มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1466

ฉีเติ่งเสียนเชิญเหลยเจิ้นฉี เย่จีกั๋ว หยางหยุนจือ หลานโยวรวมไปถึงคนในวงการจากเซียงซานและจิงเต่ามาทานอาหาร อีกทั้งเพื่อคุยเรื่องการร่วมมือในอนาคต

เขาให้ทุกคนนั้นใช้สำนักหลงเหมินเน่ยเจียฉวนเป็นศูนย์กลางในการพัฒนา อีกทั้งหากมีเรื่องใดๆเกิดขึ้นจะได้มาขอความช่วยเหลือจากสำนักได้

ฉีเติ่งเสียนกำลังที่จะทำให้สำนักหลงเหมินเน่ยเจียฉวนนั้นค่อยๆ กลายเป็นสำนักศิลปะการต่อสู้แนวหน้า แล้วมีอิทธิพลกระจายไปทั่วประเทศ

“โอ๊ะ ช่วงนี้สบายจริงๆเลยนะ！” ฉีเติ่งเสียนมองไปที่หมาป่าหมาป่าโลภแล้วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“ที่ไหนกันล่ะ ทั้งหมดนี่ต้องยกให้หัวหน้ารองเลย！” หมาป่าโลภรีบหัวเราะด้วยท่าทางชั่วร้ายแล้วตอบ “ต้องขอบคุณความฉลาดหลักแหลมทั้งบู๊และบุ๋นของหัวหน้ารองที่เอาฉันไปไว้ในจุดที่ถนัด ไม่อย่างนั้นฉันไหนเลยจะใช่ชีวิตอย่างสุขสบายขนาดนี้？”

“ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าวิธีการและการวางแผนของหัวหน้ารองนั้นราวกับขงเบ้งและสุมาอี้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาเอง ……”

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะขึ้นมาแล้วตบไหล่ของหมาป่าโลภจากนั้นพูดว่า “ขอแค่คุณอยู่นิ่งๆ ชีวิตนี้ไม่ต้องกลับไปลำบากอีก แต่ถ้าคุณไปก่อเรื่องอะไรขึ้นล่ะก็……”

หลังจากพูดจบ ฉีเติ่งเสียนก็ยื่นมือออกมาหยิบเค้กถั่วเขียวขึ้น แล้วถอนหายใจออกมา

หมาป่าโลภไม่พูดอะไรอีก จากนั้นก็ชี้ไปที่เค้กที่ถูกฉีเติ่งเสียนกัดไปแล้วขมวดคิ้วกล่าวว่า “ครึ่งหนึ่งเหมือนพระอาทิตย์อีกครึ่งราวกับพระจันทร์ ครั้งหนึ่งนั้นเคยถูกมังกรทองขย้ำ！”

หลังจากสิบสี่คำนี้ออกมา เย่จีกั๋วที่อยู่ด้านข้างก็ส่งเสียงออกมาว่า “แม่งเอ๊ย” เจ้านี่มันช่างเลียเก่งเหลือเกิน！

นี่มันเหมือนกับคำพูดที่หลิวป๋อเหวินเลียจูเหวินจางเลย เจ้าหมาป่าโลภนี่ก็เอามาใช้ได้？ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมเลียเก่ง ก็เพราะเขานั้นเป็นหมายังไงล่ะ！

ฉีเติ่งเสียนถูกการเลียแข้งเลียขาระดับสูงของหมาป่าโลภเข้าไปแล้วก็นิ่งไป จากนั้นผงกศีรษะหัวเราะแล้วกล่าว “ถึงว่าทำไมเมื่อก่อนพ่อฉันถึงชอบให้คุณมาเป็นล่ามให้ คุณนี่มันเลียเก่งจริงๆ！”

หมาป่าโลภหัวเราะขึ้นแล้วพูด “อะไรกัน？ฉันก็เคารพหัวหน้ารองอยู่แล้ว……”

ฉีเติ่งเสียนกำหมัดของตัวเองแล้วก็หัวเราะแล้วกล่าว “ใช่เหรอ？”

หมาป่าโลภพูดด้วยรอยยิ้มประจบว่า “เศษกระดูกไก่เช่นนี้ไม่มีค่าพอที่จะมาถูกหมัดอันสูงส่งต่อยได้หรอก？”

เมื่อเย่จีกั๋วได้ยินเช่นนั้น ในใจก็อุทานว่า “เชี่ย” คำพูดเลียแข้งเลียขาเช่นนี้นั้นมันช่างยอดเยี่ยมจริงๆ ？

ฉีเติ่งเสียนได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะ คลายหมัดลง แล้วกล่าวว่า “ไม่เลวเลย วิชาเทพเลียแข้งเลียขาของคุณนั้นช่างยอดเยี่ยมนัก ในอนาคตหากถูกพี่สาวหลานทิ้งไป ก็ไม่ต้องกังวลใจเรื่องหาภรรยาใหม่แล้ว”

เขาตบไหล่ของหมาป่าโลภ จากนั้นก็ปล่อยเขาไป

ให้เทพชั่วร้ายผู้มีชื่อเสียงโด่งดังของโลกใต้ดินมาเป็นพวก ก็ไม่ต้องห่วงว่าจะมีเรื่องให้กลุ้มใจแล้ว

หลังจากฉีเติ่งเสียนจากไปแล้ว เย่จีกั๋วก็มาข้างๆของหมาป่าโลภแล้วถามว่า “ทำอย่างไรถึงจะสามารถประจบประแจงได้อย่างเป็นธรรมชาติเช่นนี้กัน！”

หมาป่าโลภเหลือบมองเขาแล้วกล่าว “หากคุณไปที่เรือนจำโยวตูก็จะได้รู้ว่ามีพระรูปหนึ่งเลียเก่งกว่านี้อีก”

เย่จีกั๋วถาม “ยังไงกัน？”

หมาป่าโลภกล่าว “มีครั้งหนึ่งหัวหน้าใหญ่พาพระเดินทางไปด้วย มีฝนตกห่าใหญ่แล้วเจอวัดอยู่ใกล้ๆพอดี หัวหน้าใหญ่อยากจะแค่เข้าไปขอหลบฝน แต่ก็เกรงใจ จึงจะเข้าไปสักการะด้านใน แต่พระรูปนั้นกลับห้ามเอาไว้ จากนั้นก็พูดประจบหัวหน้าใหญ่จนตัวแทบลอย เมื่อกลับมาที่เรือนจำจึงได้รับเหล้าเหมาไถจำนวนพอที่จะดื่มได้ทั้งเดือน”

เย่จีกั๋วถามอย่างตะลึง “เขาพูดประจบยังไงกัน？”

หมาป่าโลภเงยหน้าสี่สิบห้าองศาขึ้นไปมองท้องฟ้า ถอนหายใจแล้วกล่าว “เจ้าพระสุนัขนั้นพูดว่า……พระโพธิสัตว์นั้นไม่ไหว้กันเองหรอก”