มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1467

เมื่อได้ผ่านเรื่องนี้มา ก็ยิ่งทำให้ฉีเติ่งเสียนชื่นชมและไว้เนื้อเชื่อใจเย่จีกั๋วมากขึ้น เพราะยังไงแล้วเขาก็ถือเป็นผู้ที่ช่วยแก้ปัญหาอันหนักอึ้งภายในใจของเขาไปได้！

อีกทั้งเย่จีกั๋วยังมีความเคารพและเลื่อมใสต่อเขาอีกด้วย จึงยิ่งทำให้ภายในใจของเขารู้สึกดีมากขึ้นไปอีก

ในเช้าตรู่ของวันที่สอง ฉีเติ่งเสียนได้มาถึงภายในโรงฝึกซ้อมของหลงเหมิน วันนี้เป็นวันที่เขาจะต้องจากชิงเต่าไปแล้ว และมุ่งหน้าไปที่โมตู ดังนั้นเขาจึงต้องมาเตรียมการฝึกของเฮ่อตั่วหลานและหยางกวนกวนเสียก่อน

ถึงแม้ว่าการฝึกซ้อมของเฮ่อตั่วเหลียนจะนำโดยจิ่วเฮิงเป็นผู้ฝึกซ้อมให้ แต่รายละเอียดของตารางการฝึกซ้อมนั้น ยังคงเป็นฉีเติ่งเสียนที่เป็นผู้ดูแล

แต่อย่างไรก็ตามจิ่วเฮิงนั้นคุ้นเคยกับการอยู่คนเดียวเสียมากกว่า พวกเรื่องการมีลูกศิษย์อะไรนั่น เขาไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่หรอก

“หา ท่าอาจารย์ไปทำอะไรผิดมา！” เฮ่อตั่วเหลียนที่ได้ยินฉีเติ่งเสียนบอกว่าจะไปจากจิงเต่าก็คร่ำครวญขึ้นมาทันที

“ฉันมาเป็นลูกศิษย์ของคุณที่นี่หลายวันขนาดนี้ แถมคุณยังสอนฉันไปหนึ่งอาทิตย์เอง คุณจะกลับไปโมตูแล้วเหรอ”

“ตอนที่ฉันมอบอั่งเปาให้คุณ คุณก็รับไปแล้วนี่”

ฉีเติ่งเสียนกระแอมขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นจึงกล่าวขึ้น “ไม่ต้องไปสนใจพวกรายละเอียดเล็กๆน้อยๆพวกนี้หรอก ที่เก่านั้นเหล่าปรมจารย์มากมายกำลังยุ่งวุ่นวายมากในการถ่ายทอดวิชา...”

เฮ่อตั่วเหลียนเอ่ยแทรกขึ้นมาความตกใจ “ใครเป็นผู้ถ่ายทอดวิชาให้คุณ？อย่าบอกนะว่าอาจารย์จิ่วเฮิงเป็นลูกศิษย์ของคุณน่ะ！”

ฉีเติ่งเสียนที่ไม่รู้ว่าจะอธิบายออกไปยังไง จึงทำได้เพียงแค่พูดต่อบทสนทนานี้ออกไป “ผมให้จิ่วเฮิงสอนคุณก็ดีแค่ไหนแล้ว คุณลองไปรอบๆสิ มีอาจารย์สักกี่คนที่มีฝีมือเทียบเท่ากับจิ่วเฮิง？”

จิ่วเฮิงส่งเสียงเหอะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ คนเลวอย่างเขาน่ะ ทุกครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากับข้อครหา เขาก็มักจะหาข้อแก้ตัวได้เสมอแหละ เขามันสุดยอดอยู่แล้ว！

เมื่อก่อนเขาก็ไม่เคยโกง！

ตอนนี้เขาก็จะไม่รับผิดเด็ดขาด！

แต่ไม่ว่าจะไม่โกงหรือไม่รับผิด เมื่อสรุปแล้วก็จะได้ออกมาห้าคำนั่นก็คือ ฉีเติ่งเสียนสุดยอด！

ในฐานะที่เป็นอาจารย์ผู้ดูแลนั้น วันนี้ฉีเติ่งเสียนจึงพาเฮ่อตั่วเหลียนมาฝึกซ้อมแต่เช้าตรู่ อีกทั้งมีหลายครั้งที่ฉีเติ่งเสียนถึงกับสาถิตท่าท่างการต่อสู้ให้ดูด้วยตนเอง และจัดการแผนการฝึกซ้อมขั้นต่อไปให้กับเฮ่อตั่วเหลียน จากนั้นจึงส่งไม้ต่อและชี้แนะให้จิ่วเฮิงว่าควรสอนเธออย่างไร

ซึ่งสำหรับเฮ่อตั่วเหลียนก็คงไม่ต้องบอกอะไรมากแล้ว เพราะเธอเรียนรู้ได้ค่อนข้างมากแล้ว บอกเพียงแค่เล็กน้อยก็เข้าใจได้แล้ว

“ฉันนี่มันสมกับเป็นอาจารย์ที่ดีจริงๆ มีความรับผิดชอบต่อลูกศิษย์มาก ขนาดใกล้เวลาที่จะต้องออกเดินทางแล้วก็ยังมาชี้แนะถึงการฝึกซ้อมให้！ จิ่วเฮิงนี่ช่างโชคดีจริงๆที่สามารถสอนลูกศิษย์ฉันได้！” เมื่อฉีเติ่งเสียนได้จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เขาก็อดไม่ได้ที่จะแอบคิดอยู่ในใจ

แต่แล้วอยู่ๆเขาก็รู้สึกเหมือนใครสักคนไป เมื่อคิดๆดูแล้ว เหมือนเขาจะมีลูกศิษย์อีกคนหนึ่งหรือป่าว？แต่ว่าเขาก็มีลูกศิษย์อยู่แค่สองคนไม่ใช่หรือ...

เขาจึงแยกกับเฉียวชิวเมิ่งและคนอื่นๆนั่งเครื่องบินกลับไปที่โมตู และยังคงมีความสับสบและสงสัยอยู่

เมื่อขึ้นมาบนเครื่องบินแล้ว เขาก็ตบเข่าฉาด ขยี้หัวตัวเองและพูดออกมา “โอ้ ยังมีหวงชงอีกนี่นา ลืมเขาไปได้ไงเนี่ย！แต่ไม่เป็นไรหรอก ยังไงเขาก็เป็นคนไร้ความสามารถอยู่แล้ว...”

ในระหว่างเดินทางนั้น ฉีเติ่งเสียนและเฉียวชิวเมิ่งก็ไม่ได้มีการพูดคุยอะไรกันแต่อย่างใด เพราะเนื่องด้วยที่นั่งที่ค่อนข้างห่างกัน บวกกับเขาก็ไม่เคยพูดกับคนจากกองทัพราตรีนิรันดร์เสียด้วย

ทุกคนต่างเหมือนคนที่ไม่รู้จักกัน

ฉีเติ่งเสียนมีความรู้สึกราวกับแสดงสงครามสายลับในละครยังไงอย่างงั้นแหละ

เพียงไม่นาน เครื่องบินก็ได้ทำการลงจอดที่สนามบินโมตู หลังจากที่ทุกคนลงจากเครื่องบินแล้ว ก็ยังคงไม่มีการพูดคุยใดๆกัน สองคนจากกองทัพราตรีนิรันดร์เข้ามคุ้มกันซ้ายขวาให้กับเฉียวชิวเมิ่งในฐานะบอดิการ์ด และจากนั้นจึงแยกย้ายกันออกไป

เฉียวชิวเมิ่วตรงไปหาเสวี่ยเจินทันที ส่วนฉีเติ่งเสียนนั้นมุ่งหน้าไปที่สำนักงานใหญ่ของกั่วเชี่ยวกรุ๊ปทันที

เป็นเพราะหลังจากที่เขาเกิดเรื่องขึ้น จึงทำให้กั่วเชี่ยวโดนหางเลขไปด้วย สินค้าใหม่ที่ขายดิบขายดีและเข้ามาตีตลาดได้ไม่นาน แต่เมื่อจู่ๆที่เขาเกิดเรื่องขึ้น จึงทำให้ยอดขายสินค้าลดลง ลูกค้าส่วนมากล้วนไม่อุดหนุนอีกต่อไป เหมือนโดนคนชักจูงมา