มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1331

คนบ้าจิ่วเฮิงยังคงฝึกซ้อมเหมือนเดิมตามปกติ หมาป่าโลภยังไม่กลับมา ตามที่ได้ยินมาเขากับพี่หลานกำลังทะเลลาะกันอย่างดุเดือด เพื่อที่จะดึงพี่หลานมาเข้าร่วมทัพของฉีเติ่งเสียน

พี่หลานเป็นคนกว้างขวาง ดังนั้นฉีเติ่งเสียนจึงให้หมาป่าโลภมาใช้กลยุทธ์หนุ่มรูปงามกับเธอ

ท้ายที่สุดแล้ว ตัวตนของหมาป่าโลภในเรือนจำโยวตูนั้นเป็นรองเพียงเขาเท่านั้น

“ฮ่าฮ่า อาจารย์น้อยฉีในที่สุดก็กลับมาแล้ว รีบมาประลองกับฉันก่อนสิ！”จิ่วเฮิงเห็นฉีเติ่งเสียนกลับมา จึงรีบตะโกนเรียกเขา

ฉีเติ่งเสียนลูบหลังตัวเองอย่างจนใจ หยิบเอาปืนพกที่ยึดมาจากแก๊งบิ๊กเซอร์เคิลขึ้นมาเล็งไปที่เขา

จิ่วเฮิงหน้าเปลี่ยนสี พลันย่อตัวแล้วก้าวถอยหลัง ราวกับเจอผี

“พวกไร้จรรยาบรรณการต่อสู้！” จิ่วเฮิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างเย็นชา

ฉีเติ่งเสียนไม่อยากสู้กับจิ่วเฮิง เจ้านี่เก่งกาจเกินไป ถ้าหากเขาได้เตรียมตัวมาดีล่ะก็เป็นเรื่องยากที่จะเอาชนะเขาโดยไม่ต้องใช้หลายสิบกระบวนท่า ยอดฝีมือระดับนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ หากฉีเติ่งเสียนใช้กระบวนท่าสังหารที่เขาได้คิดค้นมาในช่วงนี้หมดในคราวเดียว เขาก็จะเสียเปรียบเอาได้

เขาคิดว่าดีแล้วที่เรียกหมาป่าโลภให้กลับมา อย่างน้อยก็สามารถลดความกระตือรือร้นของจิ่วเฮิงลงได้

หยางกวนกวนก็ฝึกวิชาอยู่ในสวน แต่ว่าเธอเมื่อเทียบกับจิ่วเฮิงแล้วยังอ่อนแออยู่มากนัก เธอจะถูกเขาฆ่าทันทีหากต้องมาสู้กัน จิ่วเฮิงจึงไม่ลากเธอมาฝึกซ้อมด้วย

“เสร็จกิจแล้วเหรอ？” หยางกวนกวนโดดลงมาจากเสาไม้ด้วยท่าร่างอันสง่างาม เห็นได้ชัดว่าช่วงนี้พัฒนาขึ้นมาเยอะมาก

“จัดการเรียบร้อยแล้ว ห้าโมงเย็นไปที่โรงแรมอวี่จิง มีพิธีคำนับอาจารย์ของเฮ่อตั่วเหลียนที่จะมาเป็นศิษย์ของฉัน” ฉีเติ่งเสียนพูด

หยางกวนกวนกล่าว “อย่างนั้นก็ดีแล้ว อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องกังวลว่าแผนในจิงเต่าจะล่มแล้ว”

ฉีเติ่งเสียนพูด “คุณคิดมากเกินไปแล้ว ไม่เพียงแต่ฉันจะไม่ล้มเหลว แต่ฉันจะฆ่าคนเหล่านั้นทั้งหมดด้วย！”

จิ่วเฮิงอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้และถามว่า “ไหลฟูไปที่ไหนแล้วล่ะ ไม่เจอหน้าเขามาสองวันแล้ว ฉันคันไม้คันมือมากเลย！ไม่ใช่ว่าเขากลัวฉันเลยไม่กลับมานะ？”

“ไหลฟูติดภารกิจจีบสาวอยู่ หลังจากเสร็จภารกิจเขาถึงจะกลับมา” ฉีเติ่งเสียนหัวเราะแล้วพูด

หมาป่าโลภนั้นเป็นผู้ชายของผู้นำองค์กรกองทัพเฟยประเทศเจี๋ยเผิงผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือ และเป็นผู้สืบทอดของมรดกเว่ยอู่ ต่างจากฉีเติ่งเสียน เขามีคุณนายซุนเพียงคนเดียว เจ้าหมาป่าโลภเป็นคนที่ดี!

โจรจอมปลอม：มีเพียงแค่คุณนายซุนผู้มีอายุสามสิบกว่าผู้เดียว

โจรตัวจริง：และผู้นำองค์กรกองทัพเฟยผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือที่มีอายุครึ่งร้อย

หลังจากที่จิ่วเฮิงได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวแล้วพูด “เห้อ ไหลฟูผู้ขาวสะอาดได้ถูกเจ้าผู้ชายสารเลวนี่พาเสียคนไปซะแล้ว！”

พระอัครสังฆราชฉีตระหนักได้ถึงความรู้สึกของอาปิน คนอย่างเจ้าหมาป่าโลภยังต้องให้คนอื่นพาเสียคน？เขาเองก็เป็นคนหลายใจอยู่แล้วเถอะ！

“มามามา รีบมาต่อยฉัน” ไม่รู้ว่าจิ่วเฮิงไปเอากระดานไม้ที่ทำจากไม้แท้ๆ มาจากไหน “คุณหยางเรี่ยวแรงน้อย ต่อยไปก็ไม่ฟินพอ”

ฉีเติ่งเสียนหมดหนทาง ได้แต่เดินเข้าไปหยิบแผ่นไม้ขึ้น แล้วฟาดมันไปที่จิ่วเฮิง ทุกครั้งที่แผ่นไม้โดนฟาดก็จะแตกออกมาเป็นชิ้นๆ

หากใช้ตีคนธรรมดา เขาคงจะถูกฆ่าด้วยการโจมตีสองหรือสามครั้ง แต่ถ้าโจมตีไปที่จิ่วเฮิง มันจะทำให้พวกมาโซคิสต์อย่างเขากรีดร้องด้วยความยินดี

“เปลี่ยนแผ่นเหล็กดีไหม？” ฉีเติ่งเสียนถาม

หยางกวนกวนเฝ้าดูอยู่จากด้านข้าง พูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง เธอรู้สึกว่าจิ่วเฮิงเป็นคนประหลาดสุดๆ!

“ว้าว เช้านี้พวกคุณเป็นบ้าอะไรกันไปหมด จะไม่ให้ได้พักผ่อนกันเลยเหรอ！ฉันยังเจ็ทแล็คอยู่เลย พระเจ้า！” เสียงหงุดหงิดของหลี่อวิ๋นหว่านดังออกมาจากชั้นสอง เธอเปิดหน้าต่างแล้วคำรามออกมา

หยางกวนกวนพูดอย่างจนปัญญา “นี่เงียบกว่าปกติมากแล้วนะ คุณไม่รู้หรอกว่าตอนที่ไหลฟูอยู่ที่นี่ เขากรีดร้องราวกับผี”

หลี่หยุนหว่านกลอกตาแล้วพูดว่า “ช่างมันเถอะ ไม่นอนแล้ว！ท่านฉีคุณมาได้เวลาพอดี ทุกคนมาคุยงานกันหน่อยดีกว่า”

ในขณะที่พูด หยางกวนกวนก็เพิ่งฝึกเสร็จกำลังเข้าไปในห้องเพื่ออาบน้ำและเปลี่ยนชุด

หลังจากที่หญิงสาวทั้งสองแต่งตัวเสร็จแล้ว ฉีเติ่งเสียนก็พบว่าพวกเธอนั้นแต่งตัวประชันกัน แม้แต่หยางกวนกวนที่ปกติไม่ใส่กระโปรงก็เลือกที่จะสวมกระโปรงมาเพื่อโชว์เรือนร่าง

หลี่อวิ๋นหว่านยิ่งไม่ต้องพูดถึง เธอใส่กระโปรงผ้าไหมสีดำตามปกติอยู่แล้ว

แม้ว่าพวกเธอจะรู้ใจกัน แต่ก็เป็นเรื่องปกติที่จะมีการแข่งขันกันอย่างลับๆ แต่ว่าการแข่งขันที่เข้มข้นระดับนี้ ในใจพระอัครสังฆราชฉีนั้นได้ขอบคุณตรีวิสุทธิ์มหาเทพและพระเจ้าผู้ศักดิ์สิทธิ์

ฉีเติ่งเสียนบอกเกี่ยวกับแผนของเขาให้ทั้งสองได้ฟัง แต่แผนที่จะต่อกรกับฮิลเดนั้นเขาจะเก็บมันไว้เป็นความลับชั่วคราว

ถึงแม้ทั้งสองคนจะอยากรู้อยากเห็นมาก แต่เพื่อไม่ให้ความลับรั่วไหล ทั้งสองคนจึงไม่ได้บังคับให้ฉีเติ่งเสียนพูดออกมา

พระอัครสังฆราชฉีร้ายกาจเป็นอย่างยิ่ง รอให้ทั้งสองแยกจากกันแล้ว ค่อยพูดกับหลี่อวิ๋นหว่านว่า “คุณอยากรู้ขนาดนั้นเลย？อย่างนั้นจะบอกคุณแค่คนเดียว……”

หลังจากนั้นเขาก็ตามไปหาหยางกวนกวนแล้วพูด “ฉันควรจะบอกคุณดีกว่า สุดท้ายแล้วเรานั้นไม่ใช่คนอื่นคนไกล？ฉันจะไม่เชื่อใจคุณได้อย่างไร！”

แล้วโลกก็สงบสุข