าของเซี่ยงตงฉิง ก็คือหน้าผาที่สูงชัน แค่กระโดดลงไป ซากกระดูกก็ไม่เหลือ

เซี่ยงตงฉิงพูด“นายอยากให้ฉันเป็นเพื่อนดูพระอาทิตย์ตก พูดคุยกัน ฉันก็มาแล้ว แต่ตอนนี้นาย นึกไม่ถึงว่าจะให้ฉันตาย?!”

“อย่ามาแสดงละคร ฉันรู้ว่าเธอไม่มีความรู้สึกอะไรกับฉัน ผู้หญิงที่กอดอัฐิของพ่อแม่มาแย่งชิงอำนาจในการประชุมคณะกรรมการบริหารได้ จะมีความรู้สึกหวั่นไหวง่ายได้ยังไง?”หวังหู่ หัวเราะเยาะ เดินเข้ามาหนึ่งก้าว

“ฉันเตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้ว การตายของเธอ ไม่มีใครสงสัยมาถึงตัวฉัน”

“ถึงแม้ว่าฉันจะพัวพันเข้าไป ก็จะมีคนออกมารับแทน”

“เซี่ยงกรุ๊ปจะต่อสู้ดิ้นรนยังไงก็ไร้ประโยชน์ ต่อให้เธอไม่ตาย ก็ต้องถูกความร่วมมือของหู่เหมินกรุ๊ปกับสวีกรุ๊ปที่มีอำนาจยิ่งใหญ่ลงมือทำลายอยู่ดี”

“ดังนั้น ตายอย่างสงบเถอะ!”

“ชาติหน้า เธอจะเป็นผู้หญิงที่หลงรักฉัน”

หวังหู่เดินไปข้างหน้าอีกสองก้าว เผชิญหน้ากับเซี่ยงตงฉิง สีหน้าเย็นชามาก

สีหน้าของเซี่ยงตงฉิงสุดท้ายก็เย็นชา เธอรู้ว่าตัวเองมองหวังหู่ผิดไปแล้ว และเสียเวลาที่จะพูดหวังดี

“ประธานหวังโรแมนติกจริงๆ เพื่อจีบประธานเซี่ยงของพวกเรา นึกไม่ถึงว่าจะนัดเธอมาดูพระอาทิตย์ตกที่หมู่บ้านคฤหาสน์อวิ๋นติ่ง!”ก็เป็นเวลานี้ เสียงเกียจคร้านดังเข้ามา มีคนเดินเข้ามาที่จุดชมวิวด้านข้างหน้าผาที่สูงชัน

หวังหู่ชะงักไปเล็กน้อย หันหน้ากลับไปก็มองเห็นฉีเติ่งเสียน สีหน้าก็เต็มไปด้วยความตกใจ และพูด“นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

“ฉันก็อยู่ที่หมู่บ้านคฤหาสน์อวิ๋นติ่ง ทำไมฉันจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ล่ะ?”ฉีเติ่งเสียนพูดพลางยิ้ม และเดินเข้าไป

หลังจากที่เซี่ยงตงฉิงมองเห็นฉีเติ่งเสียน ความดีใจก็ปรากฏอยู่บนใบหน้า เธอคิดไม่ถึงว่า ฉีเติ่งเสียนจะสามารถปรากฏตัวออกมาในเวลานี้

ฉีเติ่งเสียนเป็นครั้งแรกที่มองเห็นความรู้สึกปรากฏอยู่บนใบหน้าของเซี่ยงตงฉิงแบบนี้ เธอสีหน้าเย็นชามาโดยตลอด ราวกับหุ่นยนต์ที่ไร้ความรู้สึก

“ในเมื่อนายก็มาแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ตายพร้อมกันที่นี่เถอะ”หวังหู่พูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ และตบมือขึ้นมา

ในพุ่มไม้ มีเงาร่างโผล่ออกมา

ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะยิ้ม และพูด“ใครตายที่นี่ ยังไม่แน่นอนเถอะ!”

เขาเดินไปถึงด้านข้างของเซี่ยงตงฉิง นำเซี่ยงตงฉิงขวางไว้ด้านหลัง มองสังเกตหวังหู่กับพวกลูกน้องของเขาอย่างเย็นชา

ลูกน้องสองสามคนที่หวังหู่พามาฉลาดเฉียบแหลม บริเวณช่วงเอวนูนขึ้น เห็นได้ชัดเจนว่าพกปืน

ลงมือในที่ลักษณะพื้นราบเปิดแบบนี้ ฉีเติ่งเสียนยังต้องปกป้องเซี่ยงตงฉิง จะสามารถทำได้ไหม ก็ยังพูดได้ยาก

หวังหู่ยกมือขวาขึ้นมา และพูด“ฉันให้โอกาสนาย ผลักเซี่ยงตงฉิงลงไป ฉันจะไว้ชีวิตนาย!”

“ผลักเหี้ยอะไร?สมองมีปัญหาเหรอ?”ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้ว พูดด่า

หวังหู่ยกมือขวาขึ้นทันที แต่เวลานี้ กลับได้ยินเสียงฝีเท้าที่ขั้นบันได

ร่างนี้รูปร่างสูงเพรียวลม รองเท้าบูตทหารสีดำเข้ากับกางเกงทหารสีดำ ด้านบนสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวทหาร แม้ว่าบนไหล่จะว่างเปล่า แต่นิสัยเฉพาะตัวของคนที่มาปรากฏตัว กลับสูงกว่าภูเขาลูกนี้

“อวี้เสี่ยวหลง?”เซี่ยงตงฉิงอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความตกใจ เรียกชื่อของฝ่ายตรงข้ามด้วยความแปลกใจ

อวี้เสี่ยวหลงเดินขึ้นมาจากบันได มองทุกคน และพูด “คึกคักขนาดนี้?”

หวังหู่สีหน้าแข็งทื่อ ยิ้มเล็กน้อย และพูด“นายพลอวี้ ผมเป็นเพื่อนที่ดีของประธานสวี่…”

“ฉันรู้!แต่ว่า จัดการเรื่องราว ก็ไม่สามารถทำได้อย่างสง่าผ่าเผยเหรอ?ต้องมีวิธีการที่ไม่ถูกทำนองคลองธรรม?”อวี้เสี่ยวหลงพูดถามอย่างไม่เข้าใจ คิ้วที่สวยกระตุกขึ้น มองหวังหู่

“……”หวังหู่เวลานี้กลับพูดไม่ออก

อวี้เสี่ยวหลงพูดเสียงเรียบเฉย“หมู่บ้านคฤหาสน์อวิ๋นติ่งเป็นสถานที่ดี ฉันชอบอยู่ที่นี่”

“แต่ว่า ถ้าประธานเซี่ยงมาตายที่นี่แล้ว คนภายนอกก็จะนินทาไม่จบ”

“พูดว่าอวี้เสี่ยวหลงพักอยู่ที่นี่ ก็สามารถทำให้มีคดีเกิดขึ้น เธอก็แค่คนไร้ฝีมือ”

ริมฝีปากของหวังหู่ขยับไปมา ไม่มีอะไรจะพูด

“กลับไปเถอะ ฉันอยู่ที่นี่ มองดูวิวพระอาทิตย์ตก”อวี้เสี่ยวหลงยิ้มและพูด“เหลือไว้แค่ฉีเติ่งเสียนก็พอ”

หวังหู่ไม่ยอม แต่อวี้เสี่ยวหลงออกปากพูดแล้ว เขาก็พูดอะไรไม่ได้

โบกมือขึ้น หวังหู่ก็พาคนออกไปอย่างรวดเร็ว

ฉีเติ่งเสียนไม่อยากจะสนใจอวี้เสี่ยวหลง ก็อยากจะออกไป แต่อวี้เสี่ยวหลงกลับพูดว่า“แค่ความกล้าเผชิญหน้ากับฉันก็ไม่?”

ฉีเติ่งเสียนพูดสบถ ให้เซี่ยงตงฉิงไปรอด้านข้าง ก็เดินไปถึงด้านข้างของอวี้เสี่ยวหลง และพูดเสียงเย็นชา“มีเรื่องอะไร?”

“ฉันช่วยชีวิตนาย แม้แต่ประโยชน์ขอบคุณก็ไม่มี?”อวี้เสี่ยวหลงพูดเสียงเรียบเฉย

ฉีเติ่งเสียนหมดคำจะพูด ผู้หญิงคนนี้เอาความภาคภูมิใจในตัวเองมาจากไหน?ความจริงแล้วคือช่วยชีวิตกลุ่มหวังหู่!ถึงแม้ว่าลูกน้องของหวังหู่จะพกปืน จัดการได้ยาก แต่ก็ไม่ใช่จะฆ่าไม่ได้ อย่างมากก็แค่มีอาการบาดเจ็บเล็กน้อย

อวี้เสี่ยวหลงพูด“นายไม่ต้องคิดจะทำเรื่องไร้เดียงสา ตอนนี้นายใช้ชีวิตอย่างสงบในที่ของตัวเองไม่ได้เหรอ?”

ฉีเติ่งเสียนขี้เกียจจะพูด แสงอาทิตย์ตกลงบนใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ ถึงแม้ว่าไม่ได้สวยมาก ก็ทำให้เขาพูดไม่ออกว่าเบื่อ

“มีสิทธิ์อะไร เปลี่ยนอะไรไม่ได้ เหมือนกัน ก็ไม่สามารถทำอะไรฉันได้”

“ตอนนี้นายยังไม่เข้าใจเหรอ?”

“พวกเราอยู่คนละโลกกัน”

“ฉันอยู่บนยอดเขา”

“แต่นาย…”

“อยู่ใต้ตีนเขา”

“นายพยายามดิ้นรนต่อสู้แสดงต่อหน้าฉัน น่าเบื่อมากจริงๆ ไร้เดียงสามาก…”

หลังจากที่พูดจบ อวี้เสี่ยวหลงก็หันหน้ากลับมา สบตากับฉีเติ่งเสียน ในสายตาของเธอ มีแค่ความเย็นชา